Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας του Gabriel

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας του Gabriel Garcia Marquez

Το ρομαντικό στοιχείο, και πιο συγκεκριμένα ο έρωτας, είναι ένα από τα κατεξοχήν χαρακτηριστικά στον λογοτεχνικό κόσμο. Όλα τα βιβλία, κλασικά και μη, έχουν σημαδευτεί από κάποια ερωτική σχέση στις σελίδες τους. Κάποιες παραμένουν σε πρωτόλειο στάδιο, κάποιες εξελίσσονται και κάποιες άλλες παγιώνονται μέσα στο χρόνο τρεφόμενες από τις αθάνατες αξίες της καρδιάς, την μνήμη και την ελπίδα. Ένας τέτοιος έρωτας πότισε και τις σελίδες του Έρωτα στα χρόνια της χολέρας και τον έκανε, κυριολεκτικά, αθάνατο. Είναι μονόδρομος πια, μετά τις Θλιμμένες Πουτάνες θα πιάσω ένα ένα τα βιβλία του Gabriel Garcia Marquez για να δω ποιο θα με κερδίσει περισσότερο. Μέχρι στιγμής, το συγκεκριμένο έχει τα πρωτεία.

Δύο ερωτευμένοι νέοι, ο Φλορεντίνο Αρίσα και η Φερμίνα Δάσα, ανταλλάζουν γράμματα αγάπης και σχεδιάζουν να παντρευτούν χωρίς τον ξενοδόχο, τουτέστιν τον πατέρα της νεαράς. Εκείνος έχει σχέδια τρανά για την μοναχοκόρη του, να την καλοπαντρέψει και να την κάνει μέλος της άρχουσας τάξης της πόλης, πράγμα που τελικά καταφέρνει. Η Φερμίνα παντρεύεται έναν πλούσιο ευυπόληπτο άνδρα, θάβει για τα καλά τον ανόητο νεανικό της έρωτα και ζει μια όμορφη ζωή στο πλάι του συζύγου της για παραπάνω από μισό αιώνα. Την ημέρα που ο άνδρας της πεθαίνει, πέφτοντας από μια σκάλα στην προσπάθεια του να πιάσει τον παπαγάλο που το είχε σκάσει από το κλουβί, ο παλιός της έρωτας της χτυπά την πόρτα.

Το σπουδαίο με αυτήν την σχέση δεν είναι η τραγικότητά της, όπως θα περίμενε κάποιος που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, αλλά αντίθετα η απουσία αυτής. Ο Αρίσα περίμενε την Φερμίνα για πενήντα τρία χρόνια, εφτά μήνες και έντεκα ημέρες με τις νύχτες τους συνεχίζοντας κανονικά την ζωή του. Δεν έμεινε αποσβολωμένος υιοθετώντας μια μοιρολατρική στάση για την χαμένη του αγάπη. Γνώρισε τον έρωτα στα κρεβάτια γυναικών που σεβάστηκε και σε κάποιο βαθμό αγάπησε, ανέβηκε ιεραρχικά στην εργασία του, απέκτησε πλούτη και κύρος, πάντα έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλό του ότι θα έρθει η στιγμή που επιθυμούσε περισσότερο στη ζωή του, να βρεθεί ξανά με την μοναδική του αγάπη.

Έτσι ήταν: περνούσαν τη ζωή τους διαδηλώνοντας την περηφάνια για την καταγωγή τους, την ιστορική αξία της πόλης, τ ανεκτίμητα κειμήλια της, τον ηρωισμό και την ομορφιά της, αλλά ήταν τυφλοί στο χρόνιο καρκίνωμα. Αντίθετα, ο γιατρός Χουβενάλ Ουρμπίνο την αγαπούσε αρκετά για να την βλέπει με τα μάτια της αλήθειας.

Σίγουρα μια τόσο ξεχωριστή ιστορία δεν θα μπορούσε να την διηγηθεί ο οποιοσδήποτε, ο Marquez όμως έχει αυτό το σατανικό χάρισμα να μπορεί να περιγράψει τα πάντα, ακόμα και τις πιο ακραίες καταστάσεις, και ο αναγνώστης να τον διαβάζει μαγεμένος. Εκτός από το ρομαντικό στοιχείο που κυριαρχεί, ο συγγραφέας παίζει με την ιστορία, την τεχνολογία και τα πολιτισμικά στοιχεία των Τροπικών. Τα τοποθετεί επιδέξια μέσα στην πλοκή και με μια φυσικότητα που περνούν σχεδόν απαρατήρητα. Παρά το φίλτρο της μετάφρασης και την όχι και τόσο καλή επιμέλεια της συγκεκριμένης έκδοσης, η γλώσσα ήταν απολαυστική και το κείμενο ολοζώντανο. Προτείνω όσοι δεν έχετε το βιβλίο να περιμένετε την έκδοσή του σε καινούργια μετάφραση από τον Ψυχογιό, θα το απολαύσετε ακόμα περισσότερο.

Όπως είπα και για το προηγούμενο βιβλίο του, μένω άναυδη με το πόσο καιρό έχασα αποφεύγοντας έναν τόσο χαρισματικό συγγραφέα πιστεύοντας πως όλα τα έργα του θα με παιδέψουν όπως το Εκατό χρόνια μοναξιάς. Εδώ που φτάσαμε, μάλιστα, σκέφτομαι να ξαναδιαβάσω και την Μοναξιά, μήπως με το πέρασμα του χρόνου την εκτιμήσω περισσότερο. Το σίγουρο είναι πως εγώ και ο Marquez έχουμε μέλλον μπροστά μας. Αν δεν τον έχετε διαβάσει, πραγματικά χάνετε!

https://stylerivegauche.wordpress.com/