Το ποίημα της εβδομάδας

Η Ποίηση είναι ένας πλανήτης χωρίς σύνορα. Κάθε εβδομάδα το καθιερωμένο ποιητικό αφιέρωμα θα ταξιδεύει από χώρα σε χώρα για να φέρει τους ανθρώπους, τους αναγνώστες, πιο κοντά. Τρίτη στάση σήμερα, η Γαλλία. Στο Πάνθεον του σουρρεαλισμού, δίπλα στον Αντρέ Μπρετόν, στέκεται ένας λιγότερο γνωστός αλλά εξίσου σημαντικός καλλιτέχνης, ο Ρομπέρ Ντεσνός. Το έργο του, πιστό στα ιδανικά της αυτόματης γραφής, πατάει στα βήματα της κλασικής ποίησης και του ρομαντισμού. Συνδυασμός εκρηκτικός όπως και αν τον δει κανείς. Το παρακάτω ποίημα είναι ιδιαίτερα γνωστό και αγαπητό στο ελληνικό κοινό από την μελοποίηση του Μανώλη Φέμμελου. Εδώ θα το βρείτε σε μια παλιότερη μετάφρασή του από την συλλογή Ποιήματα του Βιβλιοπωλείου της Εστίας.

Σ΄έχω τόσο ονειρευτεί

Σ’έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή.
Προφταίνω άραγε να αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται, να φιλήσω πάνω σ’αυτό το στόμα μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;
Σ’έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου συνηθισμένα να σφίγγουν την σκιά σου, ν’αγγίζουν το στήθος μου, ίσως δεν θα μπορέσουν να τυλίξουν το κορμί σου.
Κι είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμά που με κατέχει χρόνια τώρα, να μεταμορφωθώ και εγώ -σε μια σκιά.
‘Ω πλάστιγγες των αισθημάτων!
Σ’έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια να ξυπνήσω. Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί σ’όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα, και εσύ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα, είσαι τόσο μακριά που είναι πιο εύκολο να αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο παρά το δικό σου σώμα.
Σ΄έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει και πλαγιάσει με το φάντασμά σου, ώστε το μόνο που μου απομένει είναι να είμαι ένα φάντασμα μες στα φαντάσματα, πιο σκιά και από τον ίσκιο που περπατά -και θα συνεχίζει να βαδίζει χαρούμενα- πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.

https://stylerivegauche.wordpress.com/