Ο ψυχό-τυπος που μπορεί να σε τρελάνει

 

Ένας Νάρκισσος … να μη σου τύχει!

Υπάρχει όντως ένας ψυχό-τυπος εκεί έξω που σε περιτριγυρίζει χρόνια τώρα και απειλεί ξεκάθαρα με ψυχιατρικό εγκλεισμό, όχι τον εαυτό του αλλά Εσένα.

Σε όποιον δε συμβαίνει αυτό, να ευγνωμονεί νυχθημερόν για την τύχη του!

Η τρέλα που αποπνέει είναι τόσο διχαστική που ώρες-ώρες σε στεναχωρεί στα όρια της κατάθλιψης, και κάποιες άλλες σε εξοργίζει σε σημείο να επιθυμείς την απόλυτη διαγραφή του ως ύπαρξη. Φανταστείτε τι μπορεί να προκαλέσει ένας τέτοιος ψυχό-τυπος όταν μάλιστα είναι μετουσιωμένος σε πολλά 'πρόσωπα', τα οποία είσαι αναγκασμένος να ανέχεσαι καθότι αποτελούν τον κοντινό σου άνθρωπο. 

Διαθέτει μια σωρεία ελαττωμάτων που αγγίζουν τα όρια του ανεξήγητου για το πως όλα αυτά μαζί γίναν ΕΝΑ και ως “ένα, ομούσιον και αδιαίρετον όλον” σε καταδιώκουν μέχρι τελικής πτώσεως.  

Ο εν λόγω ψυχό-τυπος ξεχωρίζει ξεκάθαρα απ’ τον μέσο όρο γιατί είναι ένα ΑΡΠΑΧΤΙΚΟ πρώτης τάξεως. Το βασικό του ενδόμυχο μότο, που η πολιτική του ορθότητα δεν του επιτρέπει να το ξεστομίσει δημοσίως, είναι: “Tα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου”. Το δυστύχημα είναι ότι εφαρμόζει εμπράκτως, με απόλυτη πιστότητα, κάθε λέξη του μότο. Ως δικός του άνθρωπος σε πλαγιοδρομεί με ύπουλο τρόπο και σε δεδομένη στιγμή σε σφυροκοπά με αιτήματα, επί παντός επιστητού, θεωρώντας ότι τα αξίζει και ότι τα δικαιούται ως δική σου οφειλή απέναντί του.

Κατατρώγει αδηφάγα τον χρόνο σου, τις οικονομίες σου και τα ψυχικά σου αποθέματα. Τα πάντα όλα … αμάσητα … από την ‘καταβρόχθο’ στον στόμαχο. Εδώ είναι σαφές ότι το «παράλογο» σου χτυπά την πόρτα και εσύ είσαι αναγκασμένος να του απαντήσεις…! Γιατί; Γιατί, όπως είπαμε, είναι κοντινός σου άνθρωπος…

Είναι αυτός που με την περικεφαλαία του ΑΓΝΩΜΟΝΑ διαρρηγνύει τον υλικό και συναισθηματικό σου πλούτο και ευθαρσώς τον οικειοποιείται μπρος στα μάτια σου, μεταφέροντας όλο γλύκα και νάζι την αίσθηση ότι η συγγένειά σας δικαιολογεί τα πάντα. Δικαιολογεί όντως τα πάντα;

Αν η απάντηση είναι ‘ΝΑΙ’, τότε πόσο δικαιολογημένη είναι η επακόλουθη αχαριστία;;; Πόσο φυσιολογικό θεωρείται το να υφαρπάζει με χυδαιότητα ό,τι περνά απ’ το διάβα του χωρίς να αναγνωρίζει την ελεημοσύνη σου; Διότι κατά βάση περί ‘κακοποιητικής για την ακρίβεια’ ελεημοσύνης πρόκειται όταν χωρίς ανταλλάγματα, όχι απλά προσφέρεις με απλοχεριά αλλά γίνεσαι και θυσία στο βωμό της Αγνωμοσύνης του.

Και αν τολμήσεις καμιά φορά να αντισταθείς στις παράλογες ορέξεις του, καθότι ως γνωστόν το «παράλογο» είναι ακόρεστα κακό, τότε μετατρέπεται σε ΥΒΡΕΟΛΟΓΟ, όχι από αρχαία τραγωδία (που θα ’χε κι ένα ενδιαφέρον στην τελική!) αλλά από χαμαιτυπείο του χειρίστου είδους: Σε μειώνει με αθυροστομίες που ξεπερνούν τη φαντασία σου, χυδαιολογεί εις βάρος αγαπημένων σου προσώπων για να σε πονέσει, εκτοξεύει βλαστημώντας κατηγόριες για απίθανα σκηνικά, που ή δε συνέβησαν ποτέ ή συνέβησαν παντελώς διαφορετικά. 

Ουσιαστικά, είναι τόσο γιγαντιαία η άρνησή του στο ‘ΟΧΙ’ σου, που καταλήγει σε έχθρα … το λιγότερο θανάσιμη. Σε σημείο, μάλιστα, που του είναι αδύνατον να μη σε δηλητηριάσει με πικρόχολα σχόλια, φέρνοντας στη μνήμη ιστορίες απ’ το παρελθόν ‘σε σκηνοθεσία και παραγωγή’ ολόδική του, κερδίζοντας επάξια υποψηφιότητα στην κατηγορία του ‘πιο ευφάνταστου σεναρίου’. Άλλο να το λες και άλλο να το ζεις!

Το αποκορύφωμα, βέβαια, της όλης εξιστόρησης έρχεται μετά από λίγο χρονικό διάστημα όταν αντιλαμβάνεται ότι δε θα κάνεις Πίσω. Σου απαίτησε – του αρνήθηκες – σε έβρισε. Μετά στα αποκαΐδια που δημιούργησε έρχεται Σιωπή. Είναι αυτή η βουβαμάρα μετά από σάστισμα. Περνά καιρός και βλέπει ότι το θύμα (“Εσύ” δηλαδή!) δεν αντιδρά. Τί κάνει τώρα ένας βέρος ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΣ; Μα φυσικά θέλει να ‘ξαναφάει εκεί που έφτυσε’.

Ομολογουμένως είναι μια πανάρχαια τεχνική που φέρουν πολλοί και η οποία ες αεί θα μεταλαμπαδεύεται, με σεβασμό πάνω απ’ όλα στις αρχές που τη διακατέχουν. Ένας γκουρού της τεχνικής, με ύφος πάντα θιγμένου, υποχρεώνει άλλους ταλαίπωρους να σου ζητήσουν κάτι για λογαριασμό του, έτσι για να αρχίσει δειλά-δειλά να ξανατρυπώνει στη ζωή σου. Ή, αν είναι ορεξάτος, κάνει κατά μέτωπο κρούση με αφορμή ένα ασήμαντο και αδιάφορο γεγονός που η εμπλοκή σου φαντάζει άκρως ΜΗ απαραίτητη, μόνο και μόνο για να ξαναδώσει το ‘Παρών’.

Δυστυχώς, το Ναρκισσιστικό ΕΓΩ του είναι μεγαλύτερο απ’ το μπόι του, σε βαθμό που δεν επιδέχεται θεραπεία, παρά μόνο από επιστήμονες του χώρου. Όλος ο κόσμος ξεκινά, γυρνά γύρω-γύρω και καταλήγει στην αφεντιά του. Θαρρεί ότι είναι τόσο καταπληκτικά σπουδαίος που τίποτε άλλο πέρα απ’ τον ίδιο και τα λεγόμενά του δεν έχουν αξία σε τούτη τη ζωή. Γι’ αυτό και συνήθως είναι απόλυτος στις απόψεις του, απορριπτικός με τις διαφωνίες των άλλων, αυταρχικός στα ‘θέλω’ του, εμμονικός με ιδεολογήματα που έχει χτίσει στο πέρας των ετών και στα οποία δεν επιδέχεται αμφισβήτηση απ’ τον κάθε ‘τυχάρπαστο’.

Γενικώς, η οποιαδήποτε συζήτηση μαζί του όχι μόνο ΕΠοικοδομητική ΔΕΝ είναι, αλλά θα μπορούσε επιεικώς να χαρακτηριστεί και ως άκρως ΑΠοδομητική, χωρίς αρχή-μέση-τέλος. Σκοπός της συζήτησης δεν είναι το Συμπέρασμα αλλά το πώς το ΕΓΩ του θα λάμψει μετά δαφνών και βαΐων και Εσύ ως υποτακτικός θα χαιρετήσεις τον Σκοτεινό Παντογνώστη. Μετά λύπης αντιλαμβάνεσαι την πλήρη σχάση μεταξύ της Αυτό-εικόνας του και της Πραγματικότητας. Ένας Βασιλιάς στα μάτια του … Ένας Ξεπεσμένος στα δικά σου …     

Και εκεί που όλα κυλούν με τον γνωστό «παράλογο» τρόπο, ξαφνικά γίνεται ΕΥΣΥΓΚΙΝΗΤΟΣ, παρουσιάζοντας μια αλλοπρόσαλλη ψυχική αστάθεια. Κλαίει ενθυμούμενος κάτι όχι ιδιαιτέρως συγκινητικό και συμπονά με υπερβολικό τρόπο ανθρώπους που δε θα ’πρεπε. Απ’ τη μια σε λυγίζει κι εσένα αυτή του η αξιοπερίεργη κατά τ’ άλλα ψυχοπονιά … απ’ την άλλη όταν το ξανασκέφτεσαι απορείς πώς σε παρέσυρε σ’ αυτήν την παρανοϊκή ευσυγκινησία.   

Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο ψυχό-τυπος ξεδιπλώνει αυτήν την ‘υπέροχη’ συμπεριφορική βεντάλια μόνο στους οικείους του. Όσοι τον πρωτογνωρίζουν σου κάνουν μια τόσο ιδεατή περιγραφή του χαρακτήρα του, που προσπαθείς με άπειρους τρόπους να ταυτοποιήσεις αν μιλάτε για το ίδιο πρόσωπο. Είναι η ανάγκη του να σε καμακώσει όντας ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΙΣΜΕΝΟΣ, και με το καμάκι ανά χείρας να σε περιοδεύσει για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Γι’ αυτό, άλλωστε, όταν τον παρα-γνωρίσεις, αρχίζει η αργή-βασανιστική καύση σου. Αν είσαι φίλος, πατάς delete-enter και καθάρισες. Αν είσαι συγγενής, θάβεις την ψυχική σου υγεία και οπλίζεσαι με αστείρευτη υπομονή! Η αλήθεια είναι ότι σε βασανίζει πολύ η περίπτωσή του και προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις τα αίτια της συμπεριφοράς του. Πολλές ερμηνείες δίνεις και πολλές λύσεις δοκιμάζεις, με πλήρη συνήθως αποτυχία…

Εκεί που καταλήγεις είναι ότι πρόκειται για βαριά βιοχημική ανωμαλία, για την οποία παρεμπιπτόντως ΔΕΝ ευθύνεται, καθότι η συμπεριφορά του έχει αλλοπρόσαλλες διακυμάνσεις. Είναι, όμως, σε επίπεδο που ο εγκλεισμός δεν είναι σαφής, άρα εν τέλει απαγορευτικός. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι το πεδίο δράσης του γίνεται το πρόσφορο ενδοοικογενειακό και άμεσα κοινωνικό περιβάλλον του.

Γι’ αυτό, όμως, που ευθύνεται είναι η εμφανής πολύχρονη κακομάθειά του, την οποία δεν προσπάθησε ποτέ να εξοντώσει και πάντα την υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια. Είναι ένας βαθιά συνειδητοποιημένος Βασανιστής του Εαυτού Του όπως φαίνεται, γιατί και ο ίδιος συχνά πυκνά αισθάνεται ψυχολογικό ράκος χωρίς να αντιλαμβάνεται πλήρως την πηγή του προβλήματος, και Αρχι-Βασανιστής Δικός Σου που έχεις αποδεχτεί τη μοίρα της αυτοθυσίας σου.

Επειδή, δυστυχώς, η σχέση είναι “ομφαλική” πρώτου βαθμού συγγένειας, με προφανώς κάποιους περιοριστικούς όρους για να μην καείς και εξαϋλωθείς, το μόνο που σου απομένει να κάνεις είναι να περιμένεις καρτερικά και να ελπίζεις σε μια στιγμή καλής θέλησης να ζητήσει βοήθεια, έστω και έμμεσα …  έστω και μη λεκτικά. Περιμένεις στη γωνίτσα σου και ελπίζεις, για να γίνει η αρχή, σε μια υπόκωφα εκκωφαντική ΠΑΡΑΔΟΧΗ:

“Έχω Πρόβλημα, Θέλω Βοήθεια…!”

https://www.macroskopio.gr/el