Μια βιβλιοπώλισσα εξομολογείται

της Late November

Στη δουλειά μου, τα απογεύματα, παρατηρώ τον κόσμο στο βιβλιοπωλείο που δουλεύω, τους παρατηρώ, συζητάω, δένομαι, ξέροντας πάντα ότι δεν πρόκειται να τους ξαναδώ και ποτέ. Δεν με πειράζει, ευχαριστιέμαι και τους ευχαριστιέμαι κάποιους τόσο πολύ που χαλάλι τους η όλη φασαρία στο κεφάλι μου. Όταν έχεις να κάνεις με κόσμο για καιρό, όταν η επικοινωνία μαζί τους είναι υποχρεωτική, κουράζεσαι, ώρες ώρες σιχαίνομαι τον εαυτό μου έτσι που χω μουδιάσει το μέσα μου για να μπορώ να συνεχίσω να δουλεύω χωρίς να με επηρεάζουν. Τα περνάω λοιπόν όλα επιφανειακά, δεν με ακουμπάνε, ούτε κουράγια έχω πλέον, ούτε αντοχές, είμαι και ντροπαλή πολύ.

Αλλά πάντα υπάρχουν κάποιοι που τους θυμάμαι, δεν ξέρω για πόσο, γιατί πάντα ξεχνάω στο τέλος, και πήρα την απόφαση να γράψω δυο γραμμές για να μείνουν ζωντανοί, εδώ στο χαρτί τουλάχιστον.

Ήτανε λοιπόν η εποχή που είχα διαβάσει το Call me by your name, τι βιβλίο θεέ μου, και ήμασταν σαν παρέα σε ρυθμούς Έλιο, ε και μπαίνει μέσα ένας Ιταλός, ίδιος ο Τιμοτέ ο Σαλαμέ. Να πω την αλήθεια, ο Έλιο μου ρθε στο μυαλό, και μετά από λίγη ώρα, κατάφερα να τους ξεχωρίσω ως δύο και έπειτα τρία αυτόνομα άτομα. Δεν ήταν πλέον ο Έλιο ούτε ο Τιμοτέ, ήταν ένας τρίτος που στεκόταν μπροστά μου. Πέρασε δύο φορές σερί απ το μαγαζί, την πρώτη με τους γονείς του. Έφυγε την πρώτη φορά, λέω αυτό ήτανε, δε θα τον ξαναδώ, και μπαίνει μετά από λίγο ξανά μέσα χωρίς τους γονείς.
Μου ρθε μια ανάγκη, να τονε φιλήσω από πάνω μέχρι κάτω.

Να μην τα πολυλογώ, ο Ιταλός που δεν τον ρώτησα και πως τον λένε, είναι παντρεμένος. Η γυναίκα του υπέροχη και πολύ πολύ όμορφη. Αναρωτήθηκα στην αρχή γιατί να την παντρεύτηκε τόσο νωρίς, ήτανε και οι δύο πιτσιρίκια, μέχρι που γύρισε να με κοιτάξει η κοπέλα και τότε κατάλαβα. Τι μάτια ήταν αυτά, και όχι δεν λέω για το χρώμα, τα μάτια δεν είναι ποτέ όμορφα λόγω χρώματος. Με κοίταξε με τόση αγάπη και σπιρτάδα που μόνο να χαμογελάσω και να ανταποδώσω το βλέμμα κατάφερα. Ευγενέστατοι και οι δύο, ζεστοί άνθρώποι, χαμογελαστοί και υπέροχοι.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, και μπαίνει μέσα μία κυρία, εκεί γύρω στα 40, έβγαζα φωτοτυπίες, εκείνη σκάλωσε μπροστά στο σταντάκι με τα βιβλία. Την χαιρέτησα και ρώτησα τι ήθελε, βιβλία προφανώς ήθελε, θα χαζέψω λίγο μόνη μου μού χε πει. Δεν της είχα δώσει σημασία, καιγόμουνα εκείνη την ώρα, της είπα μόνο το κλασσικό, αν χρειαστείτε κάτι πείτε μου. Άδειασε μετά ο κόσμος, φύγανε τα τιμολόγια και οι αποδείξεις και οι φωτοτυπίες και όλα τα συναφή, και έμεινα μόνη μου στο βιβλιοπωλείο με την κυρία. Την πλησιάζω αργά, χίλια συγγνώμη της είπα, δεν πειράζει μου απάντησε. Τότε την είδα πρώτη φορά, πολύ ήρεμη παρουσία. Πιάσαμε την κουβέντα, ελληνίδα η κυρία, μου ειπε να της προτείνω κανένα βιβλίο. Ήτανε ώρα μέσα, έμπαινε ο κόσμος, τον εξυπηρετούσα και πάντα γυρνούσα στην γυναίκα εκείνη. Μου άρεσε η παρέα της πολύ. Σε κάποια φάση μου λέει, αγαπώ τον Μάρκεζ, τον αγάπησα τόσο πολύ που έμαθα ισπανικά για να μπορώ να τον διαβάζω στο πρωτότυπο. Γυρνάω με τόση ευτυχία να την κοιτάξω, (ο Μάρκεζ είνα ο έρωτας της ζωής μου). Σταμάτα μου ρθε να της πω. Αρχίζω και νιώθω πράγματα. Μετά τον Μάρκεζ είχε μπει ο Παδούρα στη ζωή της, η λατρεία της και η μεγάλη της αγάπη ήταν εκείνος. Μιλούσε για τον Παδούρα και γω απλά άκουγα και ήθελα να της φιλήσω τα χέρια, τα μάτια. Ήθελα να φιλήσω τα πάντα της.

Τρία βιβλία αγόρασε, και όταν ήταν στο ταμείο για να πληρώσει μου είπε, είσαι πολύ καλή στη δουλειά σου, ή κάτι τέτοιο. Και θεέ μου, το είπε με τόση τρυφερότητα, γλυκύτητα και ειλικρίνεια. Δεν θυμάμαι αν απάντησα ευχαριστώ, ή αν είπα να είστε καλά ή και τα δύο ή τίποτα απ τα δύο. Κοκκίνισα, κοκκινίζω εύκολα, αλλά πού να το φανταστεί ότι κοκκίνιζα από έξαψη και όχι από ντροπή; Το μόνο που σκεφτόμουνα ήτανε «Φύγε. Φύγε γιατί θα με πιάσουν κλάματα.»

https://stylerivegauche.wordpress.com/