Φυλή στον κατώτατο και φορολογικό ανταγωνισμό
Φωτεινή Μαστρογιάννη
Η παγκοσμιοποίηση με την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων έχει αυξήσει τον φορολογικό ανταγωνισμό μεταξύ των χωρών. Οι επιχειρήσεις μεταφέρουν την έδρα τους σε γειτονικές χώρες που παρέχουν κίνητρα για μετεγκατάσταση επιχειρήσεων, όπως φορολογικές ελαφρύνσεις. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται "αγώνας προς τα κάτω".
Ως αποτέλεσμα, τα δημόσια έσοδα μειώνονται και οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες, καθώς τα φορολογικά έσοδα μειώνονται και ταυτόχρονα αυξάνουν τον φόρο εισοδήματος των ιδιωτών, τους φόρους ακίνητης περιουσίας και τους φόρους κατανάλωσης.
Μερικοί δεν αντιτίθενται σε αυτό και υποστηρίζουν περικοπές των δημοσίων δαπανών, αλλά λίγοι ελέγχουν εάν οι περικοπές των δημοσίων δαπανών είναι πραγματικά περιττές επειδή, όπως γνωρίζουμε, πολλές δημόσιες δαπάνες, όπως για παράδειγμα στον αμυντικό εξοπλισμό, απολαμβάνουν πολιτική "προστασίας". Οι υποστηρικτές των περικοπών των δημόσιων δαπανών (και η αντίστοιχη φορολογική επιβάρυνση των ιδιωτών μέσω της ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών φορέων κ.λπ.) υποστηρίζουν ότι οι δημόσιες δαπάνες που υποστηρίζουν τις κοινωνικές υπηρεσίες, τα νοσοκομεία και τα σχολεία μειώνουν την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών της ΕΕ, αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη την αύξηση κατά 30% στις εξαγωγές στη Δυτική Ευρώπη τη δεκαετία του 1950 και στη σταθερή αύξηση των εξαγωγών κατά 40% από τη δεκαετία του 1960. Κατά συνέπεια, η μείωση των δημόσιων δαπανών για την κοινωνική φροντίδα για τον εξορθολογισμό του κρατικού προϋπολογισμού και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας είναι μύθος.
Ο φορολογικός ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, μεταφέρει το βάρος της φορολογίας σε μισθωτή εργασία και ως εκ τούτου η φοροδιαφυγή και η διαφθορά θα αυξηθούν. Επιπλέον, η μείωση της αγοραστικής δύναμης που προκαλείται από τη φορολογική επιβάρυνση των ατόμων εισοδήματος ατόμων είναι ένα αντικίνητρο για την τόσο πολυσυζητημένη ανάπτυξη.
Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η μετανάστευση θα μπορούσε να μειώσει τον αντίκτυπο στις κοινωνικές δαπάνες. Αυτό θα συνέβαινε εάν οι μετανάστες μπορούσαν να βρουν δουλειά και να φορολογηθούν για το εισόδημά τους και έτσι η φορολογία τους θα βοηθούσε στη διατήρηση των κοινωνικών παροχών. Ωστόσο, αυτό θα συνέβαινε σε μια οικονομία που θα μπορούσε να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και οι μετανάστες θα είχαν υψηλό εκπαιδευτικό υπόβαθρο. Ωστόσο, όταν οι μετανάστες έχουν χαμηλό μορφωτικό υπόβαθρο και η χώρα υποδοχής μαστίζεται από την ανεργία και την οικονομική κρίση (όπως στην περίπτωση της Ελλάδας), τα δημοσιονομικά τους έξοδα (δηλ. Τα οφέλη και τα επιδόματα που εισπράττουν οι μετανάστες επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό) είναι υψηλά. οι φόροι επί του εισοδήματος των ιθαγενών θα αυξηθούν περαιτέρω.
Μια λύση στο φορολογικό ανταγωνισμό, όπως προτείνουν ορισμένοι ερευνητές, θα ήταν ο φορολογικός συντονισμός μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. με την εισαγωγή ενός ενιαίου φορολογικού συντελεστή, αλλά αυτό δεν είναι δυνατό λόγω της έλλειψης πολιτικού συντονισμού μεταξύ αυτών των χωρών. Αντιθέτως, όπου υπήρχε κάποια μορφή πολιτικού συντονισμού στις χώρες της ΕΕ, ήταν συνήθως εις βάρος των εργαζομένων και ιδιαίτερα των εργαζομένων από περιφερειακές χώρες, δηλαδή των χωρών της Νότιας Ευρώπης.
Ο φορολογικός συντονισμός, μαζί με την καταπολέμηση της τεράστιας φοροδιαφυγής των πολυεθνικών, θα μπορούσε να αποτελέσει μέσο δικαιότερης κατανομής των φορολογικών επιβαρύνσεων και όχι να επιβαρύνει περαιτέρω τους μόνιμα φορολογούμενους που υποφέρουν από εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου