Μια κλωστή τα κρατάει όλα. Μυαλό, ψυχραιμία, υπομονή…
Δεν μπορείς να εξηγήσεις το γιατί. Μπορεί φαινομενικά όλα να είναι καλά ή τουλάχιστον σταθερά. Από καιρό όμως, νιώθεις μια πίεση μέσα σου. Έναν ανεξήγητο εκνευρισμό. Τα νεύρα σου μοιάζουν πειραγμένα κι η υπομονή σου εξαντλημένη. Μελαγχολείς χωρίς λόγο. Νιώθεις το στομάχι σου να σφίγγεται από άγχος, χωρίς αιτία. Νιώθεις μια ανεξήγητη απογοήτευση να σε κατακλύζει. Μια ματαιότητα έχει γεμίσει την ψυχή σου και το μαύρο χρώμα θαρρείς πλαισιώνει κάθε σκέψη σου.
Η ανάγκη που νιώθεις για απομόνωση και μοναξιά, μοιάζει ακατανίκητη. Δεν θες να βλέπεις, να ακούς, να νιώθεις. Δεν θες να μιλάς, να συμμετέχεις, να εξηγείς. Ιδανικά θα ήθελες να κλειστείς σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο και να μην σκέφτεσαι καν. Ξέρεις ότι δεν γίνεται και στις καθημερινές συναναστροφές σου, προσπαθείς να μην δείχνεις αυτό που νιώθεις. Προσπαθείς να είσαι εντάξει με όλους. Στη δουλειά, στο σπίτι, στις παρέες σου. Εξάλλου, τι να εξηγήσεις; Αφού κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις λέξεις αυτό που νιώθεις. Θα περάσει λες…
Κι έρχεται όλο αυτό και γίνεται ένα ασήκωτο βάρος στο στήθος σου. Όχι μόνο δεν περνάει, αλλά γιγαντώνεται μέσα σου. Βλέπεις ότι αρχίζεις να χάνεις τον εαυτό σου. Έχεις γίνει απίστευτα νευρικός ή σχεδόν ανύπαρκτος. Έχει γεμίσει η καρδιά σου το κόκκινο της έντασης ή το λευκό της απόλυτης (και παράλογης) ηρεμίας. Ξέρεις πως το μπαμ θα γίνει από στιγμή σε στιγμή. Σαν χύτρα έτοιμη να εκραγεί, με άγνωστες συνέπειες. Και κάπου εκεί, την ύστατη ώρα, αποφασίζεις να κατεβάσεις ρολά. Επιλέγεις να μην ακούς, να μην συμμετέχεις, να μην μιλάς, να μην αντιδράς. Αποφασίζεις να μην ξεσπάσεις και να καταπιείς όσα σε βαραίνουν. Γιατί υπάρχουν πολλά που σε βαραίνουν…
Ασήμαντα, ανούσια γεγονότα τα οποία σε πείραξαν, αλλά αποφάσισες να μην δώσεις έκταση. Φαινομενικά αθώες ατάκες και ντυμένες με χιούμορ κριτικές, στις οποίες επέλεξες να μην απαντήσεις. Μικρά, αόρατα σχεδόν λιθαράκια, που ήρθαν σιγά σιγά και μπούκωσαν την ψυχή σου. “Δεν πειράζει” που από θεωρητικές άμυνες, έγιναν εκρηκτική ύλη, σε μια βόμβα έτοιμη να απασφαλίσει από στιγμή σε στιγμή.
Θα σταματήσουν όμως τα κατεβασμένα σου ρολά, την περόνη απ’ το να βγει απ’ τη θέση της; Η επιμονή σου ότι αντέχεις κι άλλο, η απόφασή σου να προσπαθήσεις να συμπιέσεις λίγο ακόμη αυτά που σε πνίγουν, θα βοηθήσει να αποφύγεις την έκρηξη;
Μήπως τελικά, έπρεπε να επιτρέπεις στον εαυτό σου μικρές αποσυμπιέσεις πού και πού; Μήπως να ελάττωνες λίγο τα “δεν πειράζει”; Μήπως να έκανες κανένα μικρό ξέσπασμα καμιά φορά; Και δεν πειράζει, ας μην σε λένε όλοι “το καλύτερο παιδί”. Εξάλλου, μην ξεχνάς πως μια λεπτή κλωστή τα κρατάει όλα. Μυαλό, ψυχραιμία, υπομονή…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου