ΑΕΡΙΚΟ
Σαν αερικό ήρθε… ένα βράδυ με σεληνόφως να λούζει τη πλάση. Αέρινη, ονειροπόλα και άπιαστη σαν το αλμυρό αεράκι.
Πλατσουρίσαμε μαζί παιχνιδίζοντας στον αφρό της ακροθαλασσιάς, με το φεγγάρι να μας κοιτάζει δειλά από ψηλά, φωτίζοντας τα χνάρια μας στην αμμουδιά. Εξουθενωμένοι πια, αφεθήκαμε να ατενίζουμε την οριζοντογραμμή. Με έκλεισε στοργικά στην αγκαλιά της σαν πολύτιμο μαργαριτάρι, με κοίταξε βαθιά στα μάτια σπάζοντας το κέλυφός μου, διεισδύοντας στα σκοτάδια μου και απλά νοιάστηκε. Νοιάστηκε όπως δεν είχε νοιαστεί ξανά ποτέ κανείς. Βαθιά, ειλικρινά, ουσιαστικά.
Δεν έψαξε για να μάθει, δεν ξέρω πώς, δεν αναρωτήθηκα, απλά ήξερε, ήξερε να με βρει, να δει… το δρόμο… εμένα, όλα αυτά που δεν ήθελα να πω, όλα αυτά που έκρυβα και είχα θάψει με κόπο στα βαθιά. Οι μνήμες του νερού της τα ψιθύρισαν όλα, δεν με ρώτησε, βούτηξε στο βυθό μου χωρίς αναπνευστήρα και μου έδειξε το σεντούκι του θησαυρού, την αλήθεια μου.
«Το παρελθόν με πλησιάζει. Η ηρεμία μου κλονίζεται, χάνω το οξυγόνο μου, τρομάζω, αναδύομαι βίαια στην επιφάνεια». Αγενής η γλώσσα της αλήθειας, άξεστες οι λέξεις της, απόλυτη γύμνια η μορφή της. Μοναχικός δρόμος χωρίς πλήθη, χωρίς οχλαγωγία, χωρίς φώτα στους δρόμους. Σκοτεινά σοκάκια , βαθυστόχαστα νοήματα, απέραντη η μοναξιά μες την ψυχή.
Η αλήθεια δεν έχει ακολούθους, μόνο συνοδοιπόρους που έρχονται και φεύγουν για όσο αντέχουν τη μορφή της, σε τραβάει ενάντια στο ρέμα, πόσο να αντισταθείς; Δεν ήμουν έτοιμος για την αλήθεια. Κρύφτηκα πίσω από τους βράχους, έθαψα τα δάκρυά μου στην άμμο και το έβαλα στα πόδια, χάθηκα στο πλήθος, χώθηκα γρήγορα στους τοίχους της συνήθειας να νιώσω ασφαλής. Ίσως να έπρεπε, ίσως να όφειλα να τολμήσω, να προχωρήσω προς το κέντρο μου, ίσως… ίσως να ήθελα αλλά να μη μπορώ.
Με διάβαζε και δεν ήθελα να με ξέρει. Απομονώθηκα, φοβήθηκα, απομακρύνθηκα, κλειδαμπάρωσα με κρότο τις πόρτες της ψυχής μου. Κοιτάχτηκα μες το νερό και πλατσούρισα στα ρηχά, δεν ξαναέκανα κατάδυση στα βαθιά. Δε φοβήθηκα εκείνη, εμένα φοβήθηκα. Φοβήθηκα να μην πληγωθώ ξανά, να μη δω τις ρωγμές των ουλών μου να αιμορραγούν.
Την είδα να χάνεται, να φεύγει. Δεν την σταμάτησα, δεν της είπα λέξη και ήθελα να της εξομολογηθώ τόσα πολλά! Η ψυχή μου ούρλιαξε, η κραυγή δεν βγήκε, την έπνιξα βαθιά. Έσβησε τα ίχνη της και ένα βράδυ με σεληνόφως σαν αερικό έφυγε… Είχε φυτέψει όμως τον σπόρο της στον κήπο της καρδιάς μου…
Από Stella
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου