Anne with an e: Μια τηλεοπτική σειρά για την οικογένεια που μιλάει για πολλά και υπαινίσσεται περισσότερα.

 Βεατρίκη Α  Οι επιζήσαντες- Φυλές του κόσμου,Πόλεις και πολιτισμοί,άρθρο  19/03/2020

       

Ημέρες οίκοι απομόνωσης που είναι τούτες που περνάμε, με τις τρομερές ειδήσεις που αφορούν στην πανδημία του κορονοϊού από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να μας βαραίνουν την ψυχή, είπα να σας μιλήσω για μια τηλεοπτική σειρά που πολύ μου άρεσε. Μπορεί πολλοί από σας να την έχετε ήδη δει αλλά όσοι δε την έχετε, αξίζει να την παρακολουθήσετε, είτε μόνοι αν είστε, είτε με την οικογένειά σας,  των παιδιών σας συμπεριλαμβανομένων.. Θα την «ρουφήξετε», σας διαβεβαιώ!

        Η σειρά είναι ολοκληρωμένη, έχει τρεις σεζόν (2017-2019), είναι συμπαραγωγή του Netflix και του CBS, μπορεί να την δει όλη η οικογένεια, μικροί και μεγάλοι είτε στο Netflix, είτε και αλλού στο Ίντερνετ.

       Η ιστορία της σειράς βασίζεται στην περίφημη και πολυδιαβασμένη νουβέλα (best seller το βιβλίο  αυτό όπως και όσα βιβλία ακολούθησαν στην εξέλιξή της) της μεγάλης Καναδής συγγραφέως Lucy Maud Montgomery (1874 – 1942). Ο τίτλος που του έδωσε είναι  “Anne of Green Gables”.  Ήταν το πρώτο της μυθιστόρημα και το δημοσίευσε στα 1908, στα τριάντα επτά της χρόνια, δασκάλα σαν ήταν.. Από τότε έγινε ανάρπαστο και ως σήμερα διαβάζεται σε όλο τον κόσμο, αποτελεί δε έναν από τους πολιτισμικούς θησαυρούς του Καναδά.. Η ιστορία του έχει να κάνει με την ζωή και τις περιπέτειας μιας ορφανής πανέξυπνης δεκατριάχρονης κοκκινομάλλας, της Anne Shirley, με φόντο το νησί Prince Edward Island (το νησί του Πρίγκιπα Εδουάρδου) της περιοχής Νέας Σκωτίας  στον Καναδά, τον τόπο όπου γεννήθηκε και η συγγραφέας του, όπου οι αυτόχθονες κάτοικοί της ινδιάνοι Mi’kmaq το ονόμαζαν Epekwitk «μια αγκαλιά στα κύματα» 

Θέμα του βιβλίου και της σειράς, λοιπόν, η ιστορία της Άννας που μεγαλώνει από μωρό στα τέλη του 19ου αιώνα σε ένα ορφανοτροφείο υπό άσχημες συνθήκες και που από ένα λάθος του, καταλήγει στο σπίτι δυο αδερφών, του Matthew και της Camilla Cuthbert, στο Green Gables του Cavendish . Της Άννας με το έψιλον στο τέλος,  που με την εκρηκτική της ιδιαίτερη προσωπικότητα  θα αλλάξει τόσο τη ζωή των αδερφών που την υιοθέτησαν, όσο και των κατοίκων του χωριού όπου ζουν, της Άννας της ρομαντικής που μιλάει με πλάσματα της φαντασίας της, που έχει ανάγκη να την αγαπάνε και να ανήκει κάπου, της Άννας που κάνει επιστήθιες φίλες,..Της Άννας της πρωτοπόρου, της αντάρτισσας, εκείνης που ερωτεύεται..             

      Η ίδια η συγγραφέας είχε μείνει ορφανή από μητέρα όταν ήταν βρέφος ακόμη (είκοσι ενός μηνών), ο πατέρας της την άφησε στους γέροντες γονείς του και στη συνέχεια εξαφανίστηκε από την ζωή της.. Και αυτή, όπως και η ηρωίδα της, η Άννα, είχαν αναπτύξει μεγάλη φαντασία λόγω της μοναξιάς τους και βρήκε την χαρά στην εφηβική της ζωή όταν πήγε να μείνει με τους θείους της 

Το Green Gables είναι η τοποθεσία με το μεγάλο σπίτι (αγρόκτημα)  από όπου εμπνεύστηκε η συγγραφές για να γράψει την ιστορία της..Το σπίτι της υιοθετημένης Άννας… Σήμερα το σπίτι αυτό με την όλη γύρω του έκταση έχει ενταχθεί το εθνικό πάρκο του νησιού και αποτελεί τουριστικό προορισμό για χιλιάδες τουρίστες. Δείτε το στην φωτογραφία

      Η Ιρλανδοκαναδή ηθοποιός Amybeth McNulty, που υποδύεται την Άννα είναι  καταπληκτική στον ρόλο της!. Δίνει στην κυριολεξία ρεσιτάλ ερμηνείας. Σε μερικές, ειδικά, σκηνές με άφησε άφωνη! Δεν βραβεύτηκε  άδικα από την Ακαδημία του Καναδέζικου Κινηματογράφου και τηλεόρασης (Academy of Canadian Cinema & Television) με το πρώτο βραβείο πρωταγωνιστικού ρόλου σε δραματική σειρά, ούτε κι από τα  ACTRA Awards  για την εξαιρετική απόδοσή της στον συγκεκριμένο ρόλο! Εξ άλλου όλο το καστ των ηθοποιών, που την περιβάλλουν, στάθηκε επάξια στους ρόλους τους. Η σειρά εκτυλίσσεται στο υπέροχο φυσικό περιβάλλον του νησιού, με σκηνικά και φόντο ανάλογο της εποχής που διαδραματίζεται η ιστορία. Η σκηνοθεσία είναι της Μόιρα Γουόλι Μπέκετ (Moira Walley-Beckett) που βραβεύτηκε επίσης το 2018 και το 2019 με το  Καναδικό Βραβείο Οθόνης Shaw Media Καλύτερης δραµατικής σειράς.. Δείτε την σειρά και θα με θυμηθείτε. Είναι εξαιρετική!   Και εδώ το trailer της σειράς:

      Το βιβλίο της Lucy Maud Montgomery θεωρήθηκε αρχικά ότι απευθύνεται σε παιδιά, όμως δεν είναι έτσι..Θεωρήθηκε, επίσης, ότι είναι μια φανταστική ιστορία αλλά δεν είναι έτσι. Έχει στοιχεία από την ζωή της συγγραφέως του και, το κυριότερο, κινείται στην εποχή του, στα τέλη του 19ου αιώνα στον Καναδά, αναφέρεται στην θέση των μαύρων αποίκων μες στην κοινωνία των λευκών αλλά ακόμη, έστω και ακροθιγώς στην σειρά τουλάχιστον- το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει- και στην οικτρή κατάσταση των ιθαγενών Ινδιάνων της περιοχής, της φυλής των Mi’kmaq . Δηλαδή, σε  ιστορικά γεγονότα που ταλανίζουν επί  ένα και πλέον αιώνα και έως τις μέρες μας,  τους ιθαγενείς Ινδιάνους Mi’kmaq, αναφορικά με τις σχέσεις τους με την πολιτεία του Καναδά και τους Χριστιανούς Ιεραποστόλους. Και που αφορούν στο φρικτό έγκλημα της πολιτιστικής γενοκτονίας  όχι μόνον σε βάρος των Ινδιάνων Mi’kmaq και  της φυλής τους  αλλά και σε βάρος όλων των Ινδιάνων του Καναδά! 

Στην σειρά γίνεται λόγος για τους Ινδιάνους Mi’kmaq και ας μην τους αναφέρει ως φυλή,  για τις πολύτιμες ράβδους τους για το  χόκεϋ επί πάγου, που όντως από τότε είχαν επινοήσει και έφτειαχναν,  για τον καταδιωγμό τους από τους λευκούς εποίκους στο νησί, για  την βάναυση  αρπαγή της κόρης τους από τον Καναδικό στρατό και τους Χριστιανούς Ιεραπόστολους προκειμένου να την επιστρέψουν στην υποχρεωτική από το Κράτος φοίτησή της στο σχολείο για τους ινδιάνους (Canadian_Indian_residential_school), μετά από την δραπέτευσή της από αυτό λόγω της κακοποίησής της και την καταφυγή στους γονείς της,  την αδυναμία εκείνων να την προστατεύσουν.

