Από την πόρτα σαν θα βγω
θα δω τον ήλιο στρογγυλό
και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου

Μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου

Γιατί είμ’ αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν

Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν

Φεύγω ψηλά για το βουνό
κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη

Και κουβαλάω μες τη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που `χεις κρύψει
Άκουσα πάλι χθες στο ραδιόφωνο (υπάρχουν ακόμα σταθμοί που σέβονται την ύπαρξή τους) την Αύρα του Δημήτρη Παναγόπουλου. Μάλιστα, κάπου είχα διαβάσει ότι ο Μάνος Χατζιδάκις είχε χαρακτηρίσει το τραγούδι αυτό ως το καλύτερο ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας 1980-90. Οδηγούσα, λοιπόν, και καθώς σιγοτραγουδούσα, το μυαλό ταξίδεψε.
Στη εφηβεία, όταν πρωτοάκουσα αυτό το υπέροχο από κάθε άποψη τραγούδι, θες η ηλικία θες η εποχή η Αύρα ξετύλιξε μέσα μου την ιστορία ενός νέου που ζει έρωτες εφήμερους, παίρνει τα καλύτερα, δίνει τα καλύτερα, μα πάντα φεύγει πριν από την παρακμή και περιπλανιέται όπου λαχταράει. Ελεύθερος σαν τον άνεμο…
Ε, λοιπόν, χθες είχα μια εντελώς διαφορετική αίσθηση. Η αύρα, που λέτε, είναι η επιθυμία. Έρχεται, μας γεμίζει ελπίδες και όνειρα, ταράζει τις ζωές μας, μας ανεβάζει ψηλά και μας ρίχνει χαμηλά κ ι ύστερα φεύγει. Είτε επειδή καταφέραμε να την ικανοποιήσουμε είτε επειδή παρέμεινε μια επιθυμία που εγκαταλείψαμε. Κι ίσως αυτή η δεύτερη έρχεται κατά καιρούς μέσα σ’ ένα όνειρο, ίσως καμιά φορά μάς κάνει να θέλουμε να ουρλιάξουμε ενώ σιωπούμε.
Πάνω απ’ όλα όμως, η Αύρα με κάνει να θέλω να τραγουδήσω δυνατά, να βγάλω από μέσα μου πράγματα, να βιώσω έντονα συναισθήματα, να νιώσω ότι δεν μένω στάσιμη και να δεχτώ πως όλα αλλάζουν – κι αυτό είναι ελευθερία.
Πολλά είπα! Ώρα να τραγουδήσουμε…