Ο ΑΝΤΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Νύχτα καλοκαιριού και παίρνω ένα μήνυμα στο κινητό από την μόνη φίλη που κράτησα επαφή μετά το σχολείο. Μου λέει πως κανόνισε συνάντηση με όλους τους συμμαθητές μας. Η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη που ύστερα από μια δεκαετία θα ήμασταν και πάλι όλοι μαζί.
Φυσικά και έχω αλλάξει, φυσικά και σκέφτομαι πως πέρασε τόσο γρήγορα ο χρόνος. Έρχεται η πολυπόθητη ημέρα, έχω πετάξει όλα τα ρούχα μου στο κρεβάτι και δοκιμάζω ότι ρούχο έχω. Νιώθω κλασσικά ότι δεν μου χωράει τίποτα και αποφασίζω να βάλω αυτό που νομίζω ότι θα δείχνω ο εαυτός μου. Το μακιγιάζ μου απλό, λιτό και απέριττο. Δεν ξεχνάω ποτέ να πάρω μαζί μου την καλή μου διάθεση και φυσικά το χαμόγελο μου.
Έρχεται και με παίρνει από το σπίτι μου με το αυτοκίνητο της. “Θα έρθει και ο Θωμάς στην συνάντηση! Έκανα αμάν να τον βρω!” μου πετάει. Μου κόβονται τα πόδια όταν ακούω το όνομα του. Της χαμογελάω και λέω “Αχ τι καλά! Προλαβαίνω να κάνω μια ανοικοδόμηση;”. Μου κλείνει το μάτι πονηρά και λέει “Επιτέλους φτάσαμε!”.
Κλασσικά βρεθήκαμε στο στέκι μας, ακριβώς απέναντι από το σχολείο. Μπαίνοντας ήταν εκεί η Μαρία, γνωστή κουτσομπόλα και ήξερε για τον καθένα τα πάντα. Ήταν φυσικά με τα υπόλοιπα κορίτσια, την Θάλεια, την Ειρήνη, την Γιώτα… Φυσικά τα αγόρια πιο πέρα χασκογελούσαν με ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι.
Τα μάτια μου είχαν φάει την πόρτα, δεν είχε έρθει ο Θωμάς μου. Αποφασίσαμε να παραγγείλουμε. Δίνοντας την παραγγελία στον σερβιτόρο, πιάνω με την άκρη του ματιού μου την φιγούρα του. Πω πω Θεέ ακόμα και τώρα κάνει τα πόδια μου να τρέμουν! Κάθεται δίπλα στον κολλητό του, τον Χρήστο. Νιώθω το βλέμμα του επάνω μου και έχω γίνει πιο κόκκινη από το παντζάρι! Ευτυχώς έχω μαζί μου την κολλητή μου, που αντιλαμβάνεται τι γίνεται και αρχίζει να μου μιλάει και να με χαλαρώνει. Η Θάλεια άρχισε τα γνωστά της αστεία και ιστορίες από το παρελθόν. Όλοι γελάμε και το ποτό ρέει άφθονο. Κάνω να σηκωθώ και νιώθω το κεφάλι μου να γυρίζει, αλλά θα τα καταφέρω. Τον βλέπω μπροστά μου θεόρατο, με το λευκό του πουκάμισο και φυσικά το σκουρόχρωμο τζιν του. Είναι πιο όμορφος από ποτέ! Μου λέει “Κορίτσι μου τι κάνεις;”, του απαντώ πως είμαι καλά και τότε μου βρίσκει καρέκλα και κάθομαι δίπλα του.
Είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Νιώθω πάλι το κορίτσι του λυκείου! Αρχίζουν σιγά σιγά όλοι να φεύγουν γιατί αύριο Κυριακή έχουν τις υποχρεώσεις τους. Το μαγαζί έχει αδειάσει και είμαστε μόνοι μας. Θεέ μου, μου φαίνεται σαν ψέμα όταν μου λέει πως του έλειψα πολύ! Τα μάτια του μου λένε την αλήθεια.
Φεύγουμε μαζί από το κέντρο. Μου λέει πως η βραδιά δεν τελειώνει εδώ και όμως από εκείνη την ημέρα είμαστε και πάλι μαζί! Σε λίγο καιρό ετοιμάζουμε τον γάμο μας και με το καλό θα έρθει το μωρό μας. Αχ νιώθω ότι θα σκάσω από την ευτυχία!
Story by Ευγενία Τριανταφυλλίδου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου