Οι ντελάληδες -- A History of Town Criers .

 Οι ντελάληδες  --  

A History of Town Criers .

Όσο υπάρχουν νέα που πρέπει να μοιραστούν, υπήρξαν αγγελιοφόροι για να το παραδώσουν.

Ο κ. Tony Appleton παρουσιάζει τη γέννηση ενός γιου για τον πρίγκιπα Χάρι και τον Δούκα του Sussex και τη σύζυγό του Meghan, δούκισσα του Sussex, outide του Windsor Castle στο Windsor, δυτικά του Λονδίνου στις 6 Μαΐου 2019. PHOTO : AFP

Οι Κριτές της πόλης ήταν οι αρχικοί «δημοσιογράφοι» που βρίσκουν την προέλευσή τους στην πρώιμη ελληνική μυθολογία. Στην πραγματικότητα, ο Stentor, ένας ανακοινωτής των ελληνικών δυνάμεων κατά τον Τρωικό πόλεμο, λέγεται ότι έχει τη φωνή των 50 ανδρών και μερικοί άνδρες με δυνατή φωνή μπορεί να είναι γνωστό ως φωνή ενός Stentorian.

Η πόλη Criders στη Βρετανία θεωρείται ότι έχει έρθει στο προσκήνιο το 1066 όταν είδαν τοΗ εισβολή του William of Normandy ήταν γνωστή. Οι άνδρες που απασχολούσαν για να υπενθυμίζουν σε όλους τους κανόνες της Χάρολντ μεταβίβαζαν πληροφορίες από πόλη σε πόλη. Αυτά τα άτομα χρησιμοποιήθηκαν ειδικά για να καλέσουν την κήρυξη του βασιλιά. Σε μεταγενέστερες εποχές, τους δόθηκε κουδούνι και χρησιμοποίησαν για να κάνουν σημαντικές προκλίσεις στην περιοχή στην οποία ζούσαν.

Δεδομένου ότι το αλφαβητισμό του πληθυσμού της Βρετανίας παρέμεινε χαμηλός στα τέλη του 19ου αιώνα, οι άνθρωποι ήλθαν να βασίζονται σε κριτές και ανακοινώσεις ως έναν χρήσιμο τρόπο ακρόασης σχετικά με τις προκηρύξεις, τα διατάγματα, τους νόμους και τα νέα, καθώς τα βιβλία και οι εφημερίδες ήταν γενικά προσβάσιμα μόνο σε ένα μικρό ποσοστό του αγγλικού πληθυσμού. Οι διακηρύξεις, τα διατάγματα, οι νόμοι και οι ειδήσεις ίσως να έχουν γραφτεί σε χαρτί ή σε περγαμηνή, αλλά συνήθως μεταβιβάστηκαν στο ευρύ κοινό από την πόλη Crier - την πρώτη (μιλώντας) εφημερίδα.

Oyez, Oyez, Oyez περίπου μεταφρασμένα από τα παλιά γαλλικά, ως "Hark" ή "Listen"

Ακούστε, ακούστε, ακούστε έγινε γνωστό κλήση σε πλατείες, τις αγορές και τους δημόσιους χώρους συνάντησης σε όλη τη Βρετανία, μια κλήτευση για τους κατοίκους να συγκεντρωθούν και να ακούσετε ειδήσεις της πανώλης, νίκες στο μακρινό εδάφη, βασιλικό γεννήσεις και τους θανάτους από την εκτέλεση. 
Μετά το χτύπημα του κουδουνιού του, για να προσελκύσει το πλήθος, η πόλη Crier θα διαβάσει μια διακήρυξη, συχνά στην πόρτα του τοπικού πανδοχείου, στη συνέχεια να την καρφώσουν στην πόρτα του πανδοχείου. Αυτό οδήγησε σε ένα μέρος του κόσμου να εισέλθει στο πανδοχείο για να συζητήσει τα νέα σε μια καραμέλα από άργυρο, συχνά στην ευγνωμοσύνη του ιδιοκτήτη και το πλεονέκτημα του City Crier.

Οι Nτελάληδες της πόλης ήταν οι αρχικοί «δημοσιογράφοι» που βρίσκουν την προέλευσή τους στην πρώιμη ελληνική μυθολογία.

Στην πραγματικότητα, ο Stentor, ένας ανακοινωτής των ελληνικών δυνάμεων κατά τον Τρωικό πόλεμο, λέγεται ότι έχει τη φωνή των 50 ανδρών και μερικοί άνδρες με δυνατή φωνή μπορεί να είναι γνωστό ως φωνή ενός Stentorian.

Οι ντελάληδες στη Βρετανία πιστεύεται ότι έχουν έρθει στο προσκήνιο το 1066 όταν έγιναν γνωστά τα νέα της εισβολής του William of Normandy.

Σε μεταγενέστερες εποχές, τους δόθηκε κουδούνι και χρησιμοποίησαν για να κάνουν σημαντικές ανακοινώσεις στην περιοχή στην οποία ζούσαν.

Οι ντελάληδες του πειραϊκού λιμανιού

Οι ντελάληδες ήταν άνθρωποι της πιάτσας, του λιμανιού δηλαδή, οι οποίοι μισθώνονταν από τους πλοιοκτήτες, προκειμένου να πείσουν τους ταξιδιώτες να χρησιμοποιήσουν τα δικά τους πλοία και όχι εκείνα του ανταγωνιστή τους. Οι ντελάληδες θα μπορούσαμε να πούμε ότι γεννήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με την δρομολόγηση πλοίων σε συγκεκριμένες γραμμές.

Οι ντελάληδες σουλατσάριζαν στο λιμάνι του Πειραιά, προσπαθώντας να πείσουν, όσους έβλεπαν να κρατάνε βαλίτσα, ώστε να ταξιδέψουν με το δικό τους πλοίο, χωρίς καν να ρωτήσουν τον προορισμό του ταξιδιώτη! Τα πλοία που εκτελούσαν τότε τακτικές γραμμές, δεν τα αποκαλούσαν όπως σήμερα «Ακτοπλοϊκά» αλλά «Ταχυδρομικά» καθώς τα δρομολόγιά τους είχαν κανονισθεί με συμβάσεις από το Κεντρικό ταχυδρομείο με αποστολή να μεταφέρουν την αλληλογραφία. Κάθε έτος στους «Καζαμίες» που πωλούνταν μανιωδώς, υπήρχε ειδική σελίδα με τα ταχυδρομικά δρομολόγια που έγραφε, για Νάξο κάθε Πέμπτη, για Σκύρο κάθε Δευτέρα, κ.ο.κ. δίνοντας βάρος όχι στον κόσμο που ενδιαφερόταν για ταξίδια, αλλά στην παράδοση της αλληλογραφίας.

Τα πλοία φυσικά για τα οποία οι ντελάληδες μισθώνονταν να υποστηρίξουν, στην πραγματικότητα ούτε ανέσεις προσέφεραν, ούτε φυσικά και ασφάλεια. Οι ταχύτητές τους ήταν απερίγραπτα μικρές και οι ανέσεις τους υποτυπώδεις. Για τις ανέσεις της πρώτης θέσεως το εισιτήριο ήταν πανάκριβο και λίγοι μπορούσαν να πληρώσουν. Το σύνολο των επιβατών έκανε το ταξίδι στο κατάστρωμα ανεξάρτητα καιρού ή εποχής. Ωστόσο οι ντελάληδες υπόσχονταν πριν την επιβίβαση ανύπαρκτες ανέσεις και χρόνους δρομολογίων που ποτέ τα πλοία δεν κατάφερναν να πιάσουν.

Η πειθώ των ντελάληδων στηρίζονταν στην υπερβολή και φυσικά στο ψέμα.«Ελάτε με το Υδράκι που κάνει τη θάλασσα λάδι» έλεγαν. Φυσικά αυτό δεν ίσχυε και παρότι οι επιβάτες το γνώριζαν, πείθονταν από την μαεστρία του ντελάλη καθώς μετέτρεπε το απίστευτο σε πιστευτό! Ο ανταγωνισμός των πλοίων σε κοινά μεταξύ τους δρομολόγια δεν εξαντλούνταν μόνο στους ντελάληδες αλλά και στους βαρκάρηδες τους οποίους αναγκαστικά οι επιβάτες χρησιμοποιούσαν για να ανέβουν στο πλοίο, μιας και το λιμάνι είχε αβαθή στο μεγαλύτερο μέρος του, και τα πλοία δεν προσέγγιζαν τις προκυμαίες.

Τελικώς ο ανταγωνισμός αυτός περνούσε από τη στεριά στους πλοιάρχους και στα πληρώματα των ίδιων των πλοίων που κατέληγαν να αγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει τους περισσότερους επιβάτες και ποιος θα φτάσει γρηγορότερα στον προορισμό του. Και όταν όλα τα μέτρα δεν ήταν αρκετά για να πείσουν και να ανεβάσουν τους επιβάτες στο πλοίο, τότε άρχιζαν να επιστρατεύονται κι άλλα ευφάνταστα όπως υποσχέσεις φαγητού!

Πραγματικά ο πλοιοκτήτης του θρυλικού πλοίου «Πύλαρου», ο Αθανασούλης, αγόρασε στις αρχές του 20ου αιώνα ένα φθηνό σκαρί από τη Ρουμανία, το «Κάρμεν Σύλβα», και το δρομολόγησε στην Ελλάδα, στη γραμμή Πειραιάς – Επτάνησα, με το όνομα «Πύλαρος». Όμως στην ίδια γραμμή εκτελούσε δρομολόγια το πλοίο «Άσσος» του Σκωτσέζου Πειραιώτη Τζων Μακ Ντούαλ.

Μέσα λοιπόν στον σκληρό ανταγωνισμό των δύο εταιρειών οι ντελάληδες του «Πύλαρου» υπόσχονταν ότι ο κάτοχος εισιτηρίου δικαιούνταν να φάει κατά την διάρκεια του ταξιδιού και μια μακαρονάδα. Έτσι η φράση «κάθε ταξίδι και μια μακαρονάδα δώρο» έμεινε να αντηχεί για χρόνια στο λιμάνι του Πειραιά. Από την άλλη πλευρά οι ντελάληδες του «Άσσου» φώναζαν με τη σειρά τους, την ίδια ακριβώς προσφορά, μόνο που τη θέση της μακαρονάδας καταλάμβανε το πιλάφι «ταξίδι και ένα πιλάφι δώρο!». Ο ανταγωνισμός των ντελάληδων των δύο αυτών πλοίων, έφτασε κάποτε και πάνω στα πλοία και στα πληρώματά τους και άγγιξε πραγματικά τον παραλογισμό. Επειδή και τα δύο εκτελούσαν το ίδιο δρομολόγιο Πειραιά, Αμφιλοχία, Πρέβεζα, Επτάνησα ο ανταγωνισμός τους έφτασε στην κορύφωση όταν έξω από την Ιθάκη ο «Άσσος» εμβόλισε το «Πύλαρο» μόνο και μόνο για να το εμποδίσει να εισέλθει πρώτο στο λιμάνι!

Οι ντελάληδες ήταν τόσοι πολλοί την περίοδο του μεσοπολέμου, ώστε οι αγριοφωνάρες τους κυριαρχούσαν πάνω από οτιδήποτε άλλο. Τα πλοία που εκτελούσαν τακτικά δρομολόγια από τον Πειραιά είχαν φτάσει τα 44 και κάθε πλοίο διέθετε τουλάχιστον δύο με τρεις ντελάληδες! Λίγο πριν την είσοδο της Ελλάδας στο Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τα πλοία της ακτοπλοΐας στη γραμμή του Πειραιά είχαν φτάσει τα 52. Ο ερχομός του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έφερε την καταστροφή του πειραϊκού λιμένα και την καταβύθιση των περισσοτέρων πλοίων.

Από τα 52 πλοία της προπολεμικής εποχής τα 48 πλοία είχαν βυθιστεί και μόνο τέσσερα είχαν διασωθεί. Η εκκίνηση λοιπόν της ελληνικής ακτοπλοΐας αμέσως μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, έγινε εκτός του μηδενός, με μαγιά τέσσερα μόνο πλοία. Τη βάση της μεταπολεμικής ακτοπλοΐας αποτέλεσαν τα πλοία που κατέφταναν στην Ελλάδα ως πολεμικές επανορθώσεις και που ήταν πλοία ιταλικά και γερμανικά. Κατά συνέπεια η καταστροφή της ακτοπλοΐας και η επανεκκίνησή της τη δεκαετία του ‘50 περιόρισε και τους ντελάληδες οι οποίοι εμφανίζονται μόνο μπροστά από τις κλίμακες ανόδου των πλοίων να φωνάζουν για τα δρομολόγια.

Τελευταίοι ντελάληδες ήταν μπροστά από το παλαιό Δημαρχείο (ρολόι) που αναχωρούσαν τα σκάφη του λεγόμενου «Κουλουριώτικου Στόλου» ή αλλιώς «Κούλουρ Λάινς». Ο ανταγωνισμός των ντελάληδων στα κουλουριώτικα, ήταν από εκείνους που διήρκεσαν μέχρι πρόσφατα και έμεινε χαραγμένος στη μνήμη των περισσοτέρων Πειραιωτών.

Στην σκάλα της πρύμνης κάθε βενζίνας που ανέμενε την επιβίβαση, υπήρχαν πινακίδες όμοιες με μικρούς μαυροπίνακες στους οποίους αναγράφονταν οι ώρες αναχώρησης. Δίπλα σε αυτές τις πινακίδες στέκονταν κάποτε και Ναύτες του Λιμεναρχείου καθώς η αναγραφή των δρομολογίων ήταν επιβεβλημένη, όχι τυχαίως, αφού ουδείς εκ των καπεταναίων επιθυμούσε να αναχωρήσει χωρίς να είναι βέβαιος ότι ο αριθμός των επιβατών κάλυπτε τουλάχιστον τα έξοδα του δρομολογίου. Δεν ήταν λίγες φορές που η βενζίνα δεν αναχωρούσε αν πρώτα δεν γέμιζε τόσο, ώστε να καλύψει τα έξοδα των καυσίμων της διαδρομής.

Συχνά τα πέντε λεπτά που απέμεναν για την αναχώρηση του σκάφους, γίνονταν μισή ώρα ή ακόμα περισσότερο. Πολλές φορές ντελάληδες στις βενζίνες της Κούλουρης ήταν οι ίδιοι οι καπετάνιοι των σκαφών. Εξέδιδαν τα εισιτήρια πριν την αναχώρηση, φώναζαν για να προσελκύσουν κόσμο και παράλληλα εκτελούσαν και τα καθήκοντα του τιμονιέρη ή του ναύτη ανάλογα με τις ανάγκες που έπρεπε να καλυφθούν.

Οι ντελάληδες των βενζινών της Κούλουρης διαφήμιζαν εκτός άλλων και τις ομορφιές του Περάματος, ειδικά κατά τη θερινή περίοδο, καθώς στην εποχή που αναφερόμαστε το Πέραμα αποτελούσε ενδιάμεσο σταθμό των δρομολογίων αυτών και ήταν τότε ακόμα πευκόφυτο με καθάρια νερά και εξοχικά κέντρα. Το πευκόφυτο Πέραμα λοιπόν, αποτελούσε για πολλούς Πειραιώτες έναν προσιτό και εύκολο προορισμό, για να κάνουν τα θαλάσσια μπάνια τους ή να γευματίσουν σε κάποια εξοχική ταβέρνα κάτω από τη σκιά των πεύκων. Επόμενος σταθμός ήταν το Καματερό με το γραφικό του ύψωμα. Μόλις η βενζίνα περνούσε τη νησίδα του Αγίου Γεωργίου, το σκάφος έπιανε στα Παλούκια συμπληρώνοντας μιάμιση ώρα διαδρομή!

Αξίζει να αναφερθεί ότι η χρήση ντελάληδων στα πλοία, υπήρξε προπομπός σε πολλούς άλλους τομείς όπως οι μεταγενέστεροι «Κράχτες» των καταστημάτων εστίασης που στέκονται σήμερα μπροστά από αυτά με αποστολή να σταματούν τα αυτοκίνητα και προσπαθούν να «αλιεύσουν» τους επιβάτες τους και να τους πείσουν να εισέλθουν στο δικό τους κατάστημα.

https://efisoul63.wordpress.com/