Να γίνεις ο γονιός που θα ήθελες να έχεις
Υπάρχει άραγε κανείς, που όταν φέρνει στη μνήμη του τα παιδικά του χρόνια, να μην θυμάται συμπεριφορές των γονιών του, οι οποίες των πλήγωσαν ή τον στεναχώρησαν; Υπάρχει άνθρωπος που μεγαλώνοντας, να πιστεύει πως οι γονείς του τα έκαναν όλα σωστά;
Οι περισσότεροι από μας, ίσως θυμόμαστε με αγάπη και νοσταλγία το τότε και ίσως να είμαστε και σίγουροι πως οι γονείς μας έκαναν σε γενικές γραμμές, καλή «δουλειά» μαζί μας, αλλά αυτό δεν αναιρεί πως μπορεί να υπάρχουν πράγματα τα οποία ορκιστήκαμε πως δεν θα επαναλάβουμε στα δικά μας παιδιά. Οι περισσότεροι από μας, πριν γίνουμε γονείς, ορκιστήκαμε πως θα γίνουμε οι γονείς που θα θέλαμε να είχαμε, με γνώμονα φυσικά την ωριμότητα που έχουμε ως ενήλικες. Το κάναμε όμως;
Ακούμε συχνά από συνομηλίκους μας, πως οι γονείς τους δεν τους επέτρεψαν / βοήθησαν / υποστήριξαν, να κάνουν ακριβώς αυτό που ήθελαν στη ζωή τους. Η αλήθεια είναι, πως δυστυχώς όταν γινόμαστε γονείς, καμιά φορά ξεχνάμε πως το παιδί δεν είναι συνέχειά μας, αλλά ένας ξεχωριστός άνθρωπος με διαφορετικές ανάγκες και αντοχές. Πως το παιδί μπορεί και πρέπει να κάνει τις δικές του επιλογές. Πως δεν είναι αντίγραφό μας. Πως δεν γεννήθηκε για να κάνει πράξη όσα είχαμε ονειρευτεί για τον εαυτό μας και δεν τα καταφέραμε, ούτε για να συνεχίσει το δικό μας έργο.
Προφανώς η οικογένεια βάζει το πλαίσιο και τα όρια μέσα στα οποία είναι «επιτρεπτό» να κινούνται τα παιδιά, αλλά το ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουν είναι δικό τους θέμα. Δεν μπορώ να υποχρεώσω ένα παιδί που αγαπάει το θέατρο, να γίνει καθηγητής μαθηματικών, όπως δεν μπορώ να υποχρεώσω ένα παιδί που λατρεύει τα μαθηματικά, να γίνει ηθοποιός γιατί αυτό ήταν το δικό μου όνειρο. Αυτό θα ήταν λάθος και σίγουρα θα οδηγούσε ένα παιδί στη δυστυχία. Ότι κι αν έκανε εντέλει. Είτε ακολουθούσε το δρόμο που του είχα εγώ ως γονιός χαράξει, είτε όχι, γιατί στη μία περίπτωση θα είχαμε έναν άβουλο και δυστυχισμένο ενήλικα κι απ’ την άλλη έναν άνθρωπο που μια ζωή θα ψάχνει για την αποδοχή (ίσως και σε λάθος κατευθύνσεις). Μια αποδοχή που οι ίδιοι του οι γονείς δεν κατάφεραν να του δώσουν.
Όλοι οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους, θέλουν το καλύτερο για εκείνα. Μόνο που το καλύτερο που έχουμε στο μυαλό μας, με το καλύτερο που έχουν στο δικό τους, δεν συμπίπτει πάντα. Όλα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν πως θα πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας ανεξέλεγκτα, χωρίς όρια. Όσο τα παιδιά μας είναι μικρά, είναι δική μας δουλειά να τους γεμίσουμε με όσα περισσότερα εφόδια μπορούμε (και όχι μόνο στο κομμάτι της μόρφωσης), από ένα σημείο και μετά όμως θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να τα αφήσουμε να ανοίξουν τα δικά τους φτερά, χτίζοντας τα δικά τους μονοπάτια ζωής. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να καμαρώσουμε ευτυχισμένους ενήλικες. Αυτό δεν θέλουμε άλλωστε για τα παιδιά μας;
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου