Άλαδε Μύσται

Άλαδε Μύσται

Θυμάμαι πριν έρθει ο καιρός που όλοι,

μπορούν να παραπονιούνται για όλα

Τότε που ευτυχία ήταν να λες φωναχτά τη σκέψη σου

Κι ο Μήτσος Κασόλας έγραφε πως

και ‘κείνος που σωπαίνει θα χαθεί

Εμείς κρατούσαμε την γραμμή ανοιχτή

βάζοντας μπροστά τα χέρια.

Εξαλάσσοντας μειρακιώδη ενθουσιασμό  

εκ τρυφερών σπλάχνων έμπλεων φωτεινών ονείρων

Για δες, ρε, που καταντήσαμε,

μια μάζα ιδιοκτήτες κινητών τηλεφώνων

με φιλοδοξία ν’ αποκτήσουμε υπολογιστή τσέπης

Όχι ότι μας χτύπησε η τεχνολογία και

χάσαμε κείνη τη φωτιά από μέσα μας.

Αλλά να, είναι και τούτοι που εμπιστευτήκαμε

Χωρίς να τα’ αξίζουν.

Είναι και τα όνειρα που προδόθηκαν

κι έπαψαν να ‘ναι φωτεινά

Ίσως και γιατί, δεν ψάχνω πια για να σε βρω

μα συ επιδράμεις σε κάθε άυλο αγαπώ

και σχίζεις με τα νύχια της καθημερινότητας

την αίσθηση των νοητών τεσσάρων στοιχείων.

Και ‘γω τρομαγμένος από τούτο το τώρα

και το χείρον επέκεινα

επιστρέφω στην άβατον γην

ενός μεσημεριού του Νοέμβρη

κι ενός απόβραδου του Ιούλη,

μια προσπάθεια που οι καιροί

κάνουν όλο και πιο δύσκολη

Όχι πως το νερό τούτης της Στύγας στερεύει

είναι η πηγή που γίνεται όλο και πιο ξέμακρη

Μα εγώ πεισματικά θα κρατώ αυτήν την απόσταση μικρή

γιατί μόνη τούτη η όχθη μου ΄μεινε για τον υπέρτατο καθαρμό

και το ξέρω πως όλο και περισσότερους θα βρίσκω εκεί

να προσδοκούν το σύνθημα άλαδε Μύσται

Γ. Χ.