Neohellene Poets-An Anthology of Modern Greek Poetry 1750-2018
ΜΙΛΩ
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
για τα κουρέλια απὸ τα γιορτινά μας φορέματα
για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχὴ
για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια σους δρόμους
τους μαστρωποὺς ποιητὲς που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φώς λιγοστεύει τα ξημερώματα
για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμοὺς στις υγρὲς πλάκες
για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.
για τα κουρέλια απὸ τα γιορτινά μας φορέματα
για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχὴ
για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια σους δρόμους
τους μαστρωποὺς ποιητὲς που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φώς λιγοστεύει τα ξημερώματα
για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμοὺς στις υγρὲς πλάκες
για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.
Μα πιο πολὺ μιλώ για τους ψαράδες
π᾿ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
κι όταν Αυτὸς κουράστηκε αυτοὶ δεν ξαποστάσαν
κι όταν Αὐτὸς τους πρόδωσε αυτοὶ δεν αρνηθήκαν
κι όταν Αυτὸς δοξάστηκε αυτοὶ στρέψαν τα μάτια
κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π᾿ άκρη δεν έχει
χωρὶς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
π᾿ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
κι όταν Αυτὸς κουράστηκε αυτοὶ δεν ξαποστάσαν
κι όταν Αὐτὸς τους πρόδωσε αυτοὶ δεν αρνηθήκαν
κι όταν Αυτὸς δοξάστηκε αυτοὶ στρέψαν τα μάτια
κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π᾿ άκρη δεν έχει
χωρὶς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερὴ ερημία του πλήθους.
I SPEAK
I speak of the last trumpeting of the defeated soldiers
of the last rags from our festive garments
of our children who sell cigarettes to the passers-by
I speak of the flowers that wilted on the graves and
I speak of the flowers that wilted on the graves and
rot in the rain
of the houses gaping with no windows like toothless
skulls
of girls begging and showing the scars of their breasts
I speak of the shoeless mothers who crawl among the ruins
of the conflagrated cities, the corpses piled in
the streets
the pimps poets who shiver by the front steps
during the night
I speak of the endless nights when the light is dimmed
at dawn
of the loaded trucks and the footsteps on the wet
cobblestones
I speak of the prison yard and of the tear of the moribund
but I speak more of the fishermen
who abandoned their nets and followed his steps
and when he got tired they didn’t rest
and when he betrayed them they didn’t reject him
and when he was glorified they turned their eyes the other way
and their comrades spat at them and crucified them
and serene, they took the road that had no end
and their glance didn’t ever darken nor bowed down
standing and lonely amid the horrible loneliness of the crowd
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου