Γέρασαν τόσα χρόνια αζήτητα αφήνοντας πίσω τους
αμελοποίητες τις προσταγές τους
Λάθος μονοζυγωτικό
Συχνά πυκνά
σ' ευνοϊκούς καιρούς
ανάσταιναν για λίγο
ό,τι χανόταν
Γινόταν οίστρος
που κέντριζε τα λαγόνια μας
κι αυτά
χορεύοντας ζερβόδεξα
φουσκώνανε
των ενοχών τα ρέματα
Άλλοτε πάλι
λόγια θυμού
από ξεφλουδιασμένα χείλη
ιλιγγιώδη λόγια
ξεχείλιζαν τα ασφάλτινα χωνευτήρια
και στένευαν τους δρόμους
ασυχώρετα
Ώσπου
η "οιονεί" γαλήνη μας
διχοτομήθηκε
Η μία στο λιμάνι α ρόδο
κι η άλλη στην ακρόπολη
Έτσι ξεσταυλισμένες
ίσως ν ' αντάμωναν
σκεφτήκαμε
Αρκούσε
να χαραμίζαν στα δάχτυλά τους την αφή
Να τα βουτούσαν
στον μαύρο
του θυμού τον θόλο
τον ανάστερο
Μα τούτος πλέον
ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ
είν' ό,τι απόμεινε
Και μας ανήκει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου