Η Μηχανή στα κεφάλια μας

Η Μηχανή στα κεφάλια μας 

O στοχαστής Glenn Parton με κείμενο του, που δημοσιεύθηκε στο Green Anarchist το καλοκαίρι του 1997, αναλύει ορισμένες από τις αιτίες και τις επιδράσεις ψυχολογικών, βιολογικών και πολιτιστικών παραγόντων στην συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στη φύση.

Εισαγωγή

«Η περιβαλλοντική κρίση που αποτελείται από την υποβάθμιση και την ασύδοτη καταστροφή μικρο/μακρο οικοσυστημάτων ανά τον κόσμο, συνεπάγεται την εξάλειψη αμέτρητων άγριων πλάσματων σε αέρα, γη και θάλασσα, με πολλά είδη να βρίσκονται στο χείλος της εξαφάνισης ή και σε εξαφάνιση ήδη. Οι άνθρωποι που παθητικά επιτρέπουν να συμβεί αυτό, για να μην αναφέρουμε εκείνους που ενεργά το προωθούν για οικονομικούς ή άλλους λόγους, βρίσκονται ήδη σε κοντινή απόσταση από το δρόμο της παραφροσύνης. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν, δεν καταλαβαίνουν ή δεν ενδιαφέρονται πάρα πολύ για την καταστροφή του πλανήτη, επειδή είναι υπερβολικά απασχολημένοι με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Η περιβαλλοντική κρίση έχει τις ρίζες της στην ψυχολογική κρίση του σύγχρονου ανθρώπου. Αυτό καθιστά κρίσιμη την αναζήτηση για μια οικο-ψυχολογία, και γι’ αυτό πρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα, τι φοβερό πράγμα συμβαίνει στο σύγχρονο ανθρώπινο νου, γιατί συμβαίνει, και τί μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό».

Βαθιά σκέψη

Η λύση στην παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν εξαρτάται τόσο από τη διάδοση νέων πληροφοριών όσο στην επενεμφάνιση και στη συνείδηση των παλαιών ιδεών. Αρχέγονες ιδέες ή ιδέες που προέρχονται από συγγενικά κοινωνικά σχήματα φυλών, η αλληλεγγύη, η κοινότητα, η άμεση δημοκρατία, η πολυμορφία, η αρμονία με τη φύση παρέχουν το πλαίσιο ή το θεμέλιο οποιασδήποτε ορθολογικής ή υγιούς κοινωνίας. Σήμερα, αυτές οι ιδέες, τα δώρα της προγονικής μας κληρονομιάς, είναι αποκλεισμένες και δεν εισέρχονται στη συνείδησή μας. Η συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων ανθρώπων δεν μπορούν να δουν τις βασικές αλήθειες των αρχαίων προγόνων μας, που επιβάλλεται να γνωρίσουμε ξανά, ζώντας ισορροπημένα με τη φύση. Είμαστε χαμένοι μέσα σε ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις, επιστημονικές έρευνες και συμβιβασμούς γιατί αυτό που είναι αυτονόητο στο πρωτόγονο μυαλό έχει ξεχαστεί. Για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, μέχρι τις αρχές του πολιτισμού περίπου 10.000 χρόνια πριν, οι άνθρωποι ζούσαν σε κοινωνίες φυλών, οι οποίες παρήγαν ένα σύνολο εφαρμόσιμων ιδεών ή κατευθυντήριες αρχές σχετικά με την επιτυχή συμβίωση σε ένα πολυποίκιλο και υγιή πλανήτη. Η, μια μετά την άλλη, εισβολή του πολιτισμού στις κοινότητες φυλών, σε όλο τον κόσμο, ήταν τόσο ταχεία και θανατηφόρα που μπορούμε να μιλήσουμε για το τραύμα του πολιτισμού. Επειδή οι φυλές ήταν απροετοίμαστες και ανίκανες να αντιμετωπίσουν την επέλαση του πολιτισμού, η συνείδηση τους υπόγεια, μετατράπηκε σε κάτι απαγορευμένο και επικίνδυνο. Οι κατακτημένοι άνθρωποι άρχισαν να φοβούνται να σκέφτονται και να ενεργούν σύμφωνα με τους παλιούς τρόπους, υπό την απειλή του θανάτου. Υπάρχει πολύς φόβος που έγκειται στην προέλευση του πολιτισμού.

Η οντογένεση ανακεφαλαιώνει την φιλογένεια δηλαδή, την ανάπτυξη του ατομικού ως μια συντομογραφική επανάληψη ανάπτυξης των ειδών. Στην παιδικότητα, ο σύγχρονος άνθρωπος διασχίζει μια τεράστια απόσταση μεταξύ της λίθινης εποχής και του πρωτόγονου πλάσματος ως τον αξιόπιστο σύγχρονο πολίτη. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με την τρομακτική δύναμη του πολιτισμού, του οποίου πρώτοι εκπρόσωποι είναι οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι ιερείς (και, αργότερα, οι αστυνομικοί, οι νομοθέτες και τα αφεντικά) τα πρόσωπα των παιδιών, ψυχολογικά, εμφανίζουν την ίδια κατάσταση με τους προγόνους των φυλών, που ως επιλογή είχαν ή να συμμορφωθούν με τις επιταγές του πολιτισμού ή να πεθάνουν. Η ανημπόρια της παιδικής ηλικίας κάνει την απειλή της σωματικής βλάβης ή την απώλεια της αγάπης, η οποία χρησιμοποιείται από τους γονείς και τους άλλους για να επιβάλουν πολιτισμένη ηθική και πολιτισμένη εκπαίδευση, μια τραυματική εμπειρία. Η ανάπτυξη της προσωπικότητας του μικρού γίνεται φόβος να εκφράσει τη δική του αρχέγονη φύση. Υπάρχει πολύς φόβος στη προσπάθεια να εισέλθει στο κόσμο των πολιτισμένων ενηλίκων. Όταν το παιδί αντιληφθεί ιδέες και παρορμήσεις, που αντιτίθενται στις προσταγές του πολιτισμού, βιώνει άγχος, το οποίο αποτελεί σήμα κινδύνου. Δεν είναι οι ίδιες οι ιδέες και οι προτροπές που το παιδί φοβάται, αλλά μάλλον την αντίδραση σε αυτές από την πλευρά των υπευθύνων. Δεδομένου ότι το παιδί δεν μπορεί να αποδράσει από εκείνους που ελέγχουν τη ζωή του, απομακρύνει επικίνδυνες σκέψεις και συναισθήματα. Με άλλα λόγια, το παιδί εγκαθιστά την καταστολή του πρωτόγονου εαυτού του. Οι αρχέγονες ιδέες είναι τώρα απομονωμένες, αποκομμένες από ευαισθησία, και ανίκανες να επηρεάσουν σωστά μελλοντικές καταστάσεις. Το τραύμα ή η αναπόφευκτη τρομοκρατία του πολιτισμού ευθύνεται για τη διαταραχή του λόγου. Διότι ο εσωτερικός διάλογος στο ανθρώπινο μυαλό, που είναι το σήμα κατατεθέν της αυτοσυνείδησης, έπαψε, επειδή η σε βάθος διάσταση της στοχαστικής σκέψης, η οποία είναι το πρωτόγονο μυαλό, έχει σωπάσει.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν ακούν πια τη δική τους αρχέγονη φωνή, που χωρίς την αλληλεπίδραση νέων και παλαιών ιδεών, δεν διαθέτουν βάθος σκέψης. Αλλά, αντίθετα, όταν ο λόγος αποκόπτεται από τις ρίζες, γίνεται ρηχός, ανίκανος να προσδιορίσει την πραγματική αξία στη ζωή. Το πέρασμα των αρχέγονων ιδεών από τα παλαιότερα και βαθύτερα τμήματα του νου στην επιμέρους συνειδητότητα είναι μέρος της φυσικής, κανονικής λειτουργίας του ανθρώπινου νου. Η βαθειά σκέψη δεν είναι αποτέλεσμα εκπαίδευσης, είναι έμφυτη, το αναφαίρετο δικαίωμα μας ως Homo sapiens. Γιατί ο πολιτισμός έχει καταφέρει να διαταράξει την ελεύθερη ροή ιδεών του ανθρώπινου μυαλού, απενεργοποιώντας το πρωτόγονο μυαλό μέσω της τραυματικής κοινωνικοποίησης. Σε μια τέτοια κατάσταση, οι χρονικά δοκιμασμένες και αποδεδειγμένες ιδέες της προϊστορίας, αποκόπτονται και ο λόγος γίνεται μονοδιάστατος και δεν είναι σε θέση να λύσει τα προβλήματα της σύγχρονης ζωής. Κανένα «πακέτο» νέων πληροφοριών δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αρχέγονη σοφία, η οποία παρέχει το θεμέλιο για κάθε καλή και αξιοπρεπή ζωή.

Τίποτα από όσα ειπώθηκαν εδώ δεν αρνείται την έννοια της προόδου, αλλά αυτό σημαίνει ότι η ουσιαστική πρόοδος είναι το αποτέλεσμα ενός σε βάθος εσωτερικού διαλόγου, στον οποίο οι νέες ιδέες είναι αποδεκτές ή απορριπτέες, αναφερόμενες σε μια μεγάλη συνθετότητα των παλαιών ιδεών που έχουν τελειοποιηθεί και πέρασαν/μεταβιβάστηκαν από τη μία γενιά στην επόμενη για πολλές χιλιετίες. Με άλλα λόγια, η πραγματική πρόοδος βασίζεται στην βασική αλήθεια. Αυτή δεν είναι η εξιδανίκευση της πρωτόγονης κουλτούρας, αλλά η συνειδητή αναγνώριση των στέρεων και ευφυών επιτευγμάτων της. Επειδή ο πολιτισμός αποκηρύσσει το πρωτόγονο, τη βασική αλήθεια, δεν έχουμε κανένα πλαίσιο αναφοράς για μια καλή και αξιοπρεπή ζωή. Αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδο στο σύγχρονο κόσμο είναι η άσκοπη και αλόγιστη μανία χαμένων προσωπικοτήτων. Όταν κάποιος έχει χαθεί, είναι απαραίτητο να επιστρέψει στον τόπο των πρώτων του αναφορών, και να αρχίσει εκ νέου από εκεί.

Ο λάθος εαυτός

Έχουμε εσωτερικεύσει τους αφέντες μας, κάτι το οποίο αποτελεί μια ευρέως γνωστή ψυχολογική απάντηση στο ψυχικό τραύμα. Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον αφόρητο τρόμο, ο ανθρώπινος νους σπάει σε μέρη παρόμοιας μοντελοποίησης με εκείνα του καταπιεστή. Αυτή είναι μια πράξη κατευνασμού: «Κοίτα», λέει το μυαλό στην επίδραση, «εγώ είμαι σαν εσένα, έτσι δεν μπορείς να με βλάψεις». Ως αποτέλεσμα της εκπολιτιστικής διαδικασίας μαζί με τον ψυχολογικό αμυντικό μηχανισμό, γνωστό ως «ταύτιση με τον επιτιθέμενο», ακούμε τώρα ξένες φωνές διαφόρων εκπροσώπων του πολιτισμού στα κεφάλια μας. Λόγω αυτών των ξένων εγώ-ταυτοποιήσεων δεν ακούμε τις δικές μας αρχέγονες/πρωταρχικές φωνές. Προκειμένου η βαθιά σκέψη να αρχίσει και πάλι να λειτουργεί στο ανθρώπινο μυαλό, είναι απαραίτητο να καταρρεύσουν αυτές οι εσωτερικευμένες εξουσίες, να ξεπεράσουν τις αντιστάσεις, που παρεμποδίζουν τις αρχέγονες ιδέες από τον ερχομό της συνείδησης. Το σύγχρονο πρόβλημα δεν είναι απλά ότι δεν ακούμε τις πρωταρχικές ι-δέες, αλλά μάλλον ότι οι αρχέγονες ι-δέες δεν είναι σε θέση να έρθουν στη συνείδηση όλων, λόγω των εσωτερικών αντίρροπων δυνάμεων, ή μιας ξένης εγώ-ταυτοποίησης, που έρχονται σε αντίθεση και τις εξουδετερώνουν.

Αυτή η ξένη εγώ-ταυτοποίηση κατασκευάστηκε στο άτομο με τη πάροδο του χρόνου, ώστε να εξασφαλίζει συνοχή και να σχηματίζει μια διακριτή, δέσμια προσωπικότητα, ή τον ψευδή εαυτό, που αντιπροσωπεύει και εφαρμόζει τους κανόνες και τις κανονικότητες του πολιτισμού. Αυτός ο ψευδής-εαυτός παρατηρείται εύκολα στις παγωμένες εκφράσεις του προσώπου, τις στερεοτυπικές κινήσεις και τα πρότυπα συμπεριφοράς του ευρέως κοινού. Αυτός ο ψευδο-εαυτός καθορίζει ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής μας ζωής, έτσι ώστε να σπανίζει ο εντοπισμός της προέλευσης των ενεργειών μας. Εμείς παραγράφουμε τον ψευδο-εαυτό με το πρώτο σήμα κινδύνου, είτε υπό πίεση, είτε επειδή απλά αυτό είναι το μονοπάτι της μικρότερης αντίστασης. Σε αυτήν την απερίσκεπτη λειτουργία του κοινωνικού ρόλου, εσωτερικά αναπαράγουμε τη δική μας καταπίεση. Το τραύμα είναι ένα απαραίτητο τμήμα του εκπολιτισμού κάποιου, και αυτό γιατί μια φυσική, ώριμη ατομικότητα δεν γίνεται αποδεκτή από τα ιδεώδη του πολιτισμού. Αυτά τα ιδεώδη –όπως ιεραρχία, ιδιοκτησία, Κράτος, για παράδειγμα– είναι τόσο αντίθετα με τη φύση των φυλών μας που πρέπει να δεχθούν βίαιη ώθηση στο ανθρώπινο νου. Αυτό αναγκάζει το νου να έρθει σε ρήξη, να διαιρέσει το χώρο του και να παραδώσει ένα μέρος του εαυτού του στην εισβολή του εχθρού. Για το λόγο αυτό, ο ψευδής-εαυτός δεν είναι ποτέ πραγματικά ενσωματωμένος στον ανθρώπινο νου, αλλά αντ’ αυτού καταλαμβάνει το μυαλό, ως ξένο σώμα, στέκεται πέρα και πάνω από την κανονική/υγιή ψυχική ζωή.

O πραγματικός εαυτός

Όμως και κάτω από τον ψευδή-εαυτό, υπάρχει ακόμα ζωντανή η πραγματική ταυτότητα του προσώπου. Η αρχική είναι παλαιότερη απ’ οτιδήποτε άλλο και από την ξένη προσωπικότητα που έχει επιβληθεί σε αυτήν. Το πρωτότυπο ή αρχέγονο εγώ είναι το πρόσωπο που υπήρξε ο καθένας στην παιδική του ηλικία, πριν ο νους θρυμματιστεί από το τραύμα του πολιτισμού και το άτομο βρισκόταν ακόμη στον πυρήνα της προσωπικής του ταυτότητας. Το αρχικό είναι στενά συνδεδεμένο με το παλαιότερο επίπεδο της ψυχής. Αυτό είναι ένα ξεχωριστό διαφοροποιημένο τμήμα του μυαλού, η προσωπική οργάνωση του αρχέγονου νου. Ως εκ τούτου, έχει άμεση πρόσβαση στην αρχέγονη σοφία, σε μια απευθείας εσωτερική οξυδέρκεια που επιτρέπει την έναρξη της συνειδητότητας, καθώς και το πέρασμα στην δράση, των πρωτόγονων ιδεών.

Στο πολιτισμό, το πρωτότυπο βρίσκεται στη μέση μιας μάχης μεταξύ του ψευδούς status quo και της εξέγερσης του αρχέγονου. Ακόμα και όταν όμως ένα άτομο κατορθώνει να κρατήσει την προσωπική του ταυτότητα, αρνούμενος να κυλήσει στο ψευδές, η αρχέγονη φωνή μπορεί να παραμένει πνιγμένη και αδρανής από το ψευδές. Ως μια διακριτή, και περιοριστικά οριοθετημένη προσωπικότητα, το ψευδές πραγματοποιεί μια αντι-βούληση, σε ένα μυαλό αρρωστημένο που βρίσκεται πάντα σε λειτουργία, τουλάχιστον όσον αφορά τα καταπιεσμένα μέρη των αρχέγονων ιδεών. Οι πρωταρχικές ιδέες απειλούν τον πολιτισμό, έτσι αυτές δεν μπορούν να περάσουν μέσω της λογοκρισίας του ψευδούς, το οποίο λειτουργεί ειδικά για να αποκρούει όλες τις σοβαρές προκλήσεις για τον πολιτισμό.

Επιπλέον, ο ψευδής εαυτός τείνει να γίνει περισσότερο αυτόνομος και εκτενής, εξ αιτίας των βελτιωμένων μορφών κοινωνικού ελέγχου και χειραγώγησης της συνείδησης, στον σύγχρονο κόσμο της διαφήμισης, για παράδειγμα. Όταν ο νους σπάει, ο ψευδής εαυτός, υποστηριζόμενος από την αδυσώπητη δύναμη του πολιτισμού, αναλαμβάνει τη ζωή μας. Ο πραγματικός ή πρωταρχικός εαυτός γίνεται αυτιστικός ή αποσύρεται σημαντικά από την ενεργό συμμετοχή με την κοινωνική πραγματικότητα. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει κάποια συνειδητοποίηση, τουλάχιστον μερικές φορές, της πρωτογενούς μας ταυτότητας κάτω από τον ψευδο-εαυτό και έτσι υπάρχει ελπίδα για άρση των καταπιέσεων που καθορίζονται αποτελεσματικότερα κατά την παιδική ηλικία στην πρωταρχική διανοητική διαδικασία.

Ο Αληθινός Εαυτός Μέσω της αναγνώρισης, η οποία είναι μια φυσιολογική ψυχολογική βάση της ανάπτυξης της προσωπικότητας, η αρχική ταυτότητα του προσώπου απλώνεται σε κάτι όλο και περισσότερο, στην διαδρομή του προς τον αληθινό του εαυτό. Αυτή η διαδικασία της αναγνώρισης γίνεται παθολογική μόνο όταν δεν διατηρείται η συνέχεια της προσωπικότητας, δηλαδή όταν υπάρχει μια διάσπαση του νου σε δύο, δίνοντας λαβή για μια νέα ψυχική κατασκευή του ψευδούς εαυτού. Αυτή η ρήξη του νου είναι δυστυχώς ακριβώς αυτό που συμβαίνει μέσω της υποχρεωτικής κατάρτισης και εκπαίδευσης των σύγχρονων πολιτισμένων ανθρώπων. Αντιθέτως, η ανάπτυξη του φυσικού και υγιούς ανθρώπινου νου δεν συνεπάγεται απότομες οριοθετήσεις μεταξύ των διαφόρων σταδίων και των λειτουργιών του. Ο αληθινός εαυτός είναι η συνέχιση και το αποκορύφωμα του πραγματικού εαυτού και αναπτύσσεται έξω από αυτόν, ακριβώς όπως ο πραγματικός-αυθεντικός εαυτός αναπτύσσεται έξω από τον αρχέγονο εαυτό. Εν ολίγοις, η ψυχική πραγματικότητα αποτελείται από τον αρχέγονο εαυτό, μαζί με τον πραγματικό εαυτό. Η δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη του αληθινού εαυτού. Ο αληθινός εαυτός είναι κάτι που εξελίσσεται/προοδεύει. Ο τραυματικός πολιτισμός δεν έχει εξαλείψει τον αρχικό εαυτό, αλλά έχει σταματήσει τη ροή των αρχέγονων ιδεών προς τη συνειδητότητα, η οποία αναχαιτίζει ή στρεβλώνει την υψηλότερη/ωριμότερη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Για να ξαναρχίσει η βαθιά σκέψη στον ανθρώπινο νου, έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει ο αληθινός εαυτός, είναι απαραίτητο να βουτήξουμε πίσω και τελικά να διαλύσουμε τον πολιτισμό, εσωτερικά και εξωτερικά. Το μήνυμα Η θλίψη της σύγχρονης εποχής είναι ότι οι άνθρωποι χρειάζεται να ξαναθυμηθούν τις «αμετάβλητες ανθρώπινες ανάγκες τους». Αυτή η αλήθεια δεν είναι κάτι που πρέπει να τους επιβληθεί, αλλά κάτι που πρέπει να προκληθεί από τους ίδιους. Γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ικανοποιημένοι από τους ρόλους που τους έχουν ανατεθεί από τον πολιτισμό. Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι η αληθινή ταυτότητα ή η δυναμική ενός ατόμου δεν πληρείται, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει επίγνωση των αρχέγονων αυτοεξαιρέσεων ανάμεσα σε μια μικρή μειοψηφία ατόμων. Μόλις το μήνυμα του αρχέγονου εαυτού επανεισαχθεί στη κοινή συνείδηση, μπορεί να παραμένει στα μυαλά των ανθρώπων για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά ποτέ δεν θα είναι εντελώς ξεχασμένο ξανά, όπως ήταν στην παιδική ηλικία. Αυτό το μήνυμα είναι ο καταλύτης για την πνευματική αφύπνιση του πληθυσμού, συνοδευόμενο από το αίσθημα ότι κάτι παλιό και οικείο έχει αποκαλυφθεί. Η δυναμική αυτού του μηνύματος στην κίνηση ενός ατόμου οφείλεται στο ψυχολογικό γεγονός ότι, παρ’ ότι τελεί υπό καταστολή και έχει απενεργοποιήσει τη βαθιά σκέψη, οι αρχέγονες ιδέες συνεχίζουν να πιέζουν για την είσοδο στη συνειδητότητα. Το μυαλό προσπαθεί πάντα να ενσωματώσει όλες τις ιδέες του μέσα σε ένα κατανοητό όλον. Οτιδήποτε είναι μέρος του καταπιεσμένου ασυνείδητου προσπαθεί να διεισδύσει στη συνείδηση. Όταν ένα άτομο παίρνει την ιδέα του αρχέγονου εαυτού από μια εξωτερική πηγή, μέσω ενός μηνύματος, τη διακρατά βαθειά μέσα του. Το μήνυμα εμφανίζεται στη συνείδηση του νου, το τραβά ηχώντας πραγματικά, αγγίζοντας και διεγείροντας την καταπιεσμένη αλήθεια, προσπαθώντας να διεισδύσει μέσα στη συνειδητότητα. Για το λόγο αυτό, ο θρίαμβος του πολιτισμού πάνω στον αρχέγονο εαυτό δεν είναι ποτέ ασφαλής, έτσι πρέπει να υπάρχει ένας συνεχής βομβαρδισμός των ψεμάτων και των στρεβλώσεων από τους εκπροσώπους του πολιτισμού. Το αν ή όχι ένα άτομο ξυπνά στο αρχέγονο μήνυμα εξαρτάται από την ψυχική κατάσταση της προσωπικής του ζωής. Η κρίση μπορεί να ανοίξει ένα άτομο σε ιδέες που σε άλλη περίπτωση θα αποφεύγονταν ή θα απορρίπτονταν. Ένας απελπισμένος ή σε σύγχυση άνθρωπος που ζητά βοήθεια μπορεί να αποδεχθεί την ιδέα ενός αρχέγονου εαυτού πνευματικά, επειδή δίνει νόημα στη ζωή του, αλλά αυτό δεν είναι αρκετά κατανοητό ως αποτέλεσμα ενός βαθύτερου πνευματικού διαλόγου. Η πνευματική συνειδητοποίηση ενός αρχέγονου εαυτού, μέσω του μηνύματος, είναι η πρώτη προϋπόθεση ενός λογικού ανθρώπου, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, δεν είναι το ίδιο πράγμα με το άκουσμα της δικής του αρχέγονης φωνής. Κάθε άτομο πρέπει να επικυρώσει ή να αποδείξει, για τον εαυτό του, το μήνυμα ή τη θεωρία του αρχέγονου εαυτού. Το προς τα έξω ταξίδι Αυτό που απαιτείται, προκειμένου να ακούσει κανείς τη δική του αρχέγονη φωνή και να επαναλάβει τη βαθιά σκέψη είναι ένα ταξίδι προς τα έξω από τον αρχικό εαυτό, το οποίο είναι ένα θέμα πάλης για να ζήσει κάποιος σύμφωνα με τις θεμελιώδεις ιδέες, που αναγνωρίζει ως καλές και σωστές, ένα αρχέγονο ιδανικό. Αυτό είναι το μονοπάτι ενός πολεμιστή, γιατί ο πολιτισμός εξωτερικά (νόμοι, θεσμοί και τεχνολογίες) και εσωτερικά (ο ψευδής εαυτός) οργανώθηκε εναντίον του. Έχοντας αποφασιστικότητα και θάρρος πηγαίνει ενάντια στον πολιτισμό, είτε προς τα έξω είτε προς τα μέσα. Η πορεία ενός πολεμιστή στο σύγχρονο κόσμο δεν έχει να κάνει με το να πάρει ένα δόρυ ή φορώντας ένα κομμάτι ύφασμα, σημαίνει δέσμευση για τις μεγάλες ιδέες της προϊστορίας: πρόσωπο με πρόσωπο δημοκρατία, καθαρά και πόσιμα ποτάμια και ρυάκια, σεβασμός για την άγρια ζωή κλπ. Αυτές οι ιδέες δεν χρειάζονται περισσότερα δεδομένα, επιχειρήματα, συνέδρια ή συνεντεύξεις επειδή είναι τα αδιάψευστα στοιχεία της αρχικής γνήσιας γνώσης. Ο πολεμιστής στέκεται στα ακλόνητα θεμέλια της βασικής αλήθειας, και τα αισχρά ψέματα του πολιτισμού, ότι η Γη είναι ιδιοκτησία ή ότι τα αποτελέσματα για το κοινό καλό, όπως αυτά προκύπτουν, για παράδειγμα, από την προσπάθεια μεγιστοποίησης του κάθε προσώπου για αυτοικανοποίηση, είναι απορριπτέα ως ανόητες φλυαρίες για αδαείς. Είμαστε φοβισμένοι να σκεφτούμε βαθιά και κριτικά, λόγω της φρίκης του παρελθόντος. Είναι ασφαλέστερο (για τον πολιτισμό) να μην σκεφτόμαστε αρχέγονες ιδέες, και γλυτώνει τον εαυτό του από την οδυνηρή μνήμη της τιμωρίας (και τις επιθέσεις άγχους) που συνδέονται με την ανάκληση αυτών των ιδεών. Η παιδική φοβία ότι κάποιος θα δολοφονηθεί ή θα πληγωθεί αφορά πρωτόγονες σκέψεις που ακόμα είναι ζωντανές. Το παιδί εγκαθίσταται σε μια μη ικανοποιητική προσαρμογή της κοινωνικής πραγματικότητας, καταστέλλοντας τον αρχέγονο εαυτό επειδή δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την απειλή του πολιτισμού με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Ωστόσο, οι ενήλικες που δεν βρίσκονται πλέον στη θέση ανημποριάς της παιδικής ηλικίας, είναι πλέον αναγκαίο να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα με τον πολιτισμό. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή για να αμφισβητήσουμε και να αρνηθούμε, ταπεινώνοντας και εξουθενώνοντας την εξουσία. Αυτό που έχει σημασία, για την ώρα, δεν είναι ότι εμείς κερδίσαμε αυτή ή εκείνη τη μάχη με την εξωτερική πραγματικότητα, αλλά ότι θα παραμείνουμε πιστοί στις αρχέγονες ιδέες για την αντιμετώπιση του πολιτισμού και την ένταξή τους στην συμπεριφορά ή στάση ζωής μας. Αυτό επιφέρει μια αργή ριζοσπαστική αλλαγή στην προσωπικότητα. Ο δρόμος του πολεμιστή είναι η προάσπιση του αρχέγονου ιδανικού και έχει το θεραπευτικό στόχο να φέρει ένα ενισχυμένο εγώ σε άμεση και ανοιχτή επικοινωνία με το αρχέγονο πνεύμα, το οποίο διαλύει τον ψευδοεαυτό (και τον μηχανισμό τιμωρίας του). Η προσωπική διαδρομή του καθενός που απο τη μια υποχωρεί το ψευδές και από την άλλη ενισχύει το πρωταρχικό, σίγουρα από μόνο του δεν επιφέρει την ανατροπή του πολιτισμού αλλά είναι η υποκειμενική προϋπόθεση για την οικοδόμηση ενός περιβαλλοντικού κινήματος ώστε να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός. Το κοινό είναι σταθερά στο έλεος του ψευδούς εαυτού, πράγμα που σημαίνει ότι μια επανάσταση δεν είναι σίγουρα στην ημερήσια διάταξη. Η μηχανή επιρροής του πολιτισμού είναι στο κεφάλι μας, και εμείς πρέπει να νικήσουμε εκεί πρώτα. Αλλά αυτό δεν πρέπει να φαντάζει αναμενόμενο, αφού οι άνθρωποι καταπιεσμένοι (για 10.000 χρόνια) από αντεπαναστατικές δυνάμεις θα επαναστατούν μέχρι το ψυχολογικό υπόβαθρο της απελευθέρωσης να είναι επαρκώς προετοιμασμένο. Αρκετά μετά και αφού έχουμε κάνει τη σκληρή εσωτερική δουλειά της αυτο-επιστροφής, επανοικειοποιώντας τη λογική μας, τότε θα έρθουν τόσο οι φυλετικές(tribalism) κοινότητες όσο και η συντριβή του πολιτισμού. Σταυροδρόμι Η ανθρώπινη δυστυχία μέσα στον πολιτισμό είναι ευρέως διαδεδομένη και αυξανόμενη. Οι άνθρωποι αισθάνονται όλο και περισσότερο κενό, άγχος, κατάθλιψη και θυμό. Όλοι αναζητούν μια απάντηση σε σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Το κινεζικό ιδεόγραμμα για την κρίση συνδυάζει το σήμα του «κινδύνου» με αυτό της «ευκαιρίας». Αυτό είναι ακριβώς το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε ιστορικά, στο σταυροδρόμι μεταξύ δύο εντελώς διαφορετικών μελλοντικών συμβάντων. Από τη μία πλευρά, υπάρχει ο κίνδυνος της παράνοιας, και από την άλλη πλευρά, η ευκαιρία για την επιστροφή στο «φυλετισμό». Η Πορεία προς την παραφροσύνη Βασικά, οι ζωτικές ή αρχέγονες ανάγκες δεν ικανοποιούνται στον πολιτισμό, και αυτό παράγει απογοήτευση, και εν συνεχεία ενεργοποιεί την επιθετικότητα. Όσο ο πολιτισμός «εξελίσσεται» προς μια παγκόσμια αλληλοεξάρτηση μέσω των νέων τεχνολογικών μορφών, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από απλές και βασικές χαρές της ζωής όπως το να ρεμβάζεις τις ηλιαχτίδες, να συνομιλείς γύρω από μια φωτιά, να μοιράζεσαι τη τροφή, να πεζοπορείς με το μπλε του ουρανού, τόσο η απογοήτευση και η επιθετικότητα αυξάνονται. Όλο και περισσότερο η ανθρώπινη ανησυχία και η συμπόνια για τους άλλους και το φυσικό κόσμο αποσύρονται, επανεστιάζοντας στον εαυτό, για να ουδετεροποιήσει την αυξανόμενη απογοήτευση και το θυμό μέσα του. Αυτή είναι η ψυχολογική εξήγηση για την καλλιέργεια του εγωισμού, που είναι σε εξέλιξη παντού στον σύγχρονο κόσμο και αποτελεί το πρώτο βήμα στο δρόμο προς την παραφροσύνη. Το δεύτερο βήμα, που είναι τώρα στον ορίζοντα, είναι η μεγαλομανία, μια σοβαρή παθολογική κατάσταση της συνείδησης, της οποίας η σταθερή απόσυρση της αγάπης από τους άλλους και τη φύση δίνει ώθηση στην εξαπατημένη ψυχική κατάσταση μιας εκθειασμένης αυτο-σπουδαιότητας. Ο μεγαλομανής αισθάνεται όλο και περισσότερο ισχυρός, με ευφορία, θεωρώντας ότι έχει τον έλεγχο των πραγμάτων (λόγω της ασυνήθιστα διογκωμένης φιλαυτίας), ενώ στην πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο απομονωμένος, αδύναμος και εκτός ελέγχου (λόγω της υπερβολικής απώλειας της αγάπης για τους άλλους και τη φύση). Αυτή η παθολογική κατάσταση της μεγαλομανίας τροφοδοτείται και από το εσωτερικό μίσος, το οποίο ψάχνει απεγνωσμένα για ειρήνευση καταναλώνοντας όλο και περισσότερο από τη διαθέσιμη αγάπη ενός ατόμου, αλλά αποτυγχάνει παντελώς να ασχοληθεί με την αιτία της ψυχικής ασθένειας, δηλαδή τις ανικανοποίητες πρωτόγονες ανάγκες. Εάν οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στις φυλετικές/αρχέγονες ιδέες που τους ενημερώνει για τις βασικές ανάγκες, τότε δεν μπορούν να βρουν τον στόχο, τον πολιτισμό, δηλαδή, που τους προκαλεί την απογοήτευση και την επιθετικότητα τους. Ως αποτέλεσμα, η οργή είναι παγιδευμένη στο μυαλό και το σώμα μας και προορίζεται να φτάσει σε ύψη που είναι ψυχολογικά αφόρητα για κάθε άτομο, το οποίο οδηγεί στην τρέλα. Η παραφροσύνη, το τρίτο και τελικό στάδιο του πολιτισμού, συμβαίνει όταν ο πραγματικός εαυτός γίνεται ένας βασανισμένος φυλακισμένος μέσα στα τείχη των δικών του φόβων, απογοητεύσεων και της εχθρότητας. Είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να φθάσουν και να επηρεάζουν τον αρχικό εαυτό με οποιοδήποτε λογικό μήνυμα. Η Πορεία προς την λογικότητα Ο πολιτισμός μάς έχει υποδουλώσει στις αλυσίδες της εξάρτησης, της απομόνωσης και της προσποίησης. Αυτά που έχουμε υποστεί στον πολιτισμό υπάρχουν ακόμη στα μυαλά μας, τίποτα δεν χάνεται από το ανθρώπινο μυαλό και είναι συσσωρευμένο σε οργή. Τον μηχανισμό που χρησιμοποιεί ο πολιτισμός, προκειμένου να αποφευχθεί η οργή είναι μέσω της εγκαθίδρυσης μιας δικτατορίας στα κεφάλια μας, ενός ψευδούς-εαυτού, που επανακατευθύνει την οργή προς το πολίτη με τη μορφή της αυτο-ενοχοποίησης. Σύμφωνα με τον ψευδή εαυτό, κάθε άτομο κατηγορεί άλλους για τη δική του δυστυχία. Ο ψευδής-εαυτός παίρνει την ενέργεια που χρειάζεται για να τιμωρήσει και να μας υποδουλώσει από τη δική μας τυφλή επιθετικότητα και απογοήτευση. Χωρίς συνειδητή δέσμευση για ένα αρχέγονο ιδανικό, ένα αποτελεί ακλόνητη αλήθεια, -την οποία αξιολογούν, καταδικάζουν, πάνε κόντρα στον πολιτισμό, στο έλεος των δικών τους απογοητεύσεων και της επιθετικότητας-, ότι ο ψευδής-εαυτός σχεδιάστηκε για να στραφεί εντός. Το αρχέγονο ιδανικό είναι ένα ραβδί για την ενίσχυση του αρχικού εαυτού και αγωνίζεται για την απόκρουση του ψευδούς-εαυτού. Με τη διατήρηση ενός ιδανικού, μερικές φορές μέσα από τον προφορικό λόγο, άλλες μέσω της δράσης, και μερικές φορές με τη σιωπή, έχουμε χτίσει τον αυτοσεβασμό σε γερά θεμέλια, στη βάση του να είμαστε ακόμα πιο έντονα ανεξάρτητα-ευφυή πλάσματα, με έντονους συναισθηματικούς δεσμούς σε μικρές ανθρώπινες ομάδες και μεγάλες φυσικές/άγριες περιοχές. Η σημασία αυτού του αυτοσεβασμού ως πρωταρχικό κίνητρο της ανθρώπινης φύσης δύσκολα μπορεί να μεγαλοποιηθεί, μπορεί να επιτρέψει σε ένα άτομο να αψηφά τον πολιτισμό, ακόμη και στο πρόσωπο ενός μισητού σύγχρονου κόσμου. Ο πολιτισμός είναι ανίσχυρος εναντίον του, επειδή ένα πρόσωπο που έχει επανοικειοποιήσει το θεμελιώδη αυτοσεβασμό δεν φροντίζει για τους νόμους και τα πρότυπα του πολιτισμού. Αυτός ο αυτοσεβασμός οδηγεί στη πραγματική αυτο-αγάπη, το δεύτερο και αποφασιστικό βήμα στην πορεία για την λογική, για την αυτο-αγάπη (και την ευτυχία σε μεγάλο βαθμό) και συνίσταται στο να γίνει το ιδανικό κάποιου, όπως και στην παιδική ηλικία. Αυτή η αυτο-αγάπη τελικά ξεχειλίζει και γίνεται αγάπη για τους άλλους και την εξωτερική φύση. Η ανησυχία για τη ζωή στη Γη είναι το αποτέλεσμα του πλεονάσματος της αγάπης, ή όπως ο Νίτσε το έθεσε: «η αφθονία στον εαυτό υπερ-μεγενθύνει την πληρότητα της ζωής και το αίσθημα της αυξανόμενης ενέργειας». Με άλλα λόγια, η φροντίδα για τη ζωή στη Γη ρέει από έναν αδιατάρακτο και διαχυτικά πρωταρχικό υγιή ναρκισσισμό. Ο μεγαλομανής ή παθολογικός ναρκισσιστής δεν έχει καμία αγάπη για τους άλλους ή για τη φύση, επειδή αυτός/ή χρειάζεται όλα τα διαθέσιμα ψυχικά αποθέματα, και ακόμη περισσότερο, για να εξορκίσει έναν ψευδή εαυτό που γίνεται όλο και πιο απαιτητικός και βάναυσος. Στη μεγαλομανία, η προς τα πίσω ροή της αγάπης, απομακρυσμένη από τους άλλους και τη φύση και στραμένη προς τον εαυτό, αποτελεί μια αμυντική αντίδραση στην υποκείμενη πραγματικότητα του εντατικοποιημένου προσωπικού πόνου και μίσους: ο πραγματικός εαυτός γίνεται όλο και πιο αδύναμος και το ψευδές ισχυρότερο, διότι τα τραύματα στη ψυχή του ανθρώπου, από το τραύμα του πολιτισμού, εφορμούν. Η ταυτοποίηση με το αρχέγονο/φυλετικό ιδανικό είναι το αντίδοτο για τις μαζικές ναρκισσιστικές πληγές μας από τον πολιτισμό, και απειλεί τον πολιτισμό με αποσύνθεση επειδή πηγαίνει στην πηγή του τραυματισμού μας και αρχίζει να τον θεραπεύει. Το τρίτο και τελικό στάδιο της κατασκευής μιας επαναστατικότητας ή ενός οικο-ριζοσπαστισμού συμβαίνει όταν ένα άτομο, μετά από επίπονη πνευματική πράξη, είτε θυμάται είτε διαισθάνεται τη βασική αλήθεια. Το άτομο ακούει τώρα τη δική του αρχέγονη φωνή, η οποία ανεβαίνει από μέσα, ως μια ασταμάτητη συνειδητή κίνηση βοηθείας και θετικής συμβολής στον πλανήτη. Εν ολίγοις, ο δρόμος προς την λογική ξεκινά με την ευαισθητοποίηση ενός αρχέγονου/φυλετικού εαυτού. Μια προσωπική δέσμευση για αυτό το ιδανικό χτίζει τον αυτοσεβασμό, ο οποίος με τη σειρά του δημιουργεί την αυτό-αγάπη. Επιτέλους, τα άτομα είναι ψυχολογικά ασφαλή και αρκετά ισχυρά να τεθούν σε συνεργατικές ομαδοποιήσεις με στόχο την αποκατάσταση μικρών χωριών, που είναι ενταγμένα σε ένα υγιές/άγριο τοπίο. Συμπέρασμα Όταν η τελική κρίση του πολιτισμού έρχεται στον 21ο αιώνα, το σημερινό σύστημα θα κάνει ό,τι είναι αναγκαίο για να διαιωνιστεί. Οι άνθρωποι που είναι στον ασφυκτικό κλοιό του ψευδούς εαυτού θα στηρίξουν το σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της εκμετάλλευσης και της καταστροφής των Εθνικών Πάρκων, Περιοχών Αγριας Φύσης κ.ά. Η προσωπική επιδίωξη της λογικής είναι, ή θα γίνει σύντομα, προς τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, που βρίσκονται απομονωμένοι και φοβισμένοι από τη σύγχρονη κοινωνία, η δυνατότητα να οπλιστούν με ένα ιδανικό ή όραμα. Υπάρχει τίποτα καλύτερο να προσφέρουμε στους ανθρώπους από ό, τι ένα φυλετικό/αρχέγονο ιδανικό; Αυτό, στη συνέχεια, απαιτεί, σε κάθε άτομο να κάνει το δύσκολο ψυχολογικό έργο της προσωπικής απελευθέρωσης που πρέπει να προηγηθεί της πραγματικής αλλαγής. Και αυτή η προσωπική εργασία της θεραπείας οφείλει να επιτευχθεί σε ένα καθοριστικό σημείο της σύγχρονης εποχής. Μετάφραση-Απόδοση: Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 120, Οκτώβριος 2012   https://anarchypress.wordpress.com https://anhsyxia.wordpress.com/ Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana