Πολιτική Ορθότητα αφορά σε έννοιες και καταστάσεις που όφειλαν να αντιμετωπιστούν κάποτε, αλλά που στο σήμερα φαντάζει σαν μια εκμαυλισμενη φυλακή της ελεύθερης σκέψης. Έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε τέτοιο πνιγιρό βαθμό που όπου κι αν κοιτάξεις τη βρίσκεις μπροστά σου ωσάν κακό συναπάντημα.
Εδώ και χρόνια έχει εισχωρήσει και στη συντροφικότητα ως το μυστικό μιας μακρόπνοης σχέσης. Αυτό κι αν ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη! Καθότι μακρόπνοη καταλήγει μεν να είναι, αλλά είναι και πασπαλισμένη με μεγάλες δόσεις δυστυχίας δε. Ένα πολιτικώς ορθό ζεύγος είναι σαν ευπαθές προϊόν μακράς διαρκείας, αλλά με προκαθορισμένη παραταύτα ημερομηνία λήξης.
Ένα τέτοιο ζευγάρι έχει την πεποίθηση ότι δεν είναι δική του δουλειά να εντοπίσει και περιορίσει τις κακές συνήθειες του άλλου, μέσα στα πλαίσια της εν λόγω πολιτικής ορθότητας που επιτάσσει «σεβασμό της προσωπικότητας» του συντρόφου και «απόσταση ασφαλείας» από κάθε είδους κριτική, έστω και εποικοδομητικής. Θεωρεί ότι ο καθένας πρέπει «να διατηρεί και να υπερασπίζει τις απόψεις του» ως κόρη οφθαλμού, ακόμη κι αν είναι αυταπόδεικτα λαθεμένες, με τη λογική ότι κάθε έντονη προσπάθεια μετάδοσης της αλήθειας είναι κατάπτηστη όταν εμπεριέχει στοιχεία πειθούς.
Επίσης, ένα τέτοιο ζευγάρι δε θέλει να εισχωρήσει στα σκοτεινά συναισθήματα του άλλου, ούτε να εμπλακεί σε υπεραναλυτικές συζητήσεις με σκοπό να απαλύνει και γιατί όχι να εξαλείψει τη στενοχώρια που τον/την κατατρώει. Πιστεύει ότι πολιτικώς ορθό είναι να αφεθεί σε πλήρη εσωτερικότητα, χωρίς αξιοκατάκρητες παρεμβολές προσωπικού χώρου, μιας και «ο καθείς οφείλει να είναι ο εαυτός του», παρότι τα σημάδια είναι αποθαρρυντικά. Δηλαδή, να συνεχίσει να υποφέρει, αφού αυτό αναγράφεται στα ιερά κατάστιχα της πολιτικής ορθότητας περί απόλυτης αποδοχής όλων των συναισθημάτων του άλλου, ακόμη και των δυσάρεστων.
Αυτό το ζευγάρι, όμως, μας αποκρύπτει την αλήθεια, την οποία πιθανότατα δεν έχει αντιληφθεί ούτε το ίδιο, ότι δηλαδή όλα αυτά κατά βάθος-βάθος προκύπτουν από τεμπελιά και βόλεμα. Είναι παντελώς άκοπο να αφήνεις τα πάντα στην τύχη, στάσιμα ή ανεξέλεγκτα, ισχυριζόμενος ότι αυτό πηγάζει από «σεβασμό στις εκ γενετής χαρακτηριολογικές δομές» του άλλου και από μια σύγχρονη εκμοντερνισμένη άποψη που θέλει τον «εξορκισμό κάθε επιδίωξης αλλαγής», ακόμη και προς το καλύτερο. Γενικώς, το μότο τους, μπαίνοντας σε μια σχέση, είναι ότι “…δε θέλω να αλλάξω, θέλω να με δεχτεί όπως είμαι!...”.
Και εγώ απαντώ: “…κακώς, πολύ κακώς…!”. Τί σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν πρέπει να αλλάξεις; Η τέλεια προσωπικότητά σου, η τέλεια συμπεριφορά σου ή ο τέλειος τρόπος που διάγεις τον βίο σου;
Τα όρια είναι καλό να υπάρχουν, αρκεί να να μη μας εγκλωβίζουν σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα που ναι μεν δεν υπάρχουν προστριβές και εντάσεις ... άρα απόλυτη ηρεμία και γαλήνη επικρατεί στα πέριξ ... αλλά υπάρχει η μούχλα από λιμνάζουσες και βαλτώδεις συμπεριφορές που μπορεί να μας τρελάνουν αργά και μεθοδικά. Πόσο υγιές μπορεί να είναι να μη θέλουμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο και να μη θέλουμε να συμπαρασύρουμε σ’ αυτό το καθάριο ρυάκι και τον/την σύντροφό μας; Τα όρια δεν πρέπει να τίθενται προς όλες τις κατευθύνσεις ανεξαιρέτως, κάτι που συνήθως είναι προϊόν αμορφωσιάς και απαιδευσίας ταυτόχρονα, αλλά μόνο προς αυτές που λειτουργούν επιζήμια. Αυτό κάνει ένας σκεπτόμενος άνθρωπος με ελεύθερο πνεύμα και ανεπιτήδευτη σκέψη.
Με άλλα λόγια - για να πάμε και στο παρασύνθημα - μια σχέση ζωής για την οποία αξίζει να παλαίψουμε ... και μόνο τότε! ... θέλει ευθεία προσέγγιση και οξεία αλληλεπίδραση. Θέλει να φτάσουμε, και πολλές φορές να ξεπεράσουμε, τα όρια της παραφιλολογούμενης πολιτικής ορθότητας, αν θέλουμε να βελτιωθούμε οι ίδιοι ως άνθρωποι και να βελτιώσουμε και το έτερον ήμισυ παρέα μας. Έχουμε μπερδέψει τον σεβασμό της προσωπικότητας με την ανάγκη να δώσουμε και να πάρουμε χέρι βοηθείας. Συν-τροφός εξάλλου εξ’ ορισμού είναι αυτός που συν-τρώγει σε τραπέζι στρωμένο με κόπο και όρεξη για ζωή. Είναι αυτός που συμπορεύεται προς μια κατεύθυνση γεμάτη προοπτική και εξέλιξη.
Αυτές οι υπερβολικά ντελικάτες σχεσιακές προσεγγίσεις της σύγχρονης κοινωνίας που προτάσσουν τον φιλοτομαρισμό κατ’ ουσίαν και την αδιαφορία, έννοιες καμουφλαρισμένες που βαφτίζονται με άλλες ωραιοποιημένες, μας κάνουν να καθησυχάζουμε και να μπαίνουμε σε λήθη. Μας κάνουν να ξεχνούμε ότι στη σύναψη μιας σχέσης βάθους είμαστε υποχρεωμένοι να μην είμαστε αμέτοχοι, καθώς ο απώτερος στόχος δεν είναι να μη θυμώσουμε ή να μην πληγώσουμε τον άλλον, αλλά μέσα απ’ αυτά τα συναισθήματα να δυναμώσουμε και να ευτυχήσουμε. Η ευτυχία απαιτεί κοπιαστικό έργο που να είμαστε σε θέση να παράξουμε και να αντέξουμε σε βάθος χρόνου, γιατί η ευτυχία είναι το ζητούμενο όταν αγαπούμε και γιατί όταν αγαπούμε δε νοείται να αδιαφορούμε.
Σε σχέση αγάπης λειτουργούμε σαν παλαιστές που προσπαθούμε να εξοντώσουμε ό,τι απειλητικό πετάγεται, προς όφελος του άλλου και κατ’ επέκταση του ζεστού οικογενειακού πυρήνα που ονειρευόμαστε να χτίσουμε. Άρα, μαλακώνουμε τις γωνίες μας, γινόμαστε πιο εύπλαστοι και δεκτικοί, και αφήνουμε το πορτάκι του καλά περιχαρακωμένου προσωπικού μας χώρου ανοιχτό για καλοπροαίρετες παρεμβολές. Και αντιστρόφως, βέβαια, οφείλουμε να γινόμαστε πιο μαχητικοί και διεισδυτικοί στη ζωή του άλλου από αληθινή αγάπη και πραγματική έγνοια. Αλλιώς αυτό το ‘ανθρώπινο πάντρεμα’ δεν εξυπηρετεί τίποτα και κανέναν.
Η πολιτική ορθότητα με ‘γαρνιτούρα’ τον «καθωσπρεπεισμό» και ‘συνοδευτικό’ την «άμυνα» είναι εγγύηση μιας χλιαρής βαρεμάρας που καταλήγει σε σχεσιακή νεκροφιλία. Σ’ αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε για να την ‘πέσουμε’ και πολιτικώς να ορθολογήσουμε. Ήρθαμε για να δώσουμε αγώνες προσωπικούς και πάνω απ’ όλα ομαδικούς. Υπάρχει, λοιπόν, πιο ιερή ομάδα απ’ αυτήν που στήνουμε μ’ έναν σύντροφο; Υπάρχει πιο ντοπαριστικός κόπος απ’ αυτόν που καταβάλλουμε για να ξεφύγουμε απ’ τη μετριότητα του εαυτού μας; Υπάρχει πιο ωραία αίσθηση απ’ αυτή που γευόμαστε όταν βλέπουμε τον σύντροφό μας να ανθίζει με δική μας συνεισφορά; Αυτά όλα απαιτούν μικρές συγκρούσεις και συχνές εντάσεις ως αποτέλεσμα αυθεντικού ενδιαφέροντος, καλώς ή κακώς.
Αν τώρα αυτό δεν το αντέχουμε ή δεν το αντέχουν, τότε ας μην υποκρινόμαστε τους συντρόφους και ας το λήξουμε μια ώρα αρχύτερα, γιατί είμαστε δύο άψυχα ανθρωποειδή που χαμογελούν πολιτικώς ορθά, αλλά δυστυχώς διάγουν βίο ανορθόδοξο. Η κατάληξη αυτού είναι ένα καταθλιπτικό και αυτοκαταστροφικό σαράκι να τρώει ανενόχλητο με περισσή βουλιμία, έως ότου επέλθει κάπου-κάπως-κάποτε η απόλυτη, όχι σχέση, αλλά σχάση.
Όποιος, λοιπόν, δεν ξέρει να παλεύει, δεν ξέρει να αγαπά ... και όποιος δεν ξέρει να αγαπά, καλό είναι να μένει μόνος...
https://www.macroskopio.gr/el
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου