Hidden Guilt – John Terwilliger
Άκουγα χθες βράδυ τα καταπληκτικά τραγούδια Μαμά και Γερνάω μαμά από τις επίσης καταπληκτικές φωνές των Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Γιώτα Νέγκα αντίστοιχα και τα δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα από τα μάτια μου. Το παθαίνω πάντα όταν ακούω αυτά τα συγκεκριμένα τραγούδια και ομολογώ πως τα αποφεύγω. Όταν πας να ακούσεις ζωντανά τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες όμως, προφανώς δεν μπορείς να αποφύγεις τίποτα.
Άρχισα ν’ αναρωτιέμαι τι με κάνει ν’ αντιδρώ έτσι. Συνειδητοποίησα αυτό που εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε οι περισσότεροι: νιώθω ενοχές. Πιθανότατα, όταν πρόκειται για τους γονείς μας οι περισσότεροι νιώθουμε «ελλειμματικοί», ότι δεν είμαστε τα παιδιά που θα ήθελαν ή δεν κάναμε αυτά που περίμεναν. Κάποιες φορές φταίνε οι γονείς με τις υψηλές απαιτήσεις, κάποιες άλλες εμείς οι ίδιοι με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Φαύλος κύκλος.
Στο σημείο αυτό να κάνω μια απαραίτητη, θεωρώ, διάκριση μεταξύ ενοχών και τύψεων. Δεν μιλάω για τις τύψεις που νιώθουμε έπειτα από μια συμπεριφορά ή πράξη που αποδεδειγμένα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βλάπτει έναν άλλον άνθρωπο. Μιλάω για το συναίσθημα της ενοχής που προκύπτει από την πεποίθησή μας ότι δεν έχουμε πράξει με τον «δέοντα» τρόπο.
Αν το καλοσκεφτούμε, στην καθημερινότητά μας οι ενοχές μάς πνίγουν: δεν περνάω  όσο χρόνο θα έπρεπε με την οικογένειά μου, κάνω λάθη στη δουλειά μου άρα δεν είμαι αρκετά καλός επαγγελματίας, κάποιο πρόβλημα έχω και με σχολιάζουν, δεν είμαι αρκετά όμορφη γι’ αυτό είμαι μόνη κ.ο.κ. Αυτό μας κάνει να πιέζουμε τον εαυτό μας, να μας κυριεύουν αρνητικά συναισθήματα, να έχουμε διαρκώς άγχος για ό,τι κάνουμε, να μας γίνεται εμμονή η αποδοχή των άλλων. Σε τελική ανάλυση θα θέλαμε να είμαστε τέλειοι. Αλλά βάσει ποιων κριτηρίων ακριβώς; Σε πολύ μεγάλο βαθμό, βάσει των κριτηρίων των άλλων.
Είτε φταίνε οι προσδοκίες των γονιών και της κοινωνίας είτε κάποια τραυματική εμπειρία, συχνά οδηγούμαστε σε ένα διαρκές κυνήγι τελειότητας και μια μόνιμη αίσθηση ανεπάρκειας λόγω της εσωτερικής μας ανάγκης να είμαστε αποδεκτοί από τους άλλους, προκειμένου τελικά να γίνουμε αρεστοί σ’ εμάς τους ίδιους. Είναι το γνωστό λάθος που κάνουμε περιμένοντας να καταλάβουμε ότι έχουμε «αξία» μέσω των άλλων.
Οι ενοχές είναι ένα βαρύ φορτίο και είναι δύσκολο να απαλλαγούμε από αυτές. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι που μας επιτρέπονται οι αδυναμίες και τα λάθη. Παράλληλα πρέπει να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας,  να αναγνωρίσουμε τις γνήσιες προθέσεις μας, να έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση μας, αλλά και να κατανοήσουμε ότι δεν φέρουμε εμείς την ευθύνη για τα πάντα. Μόνο έτσι μπορούμε να διορθώσουμε όσα πραγματικά το χρειάζονται και να μάθουμε ν’ αγνοούμε όσα μας δηλητηριάζουν δίχως λόγο.
https://fakida.wordpress.com/