Οι άνθρωποι αναζητούν την αγάπη παντού

της Κωνσταντίνας Κορδώνη

Αν θέλαμε να κατηγορήσουμε την σύγχρονη κοινωνία για ένα πράγμα θα ήταν ίσως για την παθογένεια της και την έλλειψη της από αυθεντικά και ουσιαστικά συναισθήματα. Τουλάχιστον έτσι μας είπαν οι γονείς μας και το σχολείο μας. Μας ενημέρωσαν για έναν κόσμο που δεν επικοινωνεί πια ουσιαστικά αλλά κρύβεται πίσω από κάθε λογής ηλεκτρονικό κουτί.

Παρ’ όλα αυτά με την τεχνολογική ανάπτυξη βλέπουμε πως οι διαδικτυακές συνομιλίες και -κάθε είδους- σχέσεις αυξάνονται. Αυτό όμως που αμφισβητείται είναι η ποιότητα αυτών. Διότι θεωρείται αδιανόητο να υπάρξει μία αυθεντική και ποιοτική σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους εάν αυτή συμπεριλαμβάνει μία οθόνη και ένα πληκτρολόγιο. Οι νέες γενιές όμως, έκτος από την βασική τους έλξη προς το διαδίκτυο γνωρίζουν στον κόσμο ένα διαφορετικό τρόπο γνωριμίας και αλληλεπίδρασης των ανθρώπων, ο οποίος ταυτόχρονα παρουσιάζει μία αγνότητα και αυθεντικότητα. Γίνεται ουσιαστικά μία ανάκτηση των συναισθημάτων που ορισμένοι ισχυρίζονταν ότι η κοινωνία έχασε μέσα όμως από έναν εκσυγχρονισμένο τρόπο.

Είναι λοιπόν αληθινά τα συναισθήματα μας; Είμαστε θύματα ενός ανεπτυγμένου συστήματος που προωθεί τις επιφανειακές σχέσεις ή όλο αυτό είναι απλά μία μέθοδος προσαρμογής;

Πριν καταλήξω σε οτιδήποτε θα ήθελα να παραθέσω τις απόψεις μου φιλτραρισμένες μέσα από την παρακολούθηση μια ταινίας του 2013, ονομαζόμενη «Her» του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Spike Jonze. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μία εκσυγχρονισμένη και φουτουριστική πλευρά του Λος Άντζελες στην οποία οι άνθρωποι έχουν υιοθετήσει καινούριους τρόπους οργάνωσης της ζωής τους μέσω ανεπτυγμένων προγραμμάτων. Το σημείο αναφοράς στην ταινία είναι η εμφάνιση ενός νέου προγράμματος ονομαζόμενου OS (operating system) ,το οποίο σε εφοδιάζει με ένα ακουστικό και μία μικρή οθόνη προβολής και είναι προγραμματισμένο να έχει την δική του προσωπικότητα και καθ’ όλη την διάρκεια της επικοινωνίας του να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται. Ο πρωταγωνιστής επιλέγει γυναικεία φωνή για το δικό του πρόγραμμα, το ποιο ονομάζεται Samantha και δημιουργεί άθελα του μια μοναδική σχέση μαζί της. Το νόημα αυτής της παράξενης και εξωπραγματικής σχέσης είναι πως από την μία η Samantha μία απλή φωνή με απίστευτο χιούμορ, ευφυΐα και ουσιαστική αγάπη για των πρωταγωνιστή καταφέρνει να καλλιεργήσει μία ξεχωριστή προσωπικότητα και από την άλλη ο Theodore (πρωταγωνιστής) να βρει την αληθινή αγάπη στο πιο απρόσμενο μέρος.

Αν θέλαμε θα μπορούσαμε να αμφισβητήσουμε όλη την σχέση τους και τα συναισθήματα που αναπτύχθηκαν μεταξύ τους όμως γίνεται φανερό πως κάθε μόριο αυτής της σχέσης είναι κάτι περισσότερο από αληθινό. Έχει στολιστεί από όλα τα χαρακτηριστικά από την μία του έρωτα μέσα από την ανασφάλεια και την αμφισβήτηση, το πάθος, την αγωνία, την ανησυχία και το άγχος και από την άλλη της αγάπης μέσα από το αίσθημα της πληρότητας, της ευτυχίας, της ευεξίας, την αίσθηση της παρουσίας του άλλου παρά την απουσία του.

Αυτή η ρομαντική ιστορία δεν με έκανε να συνειδητοποιήσω την έλλειψη ουσίας στις σχέσεις των σύγχρονων ανθρώπων οι οποίοι όντως ενστερνίζονται σε μεγάλο βαθμό την τεχνολογία, αλλά να ερευνήσω τους τρόπους έκφρασης της αγάπης σε κάθε εποχή. Είναι αδιαμφισβήτητο πως η ύπαρξη της αγάπης μας κρατάει ζωντανούς, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μία ανάγκη, μία κραυγή για επιβίωση. Οι αρχές της βιολογίας λένε πως το ον που επιβιώνει είναι αυτό που έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται καλύτερα στο περιβάλλον του. Ίσως λοιπόν η στροφή και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στην τεχνολογία είναι η προσπάθεια του να επιβιώσει στην σύγχρονη εποχή και αυτό δεν κάνει τα συναισθήματα του λιγότερο αληθινά. Ειλικρινά, αυτός που αρνείται την εποχή του συνήθως καταλήγει να τρελαίνεται.

Κατά την άποψη μου και επηρεαζόμενη από ένα λογοτεχνικό αριστούργημα του Αντώνη Σαμαράκη, «Το Λάθος» σε κάθε περίπτωση αυτό που σώνει τον άνθρωπο από «τοξικές» και «δηλητηριώδεις» καταστάσεις είναι η ίδια η ανθρωπιά του. Αυτή είναι που μπορεί και αλλάζει τον κόσμο και επαναπροσδιορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Κάθε στάλα της οντότητας του πρέπει να γίνεται αποδεκτή είτε αυτή είναι η συμπόνια και ευαισθησία είτε είναι η λογική και ο εγωισμός. Η ερωτική πλευρά του ανθρώπου έχει μονάχα προκαλέσει σύγχυση. Σε κάποιο σημείο της ταινίας («Her») μία χαρακτήρας χαρακτηρίζει τον έρωτα ως μία ‘’κοινωνικά αποδεκτή τρέλα’’ και αυτή η φράση ουσιαστικά φανερώνει την έλλειψη ορίων που μπορεί να γνωρίσει αυτό το συναίσθημα. Ταυτόχρονα όμως, και την ικανότητα του να σμιλεύεται με τον σωστό τρόπο για να γίνει ένα με εμάς και να παραμείνει αγνό, αληθινό, να μετατραπεί σε ουσιαστική αγάπη.

Συνοψίζοντας, όλοι χρειαζόμαστε μία γλυκιά φωνή, μια παρουσία για να ξέρουμε πως βρίσκεται κάπου σε κάποιο σημείο της ζωής μας, ακόμα κι αν η αγάπη τους είναι κρυμμένη σε ένα αρχείο του υπολογιστή μας. Η ακλόνητη ελπίδα του ανθρώπου τον βοήθα ώστε να αναζητά την αγάπη… παντού.

https://stylerivegauche.wordpress.com/