Κάτω από τα δύο φεγγάρια του Αυγούστου

Αυτός ο Αύγουστος, αυτός ο κούφιος κατά τα άλλα μήνας, άξιζε μόνο και μόνο για μια είδηση. Κυκλοφόρησε το έκτο και τελευταίο μέρος του Αγώνα του συγγραφέα ροκ σταρ της καρδιάς μου Karl Ove Knausgård. Από το 2011 που το βιβλίο εκδόθηκε στην Νορβηγία έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή του. Λέτε να έχουμε και έβδομο μέρος; Για αρχή, ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για τις 1168 σελίδες του μη μεταφρασμένου τόμου. Θα κλάψουνε μανούλες!

Κάθε καλοκαίρι οι αναγνωστικές μου επιδώσεις πέφτουν κατακόρυφα. Κάτι η δουλειά κάτι η μειωμένη διάθεση, καταλήγω να διαβάζω περίπου τα μισά από τον συνήθη αριθμό ή και ακόμα λιγότερα. Φέτος έσπασα το ρεκόρ αδιαβασιάς για τα προσωπικά μου δεδομένα. Το δίμηνο Ιουλίου – Αυγούστου κατάφερα με τα χίλια ζόρια να τελειώσω πέντε βιβλία. Παράτησα τον Οδυσσέα, τουλάχιστον προς το παρόν, ενώ παθαίνω συχνές και έντονες κρίσης άρνησης όταν πιάνω στα χέρια μου βιβλίο άνω των διακοσίων σελίδων. Το αστείο είναι ότι παρά τα αναγνωστικά σκαμπανεβάσματα διάβασα δύο βιβλία που ήθελα ήδη από πέρυσι να διαβάσω και απλά δεν είχε έρθει η ώρα τους, τις Έντεκα χιλιάδες βέργες του Γκιγιώμ Απολλιναίρ και τους Έρωτες του Πλάτωνα του Λέοπολντ Μαζόχ. Και τα δύο μυθιστορήματα ανήκουν στον τομέα της ερωτικής λογοτεχνίας, είναι όμως εντελώς διαφορετικά. Ο Απολλιναίρ  ορμώμενος από τον ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο του 1905 δημιουργεί ένα εντελώς ακραίο βιβλίο βουτηγμένο στην λαγνεία και την διαστροφή. Ο Μαζόχ, από την άλλη, παίζει συναισθηματικά παιχνίδια με ήρωα έναν σύγχρονο Πλάτωνα. Ξέρω πως αυτό θα ακουστεί κακό και πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου, αλλά εγώ ακόμα προτιμώ τον ερωτισμό του D. H. Lawrence. Βρίσκω λιγότερες δικαιολογίες και περισσότερες αιτίες στα έργα του σε σχέση με την χρήση του ερωτικού στοιχείου παρά σε οποιουδήποτε άλλου.

Με τον υπολογιστή ακόμα χαλασμένο οι δυνατότητες θέασης ήταν επίσης μειωμένες. Είδα για ακόμα μια φορά τα Φτηνά Τσιγάρα και τον Τσίου και άρχισα σιγά σιγά να συνηθίζω στην επιδερματική αισθητική του Βούλγαρη. Εκτός από την Ψυχή Βαθιά που μου άρεσε πολύ, η Μικρά Αγγλία και οι Νύφες μου είχαν αφήσει μέτριες εντυπώσεις. Η τραμπάλα ήρθε σε κάποια σχετική ισορροπία με τις Ήσυχες μέρες του Αυγούστου, μια ταινία που χωρίς να λέει τίποτα λέει σχεδόν τα πάντα. Φυσικά ξαναείδα τους Απόντες και την Νορβηγία, γιατί καλοκαίρι χωρίς Μουρίκη είναι μπιτσόμπαρο χωρίς Καρβέλα. Τι, όχι;

Δύο σειρές ντοκιμαντέρ με περιμένουν καρτερικά στον φάκελο των κατεβασμένων, και αντί να τις ξεκινήσω, εγώ διάλεξα τα Αιχμηρά Αντικείμενα. Μέγα λάθος και για αυτό δεν φταίει ούτε η Adams ούτε η Noxon, φταίω εγώ που έχω διαβάσει το βιβλίο και ξέρω τι γίνεται. Δυστυχώς η όλη μαγεία της υπόθεσης είναι το mindfuck στο τέλος. Διαβάζω κάτι φήμες που θέλουν την σειρά να πηγαίνει για δεύτερο κύκλο και σκέφτομαι πως αυτό μπορεί να έχει ενδιαφέρον, το να ξεφύγει τελικά από τις σελίδες του βιβλίου. Μέχρι τότε θα την αφήσω στο τρίτο επεισόδιο.

Το αγαπημένο μου κομμάτι αυτού του μήνα δεν έχει καμία σχέση με όλα όσα σας έχω συνηθίσει. Φέτος ανάμεσα στους στόχους της χρονιάς ήταν να αρχίσω να ασχολούμαι λιγάκι πιο ένθερμα με την μαγειρική και τελικά, τώρα λίγο μετά την μέση, τα κατάφερα. Οι πρώτες μου απόπειρες είναι ζαχαροπλαστικές, αλλά πλέον βοηθάω ενεργητικά και στο κομμάτι του κλασικού μαγειρέματος στο σπίτι. Είναι άσχετο με όσα συνήθως παρουσιάζω στα αγαπημένα, το ξέρω, αλλά είμαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου και έπρεπε να μου το αναγνωρίσω. Επισήμως πια είμαι κορίτσι για σπίτι με προίκα δεκατρείς γάτες!

Αυτά από μένα και τον πολύπαθο Αύγουστο. Κάτι νέο ξεκινά τον Σεπτέμβρη. Καλό μας μήνα λοιπόν!

https://stylerivegauche.wordpress.com/