ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ

Κατά την δύση έρχονται πάλι οι παλιοί συμμαθητές.
Κουβαλάνε κάτι μεγάλες γομολάστιχες
κάτι τετράδια παλιά από ξεραμένα φύκια 
κι απίθανο αέρα από σχολική εκδρομή.
Εγώ προσπαθώ να τους αποφύγω
“τελειώσαμε πια τους λέω το σχολείο, σχολάσαμε”
Με κοιτάνε με τις παλάμες ανοιχτές
και μια δρόσος κατεβαίνει του Παγασητικού
στις σκασμένες φτέρνες της μέρας μας.
Κι αυτοί επιμένουν και με κοιτάζουν
με κρεμασμένες τις κοιλιές
γεμάτες μακρινές νυκτωδίες
Μέσα τους κρύβονται γάμοι και κηδείες μικρών παιδιών
λαχτάρες κι αρρώστιες με καθετήρες
και θαλάμους που μυρίζουνε φιδέ, ξινό γιαούρτι.
“Η μάννα μου πέθανε εχτές”
“Βαφτίζω το αγγόνι μου αύριο. Ελάτε”
Στέκομαι αμήχανος γιατί τα παράθυρα είναι μάτια
και φτιάχνουν χρόνους από βασάλτη
με σταυρώνει ο καιρός.
Όμως εκείνοι στέκονται υπομονετικά και περιμένουν
όπως κάποτε στην γραμμή περιμέναμε το κουδούνι
να χτυπήσει
και ο κλήρος πέφτει σε μένα να πω την προσευχή.
Ε να την λέω, λοιπόν
φέρτε αυτές τις γομολάστιχες, αυτά τα τετράδια
να αφήσουμε ένα κενό στην αφήγηση
να μείνουν άδεια τα παράθυρα.
Και να σταθούμε στην γραμμή
να πούμε πάλι «πως σε λένε;»
«που μένεις;»
και να βρεθούμε πριν απ’ την δύση, στα καλάμια
εκεί που ο δροσερός αέρας θα πηγαίνει τα όνειρα μας
σε μια αυλακιά γεμάτη φαναράκια.
Αυτός ο κόσμος ο μικρός….. η έκπληξη.

ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΑΛΗΣ

https://anastasiakalantzi50.wordpress.com/