Irini
Μέχρι να βρω τις χωροχρονικές μου ισορροπίες και να επανακάμψω, να είναι καλά οι φίλοι που με τιμούν και με συγκινούν. Η συγκεκριμένη φίλη προτίμησε την ανωνυμία και το σέβομαι απόλυτα. Με ξάφνιασε η γραφή της και είναι μεγάλη η χαρά μου που τη φιλοξενώ στα Μονοπάτια.
Ένας στίχος λέει «να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας».
Όμως υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε λίγο.
Είναι κάτι ανθρωπόμορφα καλούπια με συγκεκριμένα όρια. Πλήρως διακριτά, σαν τα σύνορα των «αδερφικών» χωραφιών. Ξέρεις αυτά τα σκουριασμένα πλέγματα με τις μεταλλικές ακίδες. Αν τα διαπερνούσαν ηλεκτρικά φορτία, ο θάνατος θα ήταν ακαριαίος. Ωστόσο κάτι τέτοιο θα απέτρεπε τα θύματα απ’ το να πλησιάσουν.
Μην ψάχνεις μάταια γύρω σου, δεν θα τους αναγνωρίσεις.
Είναι άνθρωποι καθημερινοί, ευγενικοί, χαμογελαστοί, περιποιημένοι….
Οι άνθρωποι που αγαπάνε λίγο.
https://fakida.wordpress.com/