Τα πράγματα αυτά θίγονται στην σειρά πολύ απαλά, θα έλεγα, και σαν να αφορούν ένα μεμονωμένο περιστατικό για τους ανυποψίαστους, δεν εκτείνονται δε ποσώς στην ευρύτερη τραγική χρονίζουσα κατάσταση :  Δηλαδή, οτι το περιστατικό στην σειρά δεν ήταν μεμονωμένο αλλά αναφέρεται ακροθιγώς στην μαζική, πολιτισμική, γενετική και οικονομική εξάρθρωση των Ινδιάνων που ξεκινώντας από το 1887, με την τροποποίηση της Indian Act του  1876, κορυφώθηκε σταδιακά στις δεκαετίες του 1940, 1950 και 1960. Για να συνεχισθεί κατατείνοντας στην μεγάλη συγγνώμη από την Κυβέρνηση του Καναδά και την Ενωμένη Εκκλησία του Καναδά προς τον λαό τους το 1998 για τον  καθοριστικό ρόλο τους στην πολιτιστική τους γενοκτονία,  στις 11 Ιουνίου του 2008 με την καταγραφή των σε βάρος τους και σε βάρος των παιδιών τους εγκλημάτων της Καναδικής Κυβέρνησης σε συνεργασία με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, τους Διαμαρτυρόμενους και τους Αγγλικανούς, στην επακαλουθήσασα συγγνώμη προς τον λαό τους από την Αγγλικανή Εκκλησία του Καναδά το 1998, στην συνέχεια την δημόσια έκφραση συγγνώμης και  της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας στον Καναδά με αίτημα συγχώρεσης.. Αργότερα, και από το Βατικανό επί Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ’  κατά το έτος 2009, που ζήτησε από τους Ινδιάνους επίσημα συγγνώμη εκφράζοντας την θλίψη του για την αξιοθρήνητη και καταχρηστική συμπεριφορά των Ιεραποστόλων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας σε βάρος τους..

Και,  που μόλις στις 24 Νοεμβρίου του 2017, ο πρωθυπουργός Τζάστιν Τριντώ  καλώντας και το Βατικανό προς δημόσια απολογία, εξέδωσε μια επίσημη συγγνώμη και από τους επιζώντες αυτόχθονες Ινδιάνους Innu , Inuit και τους NunatuKavut και τις οικογένειές τους  για τα εγκλήματα που είχαν γίνει επί έναν και πλέον αιώνα από τις Καναδικές Κυβερνήσεις με  την λειτουργία  των  κάποτε “εξαναγκαστικών σχολείων για τα παιδιά τους (Canadian_Indian_residential_school_system.)με στόχο την εξάλειψη των Ινδιάνικων ριζών τους  που συμπεριελάμβαναν και εγκλήματα σε βάρος και της ίδιας τους της ζωής,  συγγνώμη που δεν αποδέχτηκαν οι Innou. 

Ποιο τρομερό έγκλημα είχαν διαπράξει επί ένα και πλέον αιώνα η Κυβέρνηση του Καναδά σε συνεργασία με τις παραπάνω Χριστιανικές Εκκλησίες σε βάρος των Ινδιάνων του Καναδά και των Mi’kmaq;

Δυο λόγια για το μεγάλο έγκλημα κατά του Ινδιάνικου πολιτισμού στον Καναδά,  για την μεθοδική και εξακολουθητική για πάνω από ένα αιώνα πολιτιστική γενοκτονία τους και για τα  εγκλήματα σε βάρος των παιδιών τους 

Πολιτιστική γενοκτονία ή πολιτιστική εκκαθάριση ορίζεται ως η μη φυσική καταστροφή μίας θρησκευτικής ή εθνικής κοινότητας με την εξάλειψη του πολιτιστικού της υπόβαθρου που στερεί το δικαίωμα πολιτισμικής και πολιτιστικής ανάπτυξης, λόγω του αφανισμού των πολιτιστικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών όπως είναι η γλώσσα και η θρησκεία. 

      “ Ο Rafael Lemkin περιέγραψε τις φρικαλεότητες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως την φυσική και πολιτιστική καταστροφή εθνικών και θρησκευτικών ομάδων και κοινοτήτων. Χαρακτήρισε δε ως πολιτιστική γενοκτονία τη μη-φυσική καταστροφή μιας εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας ή κοινότητας, εξισώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την εξάλειψη του πολιτιστικού υπόβαθρου μιας τέτοιας ομάδας με τη φυσική εξόντωση της. Έναν παραπλήσιο ορισμό της πολιτιστικής γενοκτονίας έδωσαν το 1981 οι εμπειρογνώμονες της UNESCO όταν χαρακτήρισαν ως γενοκτονία τις πράξεις εξαιτίας των οποίων μια εθνοτική ομάδα στερείται το δικαίωμα να απολαύσει, να αναπτύξει και να μεταδώσει τον δικό της πολιτισμό και γλώσσα είτε συλλογικά είτε ατομικά. Κατ’ αυτήν την έννοια, η πολιτιστική γενοκτονία δεν είναι απόρροια της φυσικής εξόντωσης μιας ομάδας Κατ’ αυτήν την έννοια, η πολιτιστική γενοκτονία δεν είναι απόρροια της φυσικής εξόντωσης μιας ομάδας λόγω μαζικών θανάτων αλλά του αφανισμού των πολιτιστικών χαρακτηριστικών αυτής ομάδας, της γλώσσας, της θρησκείας και όποιου άλλου στοιχείου είναι συνυφασμένο με την πολιτιστική ταυτότητα της ομάδας αυτής”. Πηγή μου : “Πολιτιστική Διπλωματία Ελληνικές και Διεθνείς διαστάσεις” των Νικολάου Βασιλειάδη, Λέκτορος Πανεπιστημίου Μακεδονίας σε συνεργασία με την Σοφία Μπουτσιούκη, Λέκτορα Πανεπιστημίου Μακεδονίας

     Η Καναδική Κυβέρνηση επί πρωθυπουργίας του John Alexander Macdonald, [με την Indian Act του  1876, όπως αυτή τροποποιήθηκε το 1887, προέβλεψαν την δημιουργία ειδικών σχολείων για τα παιδιά των Ινδιάνων και την διαμονή και φοίτησή τους σε αυτά υποχρεωτική! Αυτό το σύστημα εκπαίδευσης ονομάστηκε Canadian_Indian_residential_school_system. Στα σχολεία αυτά δίδασκαν Χριστιανοί Ιεραπόστολοι και μοναχές και ήσαν υπό την διοίκησή τους.. Μεταξύ 1867 και 1939, ο αριθμός των σχολείων κορυφώθηκε σε 80 το 1931.  Από αυτά τα σχολεία, 44 διοικούνταν από Ρωμαιοκαθολικούς, 21 από την Εκκλησία της Αγγλίας / Αγγλικανική Εκκλησία του Καναδά , 13 από την Ηνωμένη Εκκλησία του Καναδά , και 2  από τους Πρεσβυτεριανούς. Μεταξύ δε των ετών 1945 και 1955, ο αριθμός των φοιτητών των Πρώτων Εθνών στα σχολεία επί  ινδιάνικων υποθέσεων αυξήθηκε από 9.532 σε 17.947. Οι Κυβερνητικοί αξιωματούχοι άρπαζαν δια της βίας τα παιδιά από τους γονείς τους όταν αυτά ήσαν έξι ή επτά ετών, τα μετέφεραν μακρυά από τον τόπο τους και τα έκλειναν, τα “κλείδωναν”κυριολεκτικά,  σε απομονωμένα από Κοινότητες, πόλεις ή χωριά, κτίρια με στόχο να τα εκπολιτίσουν, δηλαδή, να τα κάνουν να ξεχάσουν κάθε τι που σχετιζόταν με την ινδιάνικη καταγωγή τους, να ξεριζώσουν κάθε τι ινδιάνικο μέσα τους και να τα μετατρέψουν σε χριστιανούς πολίτες που ομιλούν μόνο την αγγλική ή Γαλλική γλώσσα, υπάκουους στο ευρωπαϊκό πνεύμα, τις πεποιθήσεις, τους Κανόνες και την κουλτούρα, όπως εκείνοι τα εννοούσαν όλα αυτά..Τα σχολεία σκόπιμα βρίσκονταν σε μεγάλες αποστάσεις από αυτόχθονες κοινότητες ώστε να ελαχιστοποιείται η επαφή μεταξύ των οικογενειών με τα παιδιά τους. 

       Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν για να το πετύχουν αυτό στους μικρούς μαθητές ήταν κύρια η σωματική τιμωρία τους. Δυστυχώς αυτή δεν περιελάμβανε παρατηρήσεις ή νουθεσίες αλλά  λοιδορίες, απειλές βίας, εξευτελισμούς, ψυχολογική βία,  στερήσεις από τροφή ή νερό, ξυλοκοπήματα μέχρι μαστιγώματα και ηλεκτροσόκ.. Σε πάμπολλα σχολεία, τα παιδιά υπέφεραν από υποσιτισμό και σκληρή πειθαρχία που δεν είναι ανεκτές σε οποιοδήποτε άλλο σχολικό σύστημα.  Η σωματική τιμωρία συχνά εδικαιολογείτο από την πεποίθηση ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να σώσει ψυχές, να εκπολιτίσουν το άγριο. Σκληρότερη ήταν η τιμωρία για κείνα που προσπάθησαν να φύγουν προς παραδειγματισμό και των υπολοίπων. Επιτυχημένη τακτική…Ο συνωστισμός, οι κακές συνθήκες υγιεινής, η ανεπαρκής θέρμανση και η έλλειψη ιατρικής περίθαλψης οδήγησε σε υψηλά ποσοστά θανάτων  τους εξ αιτίας της γρίπης και της φυματίωσης. Σ’ ένα από αυτά τα σχολεία, το ποσοστό θνησιμότητας φθάνει το 69 τοις εκατό. Δείτε Βικιπαίδεια και για περισσότερα. Και νάταν μόνο αυτά…

      Σε πολλά από τα σχολεία αυτά, τα παιδιά υφίσταντο και επαναλαμβανόμενους βιασμούς. Σαν  τα παιδιά πέθαιναν, οι τάφοι τους έμεναν ανώνυμοι, εξ άλλου σε πολλά από τα σχολεία τους έδιναν έναν αριθμό, αντί ονόματος. Και ούτε τους γονείς τους ειδοποιούσαν για τον θάνατό τους…Και υπήρξαν ακόμη πιο πολλά παιδιά που απλά εξαφανίζονταν.. Πάνω από θαμμένα παιδιά χτίζονταν συνήθως άλλα κτίρια..Σκόπιμα..Ο πραγματικός αριθμός των θανάτων παραμένει άγνωστος, λόγω της ελλιπούς αναφοράς τους από τις διοικήσεις των σχολείων και την καταστροφή των ιατρικών και διοικητικών αρχείων σε συμμόρφωση με τις πολιτικές διατήρησης και τη διάθεση για κυβερνητικά αρχεία. Ένας εφιάλτης..που έφτασε ως τις μέρες μας, αν σκεφτούμε ότι το τελευταίο τέτοιου είδους σχολείο,το περιβόητο  Gordon’s Indian Residential School, έκλεισε μόλις το 1996 και οι επιζώντες κλαίνε και υποφέρουν ακόμη..

“ Από την εφημερίδα  Guardian της 6-6-2015 , μια μαρτυρία επιζήσασας : Sue Caribou contracts pneumonia once a year, like clockwork. The recurring illness stems from her childhood years at one of Canada’s horrific residential schools. “I was thrown into a cold shower every night, sometimes after being raped”, the frail 50-year-old indigenous mother of six said, matter-of-factly.

Caribou was snatched from her parents’ house in 1972 by the state-funded, church-run Indian Residential School system that brutally attempted to assimilate native children for over a century. She was only seven years old. “We had to stand like soldiers while singing the national anthem, otherwise, we would be beaten up”, she recalled. Caribou said Catholic missionaries physically and sexually abused her until 1979 at the Guy Hill institution, in the east of the province of Manitoba. She said she was called a “dog”, was forced to eat rotten vegetables and was forbidden to speak her native language of Cree.“I vowed to myself that if I ever get out alive of that horrible place, I would speak up and fight for our rights”, she said.

Her voice and that of 150,000 other residential school pupils was finally heard across the nation this week as Canada faced one of the darkest chapters in its history. The head of the Truth and Reconciliation Commission (TRC), set up to examine the school system’s legacy, did not mince his words when he unveiled his landmark report. “Canada clearly participated in a period of cultural genocide”, declared Justice Murray Sinclair to cries and applause of survivors in Ottawa. Although prime minister Stephen Harper apologised for the school system in 2008 (as did the Roman Catholic Church in 2009),..

https://beatrikn.wordpress.com/