ΟΙ ΓΚΑΟΥΛΑΪΤΕΡ

“Ξέρετε είμαι από μεθάνιο”, είπε ντροπαλά
“Πάντα το ήξερα πως είστε αιθέρας, αγαπητέ”
απάντησε με ένα χαμόγελο
Έξω κάτι χαμίνια μάζευαν πεταμένα ποιήματα
τα τοποθετούσαν ευκλεώς σε κάτι βραβεία
αφυδατωμένα αλλά ωστόσο ακμαία
καθώς οι προστακτικές άλλαζαν συνέχεια θέση.
“Η εξουσία κύριε είναι σαν αφηρημένο σύννεφο
την καταλαβαίνεις μόνο από την βροχή”
Καθάρισε το τραπέζι, το ποιμνιοστάσιο
και κείνη τη στάση που περίμεναν οι ερωτευμένοι
στις παλιές ταινίες.
«Θα ήθελα να ήμουν ηλίθιος»
είπε ο μηχανοδηγός ασθμαίνοντας
«Ένα παλιό βρισμένο σύννεφο που δεν διαλέγει κανένας
ένα τίποτα αλλά να πώς να το πω
ένα καθαρό τίποτα, που ανακλά τον ουρανό.»
«Είστε σπουδαίος μηχανοδηγός, κύριε
το τίποτα είναι μια πτώση, ένας λευκός νάνος
εγγαστρίμυθου χρόνου, προσποιείται τα παρόντα.»

Τα καροτσάκια πήγαιναν φορώντας τσέπες από
μυγδαλωτά, και κάστανα και ρόδια ως πευκώνες ακούς;
ανάρμοστους πευκώνες.
Ωστόσο ο νεαρός αφηγητής είχε ήδη προσκομίσει
κάτι σταχτόμορφες σταφίδες
Δεν έλεγε όμως «ελάτε να πάρετε»
δεν ήξερε ήταν από αλλού, δεν ξέρω που
Κουνούσε τα χέρια του,
και στα μάτια του είχε κάτι τετράδια από παλιά Ανδαλουσία
είπα μπορεί να είναι ο Βασίλης εκ του δημοτικού του όρχου
αλλά δεν ήταν παρά ένα νέφος λέξεων,
κι επιρρημάτων κυρίως και πολλών προστακτικών.
«Εδώ είναι το νυστέρι του τραχύμαλλου δέρατος» μου έγραψε
«Αϊ στο καλό» του λέω «και περίμενα από σένα κάτι σοβαρό
όπως ας πούμε ένα οργισμένο καλοκαίρι,
μια θάλασσα γελοία γεμάτη αχινούς απελπισίας
μα να μιλάς εσύ για δέρατα;»
Κατάλαβα ότι θα έπρεπε να διασχίσω όλα τα πιθανά επίθετα
αλλά δεν ήταν δυνατόν είχα μια Φλωρεντία να φάω απαξαπάντως
θλιβερή αλλά βέβαια ως σταθμός τραίνου, απαραίτητη.
«Θα ήθελα παρακαλώ ένα βραβείο πάγου αν είναι δυνατόν
στο πιο ανθρακί να ταιριάζει με τα μαλλιά μου που ασπρίζουνε»
«Εδώ μόνο ακαδημίας έχουμε» μου είπε ο γωνιώδης τύπος
ο εγγαστρίμυθος του έρωτα, ο πορδοψάλτης.
Και τότε εφάνει ο παλαιός των ημερών
«Εσείς που είστε από μεθάνιο» μου είπε
« ο θάνατος για σας είναι κάτι αφηρημένο
δεν έχει υγρά και σάπια κρέατα, εσείς είστε ομίχλη.
αν δεν μπορείτε τίποτα άλλο να κάνετε
καλύτερα να σωπάσετε,
έχει η λαϊκή τους δικούς της τενόρους
Αρκετά πια με εσάς τους γκαουλάιτερ.»

ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΑΛΗΣ

https://anastasiakalantzi50.wordpress.com/