«Κακοί γείτονες!» αυτή η μάστιγα!
Τα παλιά τα χρόνια, οι άνθρωποι έμεναν σε μονοκατοικίες. Όταν άρχισαν οι πόλεις να γεμίζουν, η δημιουργία οικημάτων που θα μπορούσαν να διαμένουν περισσότερες από μία οικογένειες, ήταν μονόδρομος. Αποφάσισαν λοιπόν να φτιάξουν πολυκατοικίες κι έκτοτε ζούμε όλοι καλά και ήρεμα! Ναι; Όχι! Όχι, γιατί ακόμη κι αν από καταβολής κόσμου, οι άνθρωποι ζουν σε κοινότητες, η αρμονική συμβίωση ήταν πάντα δύσκολη. Απ’ τη στιγμή δε, που δημιουργήθηκαν οι πολυκατοικίες, κατάντησε σχεδόν… ουτοπία!
Λένε πως «Ο κακός χρόνος περνάει, ο κακός γείτονας δεν περνάει!» κι έχουν απόλυτο δίκιο, αν σκεφτείς πως ένας κακός γείτονας είναι αρκετός, για να σου κάνει το βίο αβίωτο! Όσο και να μην σε νοιάζει, όσο κι αν λες πως τον αγνοείς, είναι φύσιν αδύνατο να μην σε επηρεάσει. Σε μια πολυκατοικία, πάντα θα υπάρχει αυτός ο ένας, που θα δημιουργεί μονίμως προβλήματα (αν είναι παραπάνω από ένας, απλά αρχίστε να ψάχνετε καινούριο σπίτι! Απάλευτη η κατάσταση!).
Σε μια πολυκατοικία, μπορούν να δημιουργηθούν πάμπολλα προβλήματα, που μπορεί να οδηγήσουν σε διαφωνίες. Η τήρηση των ωρών κοινής ησυχίας, είναι ένα απ’ αυτά. Ενδεχομένως να είναι και το πιο κοινό. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα παραπονιέται, θα γκρινιάζει και θα απειλεί, όταν οι δίπλα, οι πάνω ή οι κάτω, δεν τηρούν με ευλάβεια το πρωτόκολλο.
Προφανώς, η τήρηση της ησυχίας, τις ώρες κοινής ησυχίας, είναι κάτι που θα έπρεπε να ακολουθούμε όλοι, πολλές φορές όμως υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες, που μπορεί να σε κάνουν να παρεκκλίνεις. Ναι! Το μωρό μπορεί να κλάψει και στις 3:30 το μεσημέρι! Ναι! Στις 2 τα ξημερώματα μπορεί να σου πέσει το ποτήρι και να γίνει θρύψαλα! Ναι! Μπορεί οι καλεσμένοι σου να μην έχουν φύγει στις 11 το βράδυ ακριβώς! Ή ακόμη, μπορεί να χρειαστεί να κάνεις το μπάνιο σου στις 12 τα μεσάνυχτα. ΟΛΑ αυτά, μπορεί να συμβούν σε ΟΛΟΥΣ! Σήμερα θα συμβούν σε μένα, αύριο σε σένα, μεθαύριο στον διπλανό.
Δεν μιλάω φυσικά για το να βαράς με κομπρεσέρ μεσημεριάτικα ή το να έχεις τέρμα μουσική τα ξημερώματα, αλλά σε μια πολυκατοικία, που όλοι γνωρίζουμε πόσο κακή ηχομόνωση έχει, το να κάνεις παρατηρήσεις με το παραμικρό, δεν βοηθάει και πολύ. Όχι μόνο γιατί η καλή γειτνίαση απαιτεί κάποια λίγο πιο ελαστική ανοχή, αλλά και γιατί το να πιστεύεις πως εσύ δεν ακούγεσαι, είναι μάλλον λανθασμένη εντύπωση. Σε μια πολυκατοικία ΟΛΟΙ ακούγονται. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Απ’ το σπίτι με τα παιδιά θα ακούγονται παιδικές φωνές, απ’ το σπίτι του εργένη θα ακούγεται λίγο πιο δυνατά μουσική, απ’ το νεαρό ζευγάρι θα ακούγονται περισσότεροι καβγάδες και παρέες κι απ’ το σπίτι με το μωρό θα ακούγονται περισσότερα κλάματα. Είναι λοιπόν γελοίο να παραπονιούνται μονίμως οι μεν στους δε, γιατί σε διαφορετικές ώρες, όλοι θα ενοχλήσουν τους άλλους. Δηλαδή, σκέψου φάση, να έρθει ο από πάνω να σου παραπονεθεί γιατί έκλαιγε το μωρό σου το βράδυ, ενώ δύο βράδια πριν δεν σ’ άφησε να κοιμηθείς μέχρι τα ξημερώματα, γιατί με τη γυναίκα του… Ε, εντάξει! Το λες κι ανέκδοτο!
Το να συμβιώνεις με άλλους ανθρώπους στο ίδιο οίκημα, δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται αμοιβαία υπομονή και φυσικά αμοιβαίος σεβασμός. Ζώντας για καιρό σε πολυκατοικία, κάποιοι ήχοι (των από πάνω, των από κάτω και των δίπλα) γίνονται τόσο οικείοι, που ελάχιστα σ’ ενοχλούν πια. Αυτό θαρρώ πως είναι το φυσιολογικό. Το αν τρώγεσαι με τα ρούχα σου και ψάχνεις πού να ξεσπάσεις, είναι άλλη ιστορία.
Όλοι θέλουμε να ανοίγουμε την πόρτα μας και να παίρνουμε μια χαμογελαστή «Καλημέρα!». Όλοι θέλουμε στην δική μας κακή μέρα, να μας ανεχτούν, αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να φερόμαστε κι εμείς ανάλογα. Καλό θα είναι λοιπόν να προσπαθούμε να κρατάμε μια καλή σχέση με τους γείτονές μας. Εξάλλου, κάτι ξέρουν κι αυτοί που λένε πως «Πρώτη η βοήθεια του Θεού, δεύτερη του γειτόνου!».
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου