ΟΙ “ΔΡΑΚΟΙ” ΜΕΣΑ ΜΑΣ
Είναι κι αυτά τα παραμυθάκια που μας μάθαιναν μικρά, πως μ’ ένα σπαθί κι όπλο την αγάπη, μπορείς να σώσεις την πριγκίπισσα απ’ το δράκο. Πως αρκούσε η αγάπη κι η καλοσύνη, για να καταφέρεις να εξουδετερώσεις κάθε τι κακό. Αυτά τα παραμυθάκια, που ο καθένας έπαιρνε στο τέλος αυτό που του άξιζε και πως ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Είναι κι αυτή η ζωή που σύντομα μας μαθαίνει πως τους δράκους του, τους σκοτώνει ο καθένας μοναχός του, πως η καλοσύνη κι η αγάπη δεν αρκούν πάντα να σώσουμε την “πριγκίπισσα” και να σκοτώσουμε το “κακό”. Είναι κι αυτή η ζωή που μας μαθαίνει πως δεν μπορείς να σώσεις κανέναν αν δεν θέλει να σωθεί και πως θα πρέπει να το θέλει πραγματικά πολύ για να τα καταφέρει. Είναι κι αυτή η ζωή που μας μαθαίνει πως πρέπει να πονέσεις, πρέπει να ματώσεις, πρέπει να εξαντληθείς απ’ την προσπάθεια για να απελευθερωθείς απ’ τα δεσμά που σου έβαλαν ή που έβαλες μόνος σου στην πλάτη σου.
Οι “δράκοι” μας μάτια μου, μας ανήκουν. Οι “δράκοι” που μας στοιχειώνουν βρίσκονται μέσα μας και κανείς δεν μπορεί να τους βγάλει από εκεί, αν δεν το θέλουμε πρώτα οι ίδιοι. Όσα μας κατατρώνε την ψυχή, είναι “καλεσμένοι” μας και ο μόνος τρόπος να τους διώξουμε από εκεί, είναι να ανοίξουμε μόνοι μας την πόρτα.
Η πόρτα της ψυχής δεν έχει χερούλι απ’ έξω, μόνο από μέσα ανοίγει. Όσο κι αν θέλει κάποιος να μας βοηθήσει, όσο κι αν θέλει να μας απαλλάξει απ’ όσα μας βασανίζουν, μόνο επικουρικά μπορεί να σταθεί στο πλάι μας, γιατί εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να δουλέψουμε, να κοπιάσουμε, να πονέσουμε για να ξεριζώσουμε τους δαίμονές μας.
Αν δεν λύσω όσα με τυραννάνε, δεν θα το κάνει κανείς για μένα. Αν δεν βρω απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, δεν θα μου τις δώσει κανείς. Αν δεν με βρω, δεν θα καταφέρω να βρω κανέναν. Αν δεν μ’ αγαπήσω, δεν θα μ’ αγαπήσει κανείς.
Είναι κι αυτά τα παραμυθάκια που μας μάθαιναν μικρά, πως μ’ ένα σπαθί κι όπλο την αγάπη, μπορείς να σώσεις την πριγκίπισσα απ’ το δράκο. Είναι κι αυτή η ζωή που σύντομα μας μαθαίνει πως το σπαθί για να σκοτώσουμε τους “δράκους”, είναι στα δικά μας χέρια…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου