ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΕΞΗΓΗΣΗ…
Τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο κι αυτό ίσως είναι το μόνο δεδομένο. Κανένας άνθρωπος, καμία κατάσταση, δεν είναι σίγουρο πως θα παραμείνει ίδια. Όλα κάποτε, αργά ή γρήγορα τελειώνουν. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Άνθρωποι, σχέσεις που ίσως ήταν σταθερά δίπλα και μέσα μας, κάποια φορά χάνονται. Ξαφνικά ή όχι και τόσο. Με λόγο ή και όχι. Αφότου μας εξηγήσουν ή απλά… χωρίς λέξη.
Δεν είναι εύκολο να δεχτείς πως κάποιος που είχες κοντά σου, αποφασίζει να φύγει απ’ τη ζωή σου. Δεν είναι εύκολο, ειδικά αν δεν μάθεις το γιατί. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς ότι δεν μπήκε καν στον κόπο να σου εξηγήσει, να σου πει πού έφταιξες, να σου αιτιολογήσει την απόφασή του. Δεν είναι εύκολο, αλλά συμβαίνει συχνά κι όσο κι αν σου μπερδεύει το μυαλό, ίσως απλά θα πρέπει να αποδεχτείς πως άνθρωποι-κομήτες υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα…
Όταν μια σχέση οποιασδήποτε μορφής τελειώνει, πάντα αφήνει ένα κενό. Μικρό ή μεγάλο. Μια εξήγηση, μια απάντηση στο “γιατί”, συνήθως βοηθάει στο να επουλωθεί πιο γρήγορα η πληγή της απώλειας. Καμιά φορά βοηθάει και στο να μην υπάρξει καν, μιας και μια εξήγηση, μπορεί να οδηγήσει σε μια συζήτηση που μπορεί εντέλει να σώσει τη σχέση. Ακόμη όμως και στην περίπτωση που η σχέση δεν μπορεί να σωθεί, το να είναι ο απέναντι ξεκάθαρος κι ειλικρινής, βοηθάει στο να συνεχίσει να κρατάει μια θέση στην καρδιά σου κι ας μην θέλει να έχει πια θέση στη ζωή σου. Εξάλλου η ειλικρινής και ξεκάθαρη στάση πάντα εκτιμάται, έστω και μετά από καιρό.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και το να θεωρείς πως είχες δώσει σημάδια πως κάτι δεν πηγαίνει καλά, δεν σημαίνει πως το μήνυμα είχε φτάσει στον παραλήπτη. Εξάλλου, όταν μια σχέση είναι σημαντική για σένα, το να μιλήσεις για το τι σ’ ενοχλεί, είναι ο πιο απλός τρόπος να κάνεις τον άλλο να καταλάβει. Το να μην το κάνεις, κάτι δείχνει…
Το κάθε τέλος, χρειάζεται ένα “επειδή” κι αν κάποιος επιλέξει τη σιωπή και την εξαφάνιση αντ’ αυτού, δείχνει μάλλον έλλειψη σθένους και θάρρους. Δείχνει έναν φόβο που δεν ταιριάζει σ’ αυτούς που έχουν δίκιο. Δείχνει επίσης πόσο σημαντικό θεωρούσε αυτόν που άφησε πίσω χωρίς λέξη. Δείχνει πού τον κατέτασσε στην καρδιά του.
Άνθρωποι-κομήτες υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Ίσως είναι δύσκολο να αποδεχτείς τη σιωπή και την άνευ λόγου απομάκρυνση, αλλά η ουσία είναι πως είναι μάλλον λάθος να “ζητιανέψεις” εξηγήσεις. Για να φερθεί μ’ αυτό τον τρόπο, μάλλον δεν σήμαινες πολλά για εκείνον, οπότε μάλλον δεν υπάρχει λόγος να του δώσεις “αξία” και χρόνο που δεν μπήκε στον κόπο να σου δώσει.
Εγωισμός; Ίσως. Ποιος όμως είναι ο εγωιστής; Αυτός που δεν τρέχει πίσω από ένα τρένο που φεύγει ή ο μηχανοδηγός που ξεκίνησε χωρίς το προειδοποιητικό σφύριγμα;
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου