ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΑΡΕΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Είναι αλήθεια πως όσο μεγαλώνουμε, γινόμαστε όλο και λιγότερο υπομονετικοί, όλο και περισσότερο αυστηροί με τους γύρω μας. Γι’ αυτό και όσο τα χρόνια περνάνε, τόσο μικραίνει ο κύκλος των ανθρώπων που μας περιβάλλουν. Ίσως είναι λογικό, μιας και μεγαλώνοντας, τόσο περισσότερα γίνονται τα προβλήματα που έχουμε κι αυτό κάνει την υπομονή μας να χάνει την… ελαστικότητά της. Ίσως είναι λογικό που όσο τα χρόνια περνάνε, γινόμαστε όλο και λιγότερο ανεκτικοί.
Μπορεί όλο αυτό να μην είναι απαραίτητα κακό. Μεγαλώνοντας κατανοούμε καλύτερα τους ανθρώπους και τις προθέσεις τους κι αυτό μας κάνει να διατηρούμε λιγότερους, αλλά δυνατότερους δεσμούς. Μήπως όμως στο βωμό της “ωριμότητας”, θυσιάζουμε στιγμές ανεμελιάς, χαράς και πολλά χαμόγελα; Μήπως παρασυρόμαστε απ’ τη σιγουριά της εμπειρίας των χρόνων και διώχνουμε από κοντά μας ελαφρά τη καρδία, ανθρώπους που δεν είναι τόσοι κακοί, όσο πιστέψαμε σε πρώτη ανάγνωση;
Κοίτα ένα παιδί. Κοίτα το πώς παίζει! Πόσο εύκολα πληγώνεται από τον φίλο του, που του άρπαξε ένα παιχνίδι και πόσο γρήγορα επιστρέφει κοντά του και μοιράζεται και πάλι όσα κρατάει στα χέρια του. Κοίτα το πώς καταφέρνει να κερδίσει μόνο τα θετικά από μια επαφή και να θάψει τα αρνητικά! Κοίταξέ το πόσο δυνατά και αληθινά γελάει! Ένα παιδί λένε, γελάει κατά μέσο όρο 400 φορές τη μέρα κι ένας ενήλικας περίπου 15. Κάπου χάσαμε 375 χαμόγελα. Γιατί;
Αν αφήσεις ένα παιδί μόνο για καιρό, σίγουρα θα μαραζώσει. Οι ενήλικες, έχουμε μεγαλύτερες αντοχές. Η καθημερινότητα, η δουλειά, τα προβλήματα, γεμίζουν τη μέρα μας και πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε πότε βράδιασε. Έχουμε τόσα να κάνουμε, που η μέρα καμιά φορά μας μοιάζει μικρή. Ίσως γι’ αυτό δεν αντιλαμβανόμαστε πόσα πράγματα έχουμε ξεχάσει, πόσα έχουμε αφήσει πίσω. Ίσως γι’ αυτό δεν αντιλαμβανόμαστε πόσα χαμόγελα μας χρωστάμε…
Μεγαλώνεις. Μεγαλώνεις και πατάς όλο και πιο σταθερά στα πόδια σου, καταφέρνεις όλο και περισσότερο να ανεξαρτητοποιείσαι. Μεγαλώνεις και παύεις να ανέχεσαι και να υπομένεις τόσο. Μήπως όμως όλο αυτό σε ρίχνει στην παγίδα του να διώχνεις ανθρώπους από κοντά σου χωρίς λόγο; Μήπως έχεις περάσει πολλά που σ’ έκαναν να χάσεις την πίστη σου στους ανθρώπους και τα βλέπεις όλα μαύρα χωρίς να είναι; Μήπως με μότο “Μια χαρά τα καταφέρνω και μόνος μου”, αγκαλιάζεις τη μοναξιά σου και την κάνεις φίλη, απομακρύνοντας όλους τους υπόλοιπους;
Δεν είναι όλοι κακοί. Δεν είναι όλοι σκάρτοι. Δεν θα μπορούσαν να είναι όλοι, έτσι δεν είναι; Και ναι, ίσως μπορείς μια χαρά να τα καταφέρεις μόνος σου, αλλά με παρέα είναι πάντα καλύτερα!
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου