Οι παπαρούνες του Καζαντζάκη.

Οι παπαρούνες του Καζαντζάκη.

by Άιναφετς

.

Μέσα στα ολόχρυσα στάχυα όταν πηγαίνω κάποτε το μεσημέρι και είμαι μόνος και είναι η ψυχή μου θαμπωμένη από τον ήλιον τον πολύ, νιώθω, – οι παπαρούνες έχουν μαγνήτη στην καρδιά των και με σέρνουν.

.

.

Ιδέες τρελές και κόκκινες αναδίδονται από τα φύλλα των και σέρνονται στην ψυχή μου. Και ξαπλώνομαι χάμαι κοντά των και τις κοιτάζω – μου φαίνεται κοιτάζω τα χείλη της Αγαπημένης μου όταν κινούνται ανάλαφρα, από το διάβα της ανάμνησης των όμορφων φιλιών.

.

.

Και θυμούμαι όλα τα άσεμνα και γυμνά που είδα, τους κισσούς πέρα στα δάση ν’ αγκαλιάζουνε τα δέντρα…
Και τα χρώματα πέρα στη δύση ν’ απλώνονται και να σμίγουν απάνω στα νερά.
Την ηδονή θυμούμαι της γης όταν ανοίγεται στα πρωτοβρόχια.
Κάποιος Έρως αιώνιος χύνεται από τον ήλιο την ημέρα, απάνω στο χώμα κι απάνω στη θάλασσα…

..

Και νιώθω τους σπόρους ν’ ανατριχιάζουνε μέσα στη γη.
Και νιώθω τις παπαρούνες, σύμβολα της ηδονής και των οργασμών, ν’ ανορθώνονται και να κυματίζουν απάνω στα χωράφια – σημαίες μικροσκοπικές της αγάπης – και να κηρύσσουν μια Μεγάλην Αλήθεια στα χόρτα γύρω και στα πολύκαρπα σπαρτά και στις πεταλούδες, που περνούν, και στους ανθρώπους, που ακούνε τις αρωματώδεις κι απόκρυφες φωνές των λουλουδιών.

..

Τις κοιτάζω κι ανατέλλει πάλι μέσα μου ο Απόλλων.
Όχι, ο Μεγάλος Θεός δεν απέθανε.
Το χαμόγελο των προγόνων μας είναι αθάνατο και χύνεται ακόμη γύρω μας στις απαλές κολπώσεις των βουνών μας κι ανθεί μέσα στις παπαρούνες και στα ρόδα και κοιμάται στους μενεξέδες και πλέκεται μέσα στα δάση μας κι απλώνεται το βράδυ γαλήνιο και μεγαλόπρεπο πέρα στη δύση…

ΚΑΡΜΑ ΝΙΡΒΑΜΗ.
( Νίκος Καζαντζάκης )

Περιοδικό «Πινακοθήκη» 6 Αύγουστος 1906

Ο Καζαντζάκης δημοσίευε στα περιοδικά «Πινακοθήκη» και «Παναθήναια» με το ψευδώνυμο «Κάρμα Νιρβαμή» διάφορα λογοτεχνικά κείμενα, με θέματα την ομορφιά, τη φύση, τον έρωτα και τον θάνατο…

Από το βιβλίο «Νίκος Καζαντζάκης 1883 – 1957 Ανθολόγιο» σε PDF
Έκδοση – Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Ηρακλείου

.

Εδώ σχετικά για το βιβλίο του Καζαντζάκη, » Όφις και Κρίνος» που γράφτηκε το 1905 με το ψευδώνυμο «Κάρμα Νιρβαμή».

.

Δεν υπάρχουν ιδέες
υπάρχουν μόνο άνθρωποι
που κουβαλούν ιδέες
και αυτές παίρνουν το μπόι
του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

Ν. Καζαντζάκης

https://ainafetst.wordpress.com/