ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕ ΜΟΥ ΤΟ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ
Άγγιξα με υπερηφάνεια το ρόλο που μου δόθηκε. Χωρίς κανένα σενάριο, καμία πρόβα. Πρωταγωνίστρια της ζωής μου πάντα εγώ. Αν με αντέξει αυτή η σκηνή, θα φανεί στο χειροκρότημα όλων εκείνων των γυναικών που θα ταυτιστούν μαζί μου. Είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι κάπου εκεί ίσως να κρύβεται και το δικό σου χειροκρότημα.
Πασχίζουν οι άνθρωποι να αγγίξουν τα ιδανικά τους. Πασχίζω και εγώ πολλές φορές να αποδείξω το αυτονόητο. Ότι το να γεννιέσαι γυναίκα, δεν μοιάζει με κατάρα που προσπαθείς να ξορκίσεις μέσα από χιλιάδες κοινωνικά στερεότυπα, αλλά φαντάζει περισσότερο με ευλογία, στο να στηρίζεις ενεργά το ρόλο σου μέσα σε μία άβυσσο γεμάτη προκαταλήψεις.
Είμαι γυναίκα και αυτό κάποιοι δεν θα μου το συγχωρήσουν ποτέ. Μεγαλωμένη με τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση της ισότητας που περίτρανα διαφημίζουν μέχρι σήμερα, ότι μεταξύ των δύο φύλων δεν υπάρχουν διαφορές και η γρήγορη αποδοχή της ρεαλιστικής διάστασης αυτού του σκεπτικού, είναι πάντοτε η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη ότι φυσικά και υπάρχουν.
Στα μάτια της επικρατέστερης άποψης εκεί έξω, δεν μπορώ να αναμετρηθώ με έναν άντρα. Γιατί -κατά τα λεγόμενα τους- είμαι πιο ευάλωτη σε όλα τα επίπεδα. Αλλά σε αυτή την άποψη, θα ήθελα να βροντοφωνάξω πόσο δύσκολο και γοητευτικό παράλληλα, είναι να είσαι γυναίκα και να προσπαθείς να διεκδικείς τη θέση που σου αρμόζει μέσα από αυτή την αντίληψη, γιατί μόλις συνειδητοποιήσεις ότι ο ρόλος τελικά που σου δόθηκε δεν ήταν ένας αλλά πολλοί περισσότεροι, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να προσαρμοστείς στο να τα προλάβεις όλα, γιατί διαφορετικά δεν θα συμβαδίζεις με την θηλυκή εκδοχή της εποχής μας.
Η σκηνή αυτή λοιπόν όπου σήμερα κοντοστέκω μπροστά σας, τείνει να μοιάζει τις περισσότερες φορές με μία συνεχόμενη μάχη που φέρει πάντα δυνατούς παίκτες. Κυρίως επειδή επικρατούν μυαλά που υποστηρίζουν την αδυναμία του γυναικείου φύλου, παραβλέποντας επιδεικτικά την ουσία του αποτελέσματος που πάντοτε μας θέλει πιο ικανές στο να στηριχτούμε μέσα από την ωριμότητα και τα σχεδόν αλάνθαστα ένστικτα μας. Και όχι. Κυρίως μέσα στη γυναικεία λογική δεν αναμετράτε καμία κοινωνική αρένα που θα έχει τα δύο φύλα αντίκρυ, έτοιμα να ξεκινήσουν τη μάχη και από κάτω πλήθος κόσμου να βάζει στοιχήματα για το ποιος στο τέλος θα βγει νικητής.
Η σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα, ίσως όφειλε περισσότερο σεβασμό σε όλα τα επίπεδα της διαφοροποίησης της. Στο επαγγελματικό, το οικογενειακό, το φιλικό, το ερωτικό… Τόσα επίπεδα, τόσες διαφοροποιήσεις. Μία σκηνή, ένας καθοριστικός ρόλος με παραλλαγές άλλων ρόλων που θα πρέπει να συντονιστούν παράλληλα. Μία λέξη «σεβασμός» που δύσκολα υιοθετήθηκε στην αφετηρία αυτής της διαδρομής.
Σε αυτή τη σκηνή σήμερα, δεν έχω παρά να λυγίσω τα γόνατα μου προς το μέρος σας και να ζητήσω τη δική σας άποψη. Γιατί είμαι σίγουρη ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο μπορείτε απόλυτα να καταλάβετε αυτό το σκεπτικό. Είναι αδιανόητο να είσαι γυναίκα και να μην σε έχει αγγίξει κάποιο από αυτά τα επίπεδα. Να μην έχεις βιώσει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στη διαφορετικότητα που επικρατεί στα δύο φύλα. Να μην έχεις πονέσει για το ότι διεκδικείς τα αυτονόητα σε καλά ανδροκρατούμενα επίπεδα, όπως το επαγγελματικό. Να μην έχεις βιώσει την παρενόχληση ή να μην έχεις υποτιμηθεί μέσα σε αυτό επειδή απλά είσαι γυναίκα. Και αν δεν έχεις γίνει πραγματικός δέκτης αυτής της κατάστασης, σίγουρα έχεις νιώσει ότι ο ρόλος της μάνας, της φίλης, της συζύγου ή της ερωμένης δεν είναι ποτέ ικανός από μόνος του για να είσαι αρκετά καλή.
Άγγιξα με υπερηφάνεια το ρόλο που μου δόθηκε. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο έκανες και εσύ. Όπως και αν έχουν τα πράγματα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πάντα οι μάχες θα έχουν απώλειες και η διαφορά μας είναι ότι ο πιο συνειδητοποιημένος αυτό το γνωρίζει εξαρχής και για εμένα ίσως εκεί να κρύβεται τελικά και ο νικητής, ασχέτως αποτελέσματος. Για εσένα;
Της Βούλας Γκεμίση
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου