BY 

Κατερίνα Γώγου: [Είναι αργά τώρα. Κοντεύει…]

Είναι αργά τώρα. Κοντεύει 3 τη νύχτα.
Άφησα τη φίλη μου στο καινούριο σπίτι που ’πιασε
ένας διάδρομος
μιζέρια και κακομοιριά στη Βικτόρια
πλάι στα «ΤΡΙΑ ΑΔΕΛΦΙΑ»
είχε κόκκινα μάτια κι ένα σταυρό στο κούτελο
κι είπα δυνατά τι θα κάνουμε τώρα
φαρμακώθηκα τη γλάστρα που της έδωσα
τα μπουρδέλα τα θέατρα τα μπουζουκάδικα
και τις φίρμες τους τραγουδιστές
και τη φωτογραφία με τη μάνα της που ’τανε μωρό
και τις κάλπικες σχέσεις
είπα άντε να φύγουμε όλες οι πόρτες είχανε ρουφιανόματα
είπε κολλητά μένει μια κοπέλα
η κουζίνα και το μπάνιο δεν είναι καλά μην πάθεις κατάθλιψη
ήθελε να με φέρει να το δω
σα να μην ήξερα
5.000 αλλά με το τηλέφωνο
5.000 αλλά εδώ κοντά
5.000 πλακώνανε κι οι γιορτές
λέσχες σουγιάδες ταξί περίπτερα όλα τέντα όλη νύχτα
πυκνώνει η μοναξιά
σα να μην ήξερα
πόσο τα ενοίκια πόσο τα σκυλάδικα τόσο η ζωή
όσο πιο κοντά τόσο πιο βαθιά
όσο πιο βαθιά τόσο πιο κοντά
ήθελε να το δω ότι μπορούσε κι έτσι. Κι αλλιώς.
Θα το φάει όπως κι άλλοι. Όλο.
Στα καρφιά καρφωμένα κασκόλ με χρυσόσκονη το θέατρο τέχνης
μια φορά στο καμαρίνι κόντεψα να της σπάσω το κεφάλι
6 μέρες μέτρησα που δε μιλιόμαστε
τώρα που ’πιασε το καινούριο της σπίτι
κι όπου κοίταζα αναμμένα παράθυρα αυτά σβήναν
κατάλαβα πως αυτό ήταν.
Είχανε κοκκινίσει τα μάτια της
και το σημάδι έβγαινε σταυρός στο κούτελο
το ’χω κι εγώ σημάδι στο μεσόφρυδο
θα καρφωθεί απανωτές φορές από μονάχη της
όπως οι βελονάκηδες
κι ήτανε που την αγάπαγα πολύ
να της ανοίξω το κεφάλι.
Μα πάει τώρα. Έγινε πια.
Την πρωτοχρονιά θα φοράει το καλό μου φουστάνι
και θα της πάρω ένα λαχείο μισό-μισό.
Από τη συλλογή Ιδιώνυμο (1980) της Κατερίνας Γώγου
https://thepoetsiloved.wordpress.com/