Μια κινητή γιορτή του Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα και όταν αυτό προβάλλεται από την πένα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, τότε είναι ακόμα καλύτερη. Η Κινητή Γιορτή είναι ακριβώς αυτό που εννοεί ο τίτλος, ένας ασταμάτητος εορτασμός που μεταφέρεται από τις γεμάτες αίθουσες των καφέ στα κοσμικά σαλόνια των καλλιτεχνών τα χρόνια του μεσοπολέμου. Οι μνήμες της νιότης του Χέμινγουεϊ γράφτηκαν πολλά χρόνια μετά, σε μια άλλη χώρα, στην Κούβα, λίγο καιρό πριν εκείνος αυτοκτονήσει. Τελικά είχε δίκιο εξαρχής, έπρεπε να φύγει μακριά από το Παρίσι για να καταφέρει να γράψει για αυτό.

Αν δεν είχα διαβάσει προσφάτως το Αντιός Χέμινγουεϊ του Λεονάρδο Παδούρα, ίσως να άφηνα για καιρό τον πάπα στην λήθη. Ο σεβασμός που έδειξε στο πρόσωπο του Αμερικανού ο Παδούρα είναι αξιοθαύμαστος. Φαίνεται ότι έχει περάσει ώρες πάνω από τα γραπτά του, ότι τα έχει μελετήσει προσεκτικά. Αφού, λοιπόν, άξιζε τον χρόνο και τον σεβασμό του Κουβανού, τότε άξιζε και τον δικό μου.

Το κυρίως πρόβλημα με έναν τόσο μεγάλο συγγραφέα, τουλάχιστον ως προς την δική μου οπτική, είναι η επιλογή του βιβλίου με το οποίο θα ξεκινήσεις την εργογραφία του. Η Κινητή Γιορτή ήταν αρχικά μια τυχαία άτυχη επιλογή, η οποία όμως αποδείχθηκε εξαιρετική. Πρόκειται για ένα από τα γραπτά που κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατο του Χέμινγουεϊ και περιλαμβάνει, αν δεν κάνω λάθος, είκοσι αφηγήματα από τα χρόνια που πέρασε ο συγγραφέας στο Παρίσι την δεκαετία του ’20.

«Όμως το Παρίσι είναι μια πολύ γέρικη πόλη κι εμείς ήμασταν νέοι και τίποτα δεν ήταν απλό εκεί ούτε καν η φτώχεια, ούτε τα ουρανοκατέβατα χρήματα, ούτε το φεγγαρόφωτο, ούτε το σωστό και το λάθος, ούτε η ανάσα κάποιου που κοιμάται δίπλα σου στο φεγγαρόφωτο.»

Άσημος, φτωχός και ευτυχισμένος, ζούσε με την πρώτη του γυναίκα και τον γιο τους. Έγραφε σε καφέ, σύχναζε στα σπίτια της Στάιν και του Πάουντ και δανειζόταν βιβλία, ενίοτε και χρήματα, από την ιδιοκτήτρια του Σαίξπηρ και Σία, Σύλβια Μπιτς. Ο Χέμινγουεϊ περιγράφει μια εποχή παντοτινά χαμένη για την δική μου γενιά, μια εποχή αποτυπωμένη σε σέπια. Δεν μπορείς να μην μαγευτείς διαβάζοντας τις περιγραφές της καθημερινότητας και των οικείων του.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση και θα κρατήσω από την Γιορτή ήταν η κριτική του συγγραφέα τόσο για σύγχρονούς του συγγραφείς όσο και για παλαιότερους. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του για τον Ντοστογιέφσκι, έναν λογοτέχνη που από τότε είχε περάσει στο απυρόβλητο της κλασικής λογοτεχνίας.

«Συλλογιζόμουν τον Ντοστογιέφσκι», είπα. «Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να γράφει τόσο κακά, τόσο απίστευτα κακά, κι όμως να σου προκαλεί τόσο βαθιά συναισθήματα;»

Αν εξαιρέσεις αυτό το κομμάτι, που φαντάζομαι σε άλλους άρεσε και σε άλλους όχι, η Κινητή Γιορτή είναι ένα όμορφο, σχεδόν παραμυθένιο, βιβλίο με όλα αυτά τα ονόματα συγγραφέων να παρελαύνουν μπροστά από τις σελίδες του αναγνώστη. Με ενθουσίασε η αφτιασίδωτη γραφή του συγγραφέα και η νοσταλγία που εξέπεμπαν τα αφηγήματα.

Η Κινητή Γιορτή προσφάτως επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μια πολύ όμορφη επετειακή έκδοση. Εγώ την διάβασα στην άλλη, την παλιά, με τον Χέμινγουεϊ να με κοιτάζει εξεταστικά.

https://stylerivegauche.wordpress.com/