Τα ναύλα (Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα)

 Απέναντι Όχθη 

Ερημιά.
Ναυλώνουμε δυο ξέψυχα κορμιά για να περάσουμε στην απέναντι όχθη.
Τα πετάμε με δύναμη στην κρύα θάλασσα και περιμένουμε την άνωση να μετατρέψει το βάρος σε σχεδία.
Πατάμε προσεκτικά πάνω στις κοιλιές τους και μένουμε για λίγο ακίνητοι,ισορροπούμε μαγικά ανάμεσα στον τρόμο της επιβίωσης
και την λαχτάρα της πατρίδας.
Σκύβουμε έπειτα και τα γόνατά μας ακουμπούν στους ανήμπορους ώμους.
Χρησιμοποιούμε τα χέρια τους για κουπιά και ξεκινάμε το μεγάλο ταξίδι.
Η θάλασσα είναι ο σύντροφος που λιποτάκτησε.
Μας φωνάζει βγάζοντας αφρούς, μας αντιστέκεται υψώνοντας βραχονησίδες.
Όσους φάρους κι αν προσπαθήσαμε να κεντήσουμε εντός της,
εκείνη αντιγύρισε πνιγμούς και μαύρα κύματα.
Ο σύντροφος που θα βρεθεί απέναντί σου θα είναι πάντα ο πιο επικίνδυνος εχθρός.
Το τέλος της μάχης δεν έβγαλε νικητή.
Μείναμε ξέπνοοι κι εμείς πάνω στα ξεψυχισμένα σώματα.
Κι αυτά, έγιναν η μόνη μας πατρίδα.

Τα χαμένα επεισόδια

Στις 24 Ιανουαρίου 2012 ο Θόδωρος Αγγελόπουλος αναχώρησε για το δικό του ταξίδι προς την αιωνιότητα, προς το όνειρο.

https://www.facebook.com/apenantioxthi.blog/?ref=hovercard