Πώς γίνεται να μη θέλεις πια, ούτε καν να μου μιλάς;
Πώς γίνεται δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν, να γίνονται ξένοι; Πώς γίνεται να ξεχνιούνται τόσο εύκολα όρκοι, στιγμές και φιλιά; Πώς γίνεται να ξεθωριάζουν τα συναισθήματα, σαν φωτογραφίες κλεισμένες στο ντουλάπι;
Χωρίσαμε. Χωρίσαμε και καταφέραμε να το κάνουμε ήρεμα και πολιτισμένα. Καταφέραμε να το κάνουμε ώριμα και χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις. Με σεβάστηκες και σε σεβάστηκα μέχρι το τέλος. Αποχαιρετηθήκαμε και ξεκινήσαμε κι οι δυο το δρόμο για την καινούρια μας ζωή…
Κι ήρθαν στιγμές που μου έλειπες και κατάπινα τα δάκρυά μου, έσφιγγα τις γροθιές μου και άναβα τσιγάρο φυσώντας τον καπνό στο ταβάνι. Ήρθαν στιγμές που συνέβησαν πράγματα από εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις μόνος, ακόμη κι αν έχεις χιλιάδες ανθρώπους γύρω σου. Αυτά που πονάνε τόσο, που μόνο η αγκαλιά σου θα μπορούσε να γιατρέψει. Κι ήρθαν και στιγμές που έγιναν μικρά θαύματα, απ’ αυτά που ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που ήθελα να τα μοιραστώ. Που η χαρά μου, έκανε τα μάτια σου να γελάνε… Συγκράτησα τον εαυτό μου και δεν σ’ ενόχλησα. Συγκράτησα τον εαυτό μου, σεβάστηκα την κοινή μας απόφαση.
Ήρθαν όμως και κάτι στιγμές που ήθελα απλά ν’ ακούσω τη φωνή σου. Ήρθαν στιγμές που είχα απόλυτη ανάγκη να σ’ ακούσω να μου λες ότι είσαι καλά. Όχι για να μου πεις τα νέα σου ή την καθημερινότητά σου, ήμουν έξω απ’ αυτήν, το ήξερα, ήθελα όμως τόσο να μου πεις πως είσαι εντάξει, πως προχώρησες… Ίσως για να πάρω τη δύναμη να κάνω το ίδιο. Αυτές τις στιγμές, δεν κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Κάτι τέτοιες στιγμές, δεν συγκρατήθηκα και σχημάτισα τον αριθμό σου…
Εκκωφαντική η σιωπή μωρό μου. Μου κοβόταν η ανάσα κάθε φορά που άκουγα το τηλέφωνό σου να καλεί, ελπίζοντας πως θα άκουγα την χροιά της φωνής σου στην άλλη άκρη της γραμμής. Μου κοβόταν η ανάσα και κάθε φορά που δεν έπαιρνα απάντηση, η κομμένη μου ανάσα γινόταν λυγμοί…
Πες μου αλήθεια, πώς γίνεται δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν να γίνονται ξένοι; Πώς γίνεται εκείνος που κοίμισες στα χέρια σου, να γίνεται αόρατος στα μάτια σου; Πώς γίνεται η φωνή που λάτρευες να σου ψιθυρίζει, να γίνεται βουβός ήχος; Πώς γίνεται να μην θέλεις πια, ούτε καν να μου μιλάς;
Η ιστορία της Βιολέτας,
γραμμένη από την Κική Γιοβανοπούλου
(author του gynaikaeimai.com)
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου