Γιατί ειμ’ αέρας που περνά

Ο Σεπτέμβρης είναι ένας ιδιαίτερος μήνας. Η αρχή του σηματoδοτεί την ανάγκη της προσαρμογής, του νέου ξεκινήματος και της υποχρεωτικής εκκαθάρισης. Για μένα είναι πιο σημαντικός και από την νέα χρονιά, κι ας μας πιάνει όλους απροετοίμαστους. Έτσι έπιασε και εμένα, λιγάκι αποπροσανατολισμένη και άρρωστη, και με αφήνει ένα χρόνο μεγαλύτερη και αρκετά πιο έτοιμη να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα.

Λίγα και καλά τα βιβλία και αυτόν τον μήνα. Το Απλά και Δύσκολατης Ελένης Δημάκη το τελείωσα μέσα σε ένα απόγευμα δίπλα στη θάλασσα. Μια νουβέλα ενηλικίωσης στα χρόνια της κρίσης και της ανασφάλειας δοσμένη όχι με το γκρίζο της αβεβαιότητας αλλά με το κίτρινο της ελπίδας και της προσπάθειας. Μου άρεσε πολύ περισσότερο από όσο πίστευα αρχικά και μου έδειξε για ακόμα μια φορά ότι η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία έχει πολλά να προσφέρει στους αναγνώστες της. Εντελώς διαφορετικό από το πρώτο ήταν το δεύτερο ανάγνωσμα του μήνα, Οι ανειδίκευτοι δεν βγάζουν κιχ. Ο Στάθης Ίντζες πήρε δύο κόσμους, τον εργασιακό και τον συναισθηματικό, και τους έκανε ιστορία προσθέτοντας μια πρέζα μαγικού και βρώμικου ρεαλισμού. Οι σελίδες ταξίδευαν πότε στην ονειρική Αβάνα και πότε στην ξεθωριασμένη Αθήνα. Μου άρεσε πολύ και μου κίνησε την περιέργεια για τα υπόλοιπα έργα του συγγραφέα.

Μέσα σε ένα απόγευμα, και τι απόγευμα -αυτό με τους θυελλώδεις ανέμους, διάβασα και τις Θλιμμένες πουτάνες της ζωής μουτου Gabriel Garcia Marquez. Συγκλονιστικό έργο γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση που μαγνητίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας προτάσεις. Δεν συγκαταλέγεται άδικα στα πιο σημαντικά βιβλία του περασμένου αιώνα. Οι Βατσιμάνηδες της Μασσαλίας είναι το τελευταίο βιβλίο που πρόλαβα να τελειώσω τον Σεπτέμβρη και ίσως η μεγαλύτερη αναγνωστική έκπληξη της χρονιάς μετά τα βιβλία του Τσαβαρία. Ο Jean Claude Izzo με αγκυροβόλιο το λιμάνι της Μασσαλίας δημιούργησε μια καλογραμμένη ιστορία που εξιστορεί με νωχελικό ρυθμό και θαυμαστή μαεστρία. Ολοκληρωμένη κριτική για το βιβλίο θα δημοσιεύσω σε μερικές μέρες, όταν δω και την κινηματογραφική του μεταφορά.

Ποτέ δεν ήμουν σειράκιας, παρακολουθούσα κάποιες σειρές αλλά πάντα με μέτρο και χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον. Φέτος όμως, κάτι το La casa de Papel κάτι το BoJack Horseman, δεν σταματάω να είμαι πάνω από μια οθόνη. Μετά τον εξαιρετικό αλογομούρη λοιπόν, ξεκίνησα μια σειρά ήδη πολύ γνωστή και αγαπημένη, το Orange is the new black. Τελείωσα τον πρώτο κύκλο χθες και ειλικρινά σκέφτομαι πόσο άτυχη είμαι που δεν την είχα ξεκινήσει νωρίτερα. Για εκείνους τους λίγους που ακόμα το σκέφτονται δεν έχω να πω πολλά, μόνο ότι αξίζει κάθε λεπτό από τον χρόνο σας. Orange is my new favorite tv show!

Παρά τις αναποδιές και τις αδυναμίες του, ο Σεπτέμβρης κύλησε γρήγορα και όμορφα. Ήταν γεμάτος από όμορφες στιγμές, φιλικές συγκεντρώσεις και βραδινές συζητήσεις που κρατούσαν μέχρι το ξημέρωμα. Ήταν ένας ωραίος μήνας τελικά.

https://stylerivegauche.wordpress.com/