ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ
Εισήλθα στο κάστρο τρέχοντας και κλειδαμπάρωσα γοργά τη βαριά σιδερένια πόρτα. Έσυρα και μάγκωσα το σύρτη. Ακούω τις φωνές τους να πλησιάζουν! Πρέπει να προλάβω! Έβαλα ότι βαρύ αντικείμενο βρήκα μπροστά μου ως εμπόδιο για αντίσταση, για να αποτρέψει με κάθε τρόπο την είσοδο στους εισβολείς. Με γρήγορες δρασκελιές κατάφερα να φτάσω στο υπόγειο, ο ιδρώτας με έχει κατακλύσει, οφείλω να προστατευτώ, να προλάβω να προετοιμαστώ για την μάχη, να καταστρώσω σχέδιο, να πολεμήσω, να προλάβω να σκοτώσω πρώτη τον εχθρό!
Καθησυχάστηκα μόλις είδα την πανοπλία μου, κρεμασμένη προσεκτικά στον τοίχο να με περιμένει. Ανακούφιση! Πρόσφατα συντηρημένη και καλογυαλισμένη από το τελευταίο λάβωμα, με τη βεβαιότητα ότι είναι άφθαρτη και τίποτα δεν θα καταφέρει να διαπεράσει το σκληρό της περίβλημα για να με απειλήσει. Μεγαλοπρεπής, γυαλιστερή και πολύχρωμη, μια σύνθεση διαφορετικών σιδερένιων κομματιών, περίτεχνα ενωμένα μεταξύ τους, αποκτήματα των προηγούμενων μαχών.
Κάθε λάφυρο, ένα κομμάτι εμπειρίας, μάχης, πόνου, ήττας, πληγών, νίκης, συνειδητοποίησης και αλλαγής. συμπληρώνοντάς την σιγά σιγά σαν κομμάτι του παζλ, για να μη ξεχάσω, για να μην αφεθώ. Η ασπίδα μου, η πολύτιμη πανοπλία μου. Σε κάθε νέα μάχη, μια νέα εξελιγμένη προστασία ενάντια στους επικείμενους εχθρούς.
Την φόρεσα προσεκτικά. Ένιωσα σίγουρη και ασφαλής. Η πιο κρίσιμη μου μάχη σε αναμονή. Το αίμα μου έβραζε και η καρδιά μου παλλόταν σαν τρελή. Το σώμα μου και το μυαλό ήταν σε εγρήγορση, σε θέση μάχης εξ’ αρχής.
Τα ουρλιαχτά τους πλησίαζαν από μακριά, επιθετικά και επιβλητικά. Ανέβηκα στον προμαχώνα, για να έχω ορατότητα. Ήμουν σε κατάσταση επίθεσης. Περίμενα τον εχθρό να εμφανιστεί, για να τον εξαλείψω. Η ώρα περνούσε αργά και βασανιστικά. Οι σκιές των δέντρων τρεμόπαιζαν και με άγχωναν. Αδυνατούσα να δω καθαρά. Μόνο η ηχώ τους αντιλαλούσε στα αυτιά μου με την κραυγή της μάχης, προκαλώντας κάθε ζων κύτταρο του μυαλού μου. Η αναμονή με θέριζε, οι σκέψεις και τα σενάρια χόρευαν εκστασιασμένες.
Σουρούπωσε και μες τη νύχτα δεν μπορούσα να διακρίνω τη κινητικότητα ή την έλευση του εχθρού. Αγχώθηκα! Κάποια στιγμή απελπίστηκα. Άναψα ένα σπίρτο στα σκοτάδια μου, οι εχθροί που ευελπιστούσα να πολεμήσω, δεν ήταν εκεί. Ήμουν μόνο εγώ! Ο εχθρός μου… ο ίδιος μου ο εαυτός!
Από Stella
https://gynaikaeimai.com/stella/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου