BY 

Ανδρέας Λίτος, Είμαι

Είμαι οι μνήμες του παρελθόντος μου
κι οι αμφίβολες προσδοκίες του μέλλοντός μου.
Νότες και συγχορδίες ιστορικές
κι ονειρευτές μελωδίες στο αύριο.
Σ’ ευθύγραμμα πορεία σκαρφαλώνω
προς τα έσχατα.
Δεν γυροφέρνω, δεν ανακυκλούμαι,
δεν έζησα σ’ άλλη ζήση.
Μια αμοιβάδα με ψευδόποδα πλοκάμια στο χτες
και σ’ ό,τι γεννήσει ο χρόνος ως τη δύση.
Ένα καλάθι ψάθινο γεμάτο προσευχές
που στο ναό φτεροκοπούν
κι η ραθυμία σαν τις μωρές παρθένες.
Η Εικόνα στο βάθος της ουσίας,
στητή, αχνή στέλνει το μελιχρό της Φως.
Είμαι το κορμί που πονάει κι ολόκληρο πλέει
στη θάλασσα των δακρύων της ψυχής μου.
Είμαι ο γεωμέτρης των εκτάσεων
του χρόνου μου του ιδιωτικού, της ιστορίας μου.
Γλιστράω, κολυμπώντας στη νοητή θάλασσα της οικουμένης
με φωταυγή επιδερμίδα
και την ελπίδα λοφίο στο κεφάλι.
Φωτοτετράς, φωτοτετράς, καντίλι ιλαρό της Θεσσαλονίκης!
Στους ηλιόδρομους, σταρένιο το δέρμα του νου και της καρδιάς
αγκομαχώντας για το Ιδανικό,
που πάλι μου ξεφεύγει.
Είμαι αυτός.
Ίσως ένας άλλος;
Ποιος ξέρει;
Από τη συλλογή Φωτός Έρως (1998) του Ανδρέα Λίτου
https://thepoetsiloved.wordpress.com/