ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
Το Πάσχα πλησιάζει. Το πένθος και η λύπη για την Εβδομάδα Παθών, συμβάλουν ώστε όλοι λίγο πολύ να προσφέρουμε κάτι για να αγαλλιάσει η ψυχή μας, για να γίνουμε αρεστοί, ή απλά για να προβληθούμε. Ένα πιάτο φαΐ, χρήματα, δώρα, μια καλή κουβέντα. Με το πέρας της Μεγάλης Βδομάδας δυστυχώς αποδυναμώνονται οι πράξεις καλής θελήσεως, λησμονιούνται…
Η έννοια της ουσιαστικής προσφοράς έχει φθαρεί μέσα στο χρόνο. Το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο, έχει δώσει τη θέση του στην ατομική καλοπέραση και στο προσωπικό βόλεμα. Οι εποχές έχουν αλλάξει και το δόσιμο πλέον έγκειται αποκλειστικά στα υλικά αγαθά. Μια ζεστή αγκαλιά, μια οικογενειακή θαλπωρή, ένα απλό χειροποίητο ή συμβολικό δώρο θεωρούνται ξεπερασμένα πια. Αν δεν κοστολογείται ακριβά η τιμή του δώρου, δεν κατέχει και την ανάλογη αξία για τον παραλήπτη.
Η μεγαλύτερη πανδημία της εποχής έχει καταλήξει να είναι η αδιαφορία. Ίσως λογάται πια ως η σημαντικότερη μορφή απαξίωσης, η πιο διαδεδομένη έκφραση αποστασιοποίησης. Μια απλή βόλτα στους δρόμους, φτάνει να επιβεβαιώσει την έκτασή της. Άστεγοι σε χάρτινα σπίτια, ζητιάνοι κάθε ηλικίας, αδέσποτα ζώα, παραμελημένα κτίσματα, λουκέτα σε άλλοτε κερδοφόρες επιχειρήσεις, γκρίζοι τοίχοι, σκυθρωπά πρόσωπα παντού, απέραντη μοναξιά.
Κόσμος διαβαίνει, κοντοστέκεται και συλλογάται προς στιγμή, απωθεί αστραπιαία τις σκέψεις, κοιτάζει από την άλλη και συνεχίζει την πορεία του. Παραμυθιάζουν την ψυχή, πείθουν τους εαυτούς τους ότι όλα βαίνουν καλώς, ότι οι αρμόδιοι θα βοηθήσουν όπως οφείλουν. Εμμένουν στα δικά τους προβλήματα που έχουν να ασχοληθούν και απλά αδιαφορούν. Χάνουν το ενδιαφέρον σιγά σιγά για τους γύρω, επικεντρώνονται μόνο στα προσωπικά συμφέροντα και οφέλη, καμουφλάροντας την ανάγκη να κρύψουν αυτό που πραγματικά νιώθουν. Η απόλυτη συναισθηματική αποστασιοποίηση από τον περίγυρο…
Δεν τιμωρείς κάποιον με την αδιαφορία, τον εαυτό σου βλάπτεις με το να αγνοείς και να κλείνεις τα μάτια. Ο εγκλωβισμός του νου, στερεί τη δυνατότητα για ενεργό ενδιαφέρον και άμεση δράση. Έτσι εισβάλλεις στον λαβύρινθο της νωχέλειας, βολεύεσαι, αποτινάσσεις τις ευθύνες σου και μένεις απαθής.
Η κοινωνία μας πλέον πάσχει ασφυκτικά από τη δυστυχία και τη μοναξιά των ανθρώπων. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, που έχουν ανάγκη την προσφορά σου. Απέδρασε από τους οριοθετημένους τοίχους του σπιτικού και του μυαλού σου. Μην ξεχνάς το συνάνθρωπο, λησμονώντας ότι θα μπορούσες να βρεθείς στη θέση του ανά πάσα στιγμή. Όλα αλλάζουν!
Η ομορφιά των ανθρώπων δεν κρύβεται στα πλούσια και φανταχτερά ρούχα. Κάποια στιγμή φθείρονται, ανακυκλώνονται, παλιώνουν και χάνονται. Ο πλούτος των ανθρώπων, δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά. Το ένα λεπτό είσαι κυρίαρχος μεγιστάνας και το επόμενο λεπτό ένας απλός ζητιάνος στο δρόμο. Η εμπειρία της ζωής μπορεί να την καθορίζει, αλλά δεν την ορίζει.
Η επικοινωνία των ανθρώπων δεν βασίζεται στις λέξεις. Τα λόγια σε ανεβάζουν στους ουρανούς, είτε σε θερίζουν σαν λεπίδες. Η ευτυχία δεν βασίζεται στην ομορφιά, στα υλικά αγαθά και στα μαλαματένια λόγια, αλλά στην ομορφιά της ψυχής.
Μη γυρνάς την πλάτη, μην κάνεις πως δεν βλέπεις. Μην αφήνεις την προσωπική καλοπέραση να σε τυφλώνει. Η αδιαφορία δεν είναι δύναμη. Η αδιαφορία της πλειοψηφίας μας έφτασε ως εδώ. Βρες εκείνη τη σπίθα μέσα σου, που θα σου επιτρέψει να προσφέρεις απλόχερα. Η ύστατη μορφή της αγάπης, είναι αυτή της προσφοράς και της φιλανθρωπίας.
Προκάλεσε τον εαυτό σου, εξεγέρσου από τη συνήθεια και την απάθεια, πρόσφερε στον διπλανό σου το ενδιαφέρον σου, την αποδοχή, την ασφάλεια, την αγάπη… αυτό που επί της ουσίας επιζητάς και εσύ!
Από Stella
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου