ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΜΑΣ…
Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν ένα “σ’ αγαπώ” κι ένα “μ’ αγαπάς” ήταν αρκετά για να είναι δυο άνθρωποι μαζί! Πόσο πιο εύκολη και όμορφη θα ήταν η ζωή, αν η αμοιβαία αγάπη, ο αμοιβαίος έρωτας, αρκούσαν για να μπορούν δυο άνθρωποι να πορευτούν παρέα! Ακούγεται τρελό, αλλά δεν φτάνουν τα συναισθήματα για να μένουν μαζί οι άνθρωποι. Δεν φτάνουν κι αυτό το γνωρίζουμε πια, το μάθαμε με τον δύσκολο τρόπο…
Μικρά, ασήμαντα φαινομενικά πράγματα, μπορούν να μπουν εμπόδιο σε “μαζί” που κανείς δεν περίμενε να τελειώσουν. Ψέματα, λάθη, καλοσχεδιασμένες παγίδες τρίτων, γεμίζουν σύννεφα το τοπίο και χάνονται τα “σ’ αγαπώ”, γίνονται σχεδόν αόρατα, σχεδόν ανέγγιχτα, κρύβονται τόσο καλά που σιγά σιγά ξεχνιούνται. Κι ας υπάρχουν. Κι ας μην πέθαναν ποτέ.
Περνάει ο καιρός. Περνάει και καμιά φορά κυλάει τόσο γρήγορα που δυσκολεύεσαι να τον προλάβεις. Αρπάζει περίτεχνα τα συναισθήματα και τα στέλνει μακριά, στη λήθη. Τα θάβει προσεχτικά, αθόρυβα, πριν προλάβεις να το προσέξεις κι έρχεται μια στιγμή που στο μυαλό σου φαντάζουν όλα τόσο μακρινά, που νιώθεις πως έχουν μικρύνει, πως κοντεύουν να εξαφανιστούν.
Παιχνίδια που παίζει καμιά φορά το μυαλό! Σε κάνει να ξεχνάς πώς νιώθεις, σε κάνει να λησμονείς πόσο ανάγκη έχεις την παρουσία του άλλου δίπλα σου, σε κάνει να πιστεύεις πως όλα έχουν τελειώσει μέσα σου…
Λένε πως η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα. Λένε πως το φως πάντα διαλύει το σκοτάδι. Λένε πως η αλήθεια πάντα καταφέρνει να βγει στην επιφάνεια και να νικήσει το ψέμα… Όσα κι αν λένε, ξέρουμε πως αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια. Στη ζωή δεν θριαμβεύει πάντα το καλό. Στη ζωή δεν νικάει πάντα το σωστό. Δυστυχώς…
Πέρασε καιρός. Πέρασε καιρός και ξέρω πως μέσα σου μπορεί τίποτα να μην έχει πεθάνει, αλλά τίποτα δεν είναι ξύπνιο πια. Έχουν όλα αποκοιμηθεί. Τα νανούρισαν τα ψέματα, τα λάθη, όλες εκείνες οι καλοστημένες παγίδες…
Πέρασε καιρός κι εγώ που το “σ’ αγαπώ” μου το νιώθω ακόμη, ελπίζω να μην έρθει η ώρα που θα καταλάβεις, που θ’ αντιληφθείς. Εγώ που το “σ’ αγαπώ” μου με πονάει ακόμη, εύχομαι να μην έρθει η ώρα να αισθανθείς, γιατί αν έρθει θα μισήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, θα σιχαθείς την ίδια την ψυχή σου.
Σ’ αγαπώ, ποτέ δεν έπαψα, αλλά το “μαζί” δεν είναι επιλογή πια για μας. Αν ποτέ με χρειαστείς θα είμαι εδώ, μα μέχρι τότε θα μένω μακριά σου, γιατί αυτό είναι το μόνο που μπορεί να συμβεί. Δεν θέλω να γυρίσεις, δεν θέλω να νιώσεις, δεν θέλω ν’ αντιληφθείς. Δεν θέλω γιατί τώρα πια το να μην καταλάβεις είναι το καλύτερο για σένα. Δεν θέλω γιατί τώρα πια είναι αργά. Είναι αργά για μας, κοιμήσου…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου