ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ
Posted on 10 Ἰουνίου 2018
Από τον Νώντα Κούκα
Μια φορά και έναν «τέλειο» καιρό, μια λογική κατασκευή, το κράτος, μαζί με τον «χρήσιμο» μύθο του, τον δημόσιο χώρο, κατάφεραν να ελέγξουν απόλυτα τη φαντασία των ανθρώπων. Η ολέθρια επίπτωση αυτού του συντονισμένου ελέγχου ήταν η απώλεια της ελευθερίας τους.
Έκτοτε κράτος και δημόσιος χώρος, δηλαδή λογική κατασκευή συν χρήσιμος μύθος, εγκαθίδρυσαν την απόλυτη ψευδαίσθηση: η «αντικειμενική» οικονομία δεν είναι εκμεταλλευτική οικονομία, αλλά είναι πολιτισμός.
Σε εκείνον τον «τέλειο» για την εξουσία καιρό, έλκει την καταγωγή της η μεγαλύτερη ίσως χειραγώγηση που υπέστη η ανθρώπινη ύπαρξη. Από τότε, και παρά τους μεγάλους κοινωνικο-οικονομικούς μετασχηματισμούς που έλαβαν χώρα στο διάβα της ιστορίας, η ψευδαίσθηση ιστορικά ζει και βασιλεύει με τις όποιες, τηρουμένων των αναλογιών, διάφορες μορφές της.
Το κεντρικό νόημα είναι ένα και μοναδικό: ταυτιζόμενο το κράτος με τον δημόσιο χώρο να αναλάβουν κατευναστική δράση στο φαντασιακό της ταξικής κοινωνίας προς όφελος βέβαια της εκμεταλλευτικής οικονομίας, και άρα της κυρίαρχης τάξης που τη συγκροτεί.
Να, λοιπόν, γιατί ακόμη και σήμερα η ψευδαίσθηση του κρατικού προστατευτισμού και του δημόσιου ελέγχου – προσοχή, γενικά πάντα μιλώντας – είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στο μεδούλι του «προϊστορικού» ανθρώπου. Θεωρούμε πως το ανθρώπινο είδος δεν έχει περάσει ακόμα στην πραγματική ιστορία του, ίσως δεν έχει ακόμα καν υποψιαστεί τι εστί γνήσιος πολιτισμός.
Όπως και να είναι, σε κάθε περίπτωση η εξουσία παραχωρώντας «δημόσιο» χώρο όχι μόνο δεν αποδυναμώνεται αλλά, τελείως αντίθετα, επεκτείνεται και ισχυροποιείται σε πτυχές του ιδιωτικού χώρου που δεν μπορεί να ελέγξει εκ των προτέρων.
Έτσι, μέσω του δημόσιου χώρου, ελέγχει όχι μόνο τη δημόσια σφαίρα της κοινωνίας αλλά και την ατομική/ιδιωτική της σφαίρα. Ο δούρειος ίππος τούτης της διείσδυσης και επέκτασης είναι τόσο τα διάφορα ιδιωτικά κανάλια ενημέρωσης όσο και τα λεγόμενα ιντερνετικά κανάλια κοινωνικής δικτύωσης, όπως το περιβόητο φέισμπουκ, το τουίτερ και άλλα.
Η φαινόμενη ποιότητα, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως και η δυνατότητα αυτοοργάνωσης που φαίνεται να παρέχεται στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, πολλές φορές δεν συνιστά τίποτα άλλο παρά το «τυχαίο» μοτίβο που εισάγει στον αλγόριθμο του κοινωνικού ελέγχου η ίδια η εξουσία. Είναι πια θέμα χρόνου πότε το «τυχαίο» μοτίβο θα γίνει στατιστικό μοτίβο και αμέσως μετά υπολογιστικό-προβλεπτικό μοντέλο ελέγχου και καταστολής της κοινωνίας.
Η δημόσια «αντικειμενική» ενημέρωση άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιδιωτική-«υποκειμενική» προπαγάνδα είναι το κοντό και το μακρύ χέρι της εξουσίας για τη χειραγώγηση της κοινωνίας. Σύμπασα η αριστεροδεξιά έχει παγιδευτεί και παίζει εν ου παικτοίς (δηλαδή ασόβαρα, σαν με χωρίς αντίπαλο) στην αριστοτεχνική παρτίδα σκακιού που έχει οργανώσει η έμπειρη εξουσία.
Παραδεχόμαστε πως δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο, ξάφνου να αισθάνεσαι πως πρέπει να σπάσεις τις χρυσές αλυσίδες της ψευδαίσθησής σου. Ομως: O,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει δυνατότερο, ενώ ό,τι αξίζει πονάει… και είναι δύσκολο…
Και ο κατά φαντασίαν επαναστάτης του διαδικτύου και του facebook, που έχεις μέσα σου, σε σκοτώνει γλυκά, ηδονικά και πανεύκολα. Διότι δεν αξίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου