Για ένα μυστικό και τα κρυμμένα κίνητρα που οδηγούν τις αποφάσεις ενός ατόμου και για τους απροσδόκητους τρόπους με τους οποίους οι επιλογές αυτές διαμορφώνουν τη ζωή τριών νέων ανθρώπων που μεγαλώνουν στο Όσιανσάιντ, μια μικρή πόλη της Βόρειας Καλιφόρνια, γράφει η Μπριτ Μπένετ στο πρώτο της βιβλίο ‘Οι Μητέρες’. Ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται σε μια ομάδα ηλικιωμένων γυναικών που παρακολουθούν τις ζωές των ηρώων μέσα από τη δράση του μυθιστορήματος, κάνοντας τα δικά τους ατελή και συχνά επικριτικά σχόλια.
“Αν αθροίζαμε τα χρόνια που ‘χουμε ζήσει, θα ‘ταν σαν να ‘χαμε γεννηθεί πριν απ’ τη Μεγάλη Ύφεση, πριν απ’ τον Εμφύλιο Πόλεμο, πριν ακόμα κι απ’ την ίδια τη χώρα. Ε, και μέσα σ’ όλους αυτούς τους αιώνες, κάτι μάθαμε κι εμείς για τους άντρες. Ναι, κορίτσι μου, κάτι μάθαμε κι εμείς για τον έρωτα. Σαν κι αυτό το τελευταίο μέλι που ‘χει κολλήσει στον πάτο του βάζου και σου πλημμυρίζει το στόμα με γλύκα, κάνοντάς σε να ξεχάσεις την πείνα σου. Γλείφαμε με τη γλώσσα τα δόντια μας για να κρατήσουμε λίγο ακόμη αυτή τη γεύση. και, σ’ όλη μας τη ζωή, για τίποτα δεν πεινάσαμε περισσότερο.”
Παρόλο που ο τίτλος αναφέρεται σ’ αυτές εν τούτοις το βιβλίο ανήκει στη 17χρονη Νάντια, την κάτοχο του μυστικού. Η μητέρα της Νάντια αυτοκτόνησε, αφήνοντας την μοναχοκόρη της μόνη και απαρηγόρητη. Ο απόμακρος πατέρας της, χαμένος μέσα στο πένθος του, λίγη υποστήριξη μπορούσε να προσφέρει στο παιδί του κι έτσι η Νάντια αναζητά συμπαράσταση στην αγκαλιά του Λουκ, γιού του πάστορα της τοπικής εκκλησίας. Μετά από ένα ατύχημα ο Λουκ αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα όνειρα να γίνει αστέρας του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και να επιστρέφει στο πατρικό του, ενώ εργάζεται σαν σερβιτόρος σε τοπικό εστιατόριο προσπαθώντας να συνεχίσει τη ζωή του και να τα βγάλει πέρα με τη δική του απογοήτευση.
Η νεανική σχέση του Λουκ και της Νάντια οδηγεί σύντομα σε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Η Νάντια που έχει ήδη γίνει δεκτή από το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν για σπουδές, αισθάνεται εγκλωβισμένη και αποφασίζει να κάνει έκτρωση. Είναι ο μόνος τρόπος για να ‘δραπετεύσει’ από τη μικρή ασφυκτική πόλη της παιδικής της ηλικίας. Επιπλέον έχει πλήρη επίγνωση των όσων μπορεί να επιφέρει μια εγκυμοσύνη σ’ αυτή την ηλικία στη ζωή της και οδηγείται σ’ αυτή την απόφαση θέλοντας να αποφύγει μια ζωή παρόμοια με αυτή της μητέρας της.
Η Νάντια μετά την έκτρωση φεύγει για σπουδές και καθώς τα χρόνια περνούν δεν καταφέρνει να εκμυστηρευτεί αυτό το τραυματικό συμβάν σε κανέναν – ούτε καν στην Όμπρεϊ, τη φίλη που έκανε τους τελευταίους μήνες που έμεινε στο Όσιανσάιντ.
Ο τρίτος χαρακτήρας που εμπλέκεται στην ιστορία είναι η Όμπρεϊ η οποία έχει φύγει από το σπίτι της για να γλυτώσει από την κακοποίηση που υφίστατο από τον πατριό της και έχει έρθει πρόσφατα στην πόλη για να βρει καταφύγιο και παρηγοριά προσφέροντας εθελοντική εργασία στην τοπική εκκλησία.
Η Μπένετ έχει δημιουργήσει μια αφήγηση πλούσια σε συναισθήματα θίγοντας έναν αριθμό θεμάτων. Γράφει για το θέμα της έκτρωσης και του δίνει ακριβώς τη βαρύτητα που του αρμόζει, χωρίς όμως να καταφεύγει σε φτηνές ηθικολογίες. Η Νάντια ποτέ δεν δείχνει να μετανιώνει για την απόφασή της. Λυπάται και αναρωτιέται για το πώς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί η ζωή της αν το παιδί της είχε γεννηθεί. Αυτό είναι το ερώτημα που την κατατρώει και δίνει άλλη διάσταση στο γεγονός της έκτρωσης. Αυτό είναι και το μυστικό της που όταν – όπως τα περισσότερα μυστικά στη ζωή – αποκαλύπτεται, έχει συνέπειες στις ζωές όλων των εμπλεκόμενων.
Η απόφαση της Νάντια να διακόψει την εγκυμοσύνη της, η αυτοκτονία της μητέρας της, ο τρόπος που βιώνει το πένθος του ο πατέρας της, ο αγώνας της Όμπρεϊ να ξεπεράσει τα τραύματά της και οι απογοητεύσεις του Λουκ, αποτυπώνονται στο βιβλίο με εντυπωσιακή για την ηλικία της συγγραφέως ψυχολογική ανάλυση των χαρακτήρων της .
Το ζήτημα της μητρότητας, το τι σημαίνει να είναι κάποια μητέρα, να θέλει να είναι ή να επιλέγει να μην γίνει μητέρα είναι επίσης διάχυτο σε όλη την ιστορία. Οι προσεκτικά χτισμένοι χαρακτήρες του βιβλίου παλεύουν με ερωτήματα ταυτότητας και στην περίπτωση της Νάντια και της Όμπρεϊ, παλεύουν και με το ερώτημα του τι σημαίνει να είναι κάποια μητέρα, ειδικά υπό το πρίσμα των επιλογών των δικών τους μανάδων.
Η Μπένετ στιγματίζει την υποκρισία που διακρίνει τις μικρές κοινότητες όπου η ζωή του κάθε μέλους είναι στενά δεμένη με τους υπόλοιπους και οι πράξεις του μπορούν να δημιουργήσουν ένα ρεύμα που μεταμορφώνεται σε κύμα και ανατρέπει ακόμα και τους πιο καλά εδραιωμένους κοινοτικούς θεσμούς .
‘Όλα τα μεγάλα μυστικά έχουν μια ιδιαίτερη γεύση προτού τα μαρτυρήσεις και, αν είχαμε μπει στον κόπο να το γυρίσουμε λίγο αυτό το μυστικό μέσα στο στόμα μας, μπορεί και να προσέχαμε πως ήταν πικρό, σαν να μην είχε ωριμάσει ακόμη, σαν να το’χαμε βγάλει πρόωρα στο φως, σαν να το ‘χαμε κλέψει και διαδώσει πριν της ώρας του.’
Μοιραία στο βιβλίο γίνεται αναφορά και στο θέμα του ρατσισμού. Η Νάντια παρατηρεί τον ‘υπόγειο’ ρατσισμό της πανεπιστημιούπολης του Μίτσιγκαν : “Στις ομάδες συζήτησης άκουγε τους λευκούς συμφοιτητές της να εξυμνούν την ποικιλομορφία που χαρακτήριζε τη σχολή τους εγκωμιάζοντας το προοδευτικό και ανεκτικό της πνεύμα. Αν προερχόσουν από αγροτικό περιβάλλον, μπορεί στ’ αλήθεια να σου φαίνονταν έτσι τα πράγματα. Η Νάντια όμως ένιωθε εκεί μια ύπουλη μορφή ρατσισμού: μεγαλύτερη αναμονή για να της βρουν τραπέζι στο εστιατόριο, λευκές που της παραχωρούσαν τη γλιστερή πλευρά του πεζοδρομίου, ένας μεθυσμένος νεαρός έξω από κάποιο κλαμπ σάλσα που της φώναξε κάποτε ότι ήταν ομορφούλα για μαύρη. Απο μια άποψη, ο υπόγειος ρατσισμός ήταν χειρότερος, γιατί σ’ έκανε να αναρωτιέσαι αν ήσουν τρελός. Πάντα κατέληγες να σκέφτεσαι : ΄Ηταν στ’ αλήθεια ρατσιστική συμπεριφορά αυτή, ή απλώς το φαντάστηκα;”
Οι Μητέρες είναι ένα βιβλίο γραμμένο με εντυπωσιακή ευχέρεια και μεγάλη ευαισθησία από μια συγγραφέα που σίγουρα έχει πολλά να προσφέρει στο μέλλον στο αναγνωστικό κοινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου