Μυγαλή, η δηλητηριώδης αράχνη του Τιερύ Ζονκέ

Δεν είναι η πρώτη ούτε δυστυχώς η τελευταία φορά που κάποιο βιβλίο τόσο αγαπημένο στο ευρύ αναγνωστικό κοινό εμένα με άφησε ασυγκίνητη. Με όλες αυτές τις διθυραμβικές κριτικές που διάβαζα κατά καιρούς, όταν έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο του Τιερύ Ζονκέ, Μυγαλή, η δηλητηριώδης αράχνη, περίμενα να διαβάσω κάτι συγκλονιστικό. Αντιθέτως, διάβασα κάτι στα όρια του μέτριου, με καλή πλοκή μεν, αρκετά συμπιεσμένη δε, που θύμιζε περισσότερο ανακατεμένο κουβάρι παρά αστυνομικό. Αλλά καλύτερα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Δεν συνηθίζω να γράφω αρνητικές κριτικές και σε καμία των περιπτώσεων η συγκεκριμένη ανάρτηση δεν θέλω να χαρακτηριστεί έτσι. Το βιβλίο δεν με απογοήτευσε, απλώς δεν μου άρεσε. Κάποιος άλλος αναγνώστης, μεγαλύτερος οπαδός των crime novels, έχει σαφώς περισσότερες πιθανότητες να του αρέσει. Αν αναλογιστεί κανείς μάλιστα τις μέχρι τώρα υπάρχουσες κριτικές, είναι σχεδόν βέβαιο. Απλά, ξαναλέω, εμένα δεν μου άρεσε και εν συντομία θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί.

Στη Μυγαλή, ο Ζονκέ υφαίνει τρεις διαφορετικές ιστορίες που καταλήγουν όμως στον ίδιο ιστό. Ένα παράξενο ζευγάρι, ένας καταζητούμενος λωποδύτης και η αφήγηση ενός έγκλειστου που έχει φυλακιστεί και κρατείται -άγνωστο που- παρά την θέλησή του. Όλα αυτά συνδέονται σε μια και μόνο ιστορία, την αρχή της οποίας μαθαίνουμε στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου.

Η πλοκή είναι μακράν από τα δυνατότερα σημεία της Μυγαλής. Ο Ζονκέ χρησιμοποιεί την φαντασία του σπάταλα. Βάζει συνεχώς καινούργια στοιχεία και εκπλήξεις στον αναγνώστη. Δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί. Την ανατρεπτική πλοκή υποβοηθάει και η γραφή. Σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο είναι δοσμένο σε μικροπερίοδο λόγο, σε μικρές δηλαδή προτάσεις, στοιχείο που προσθέτει έντονο ρυθμό και παραστατικότητα στην αφήγηση, αλλά η συνεχόμενη χρήση του σε εκατόν τριάντα σελίδες με κούρασε. Άλλο ένα σημείο το οποίο δεν με ενθουσίασε είναι το τέλος. Δεν μου αρέσει να «διορθώνω» τον συγγραφέα και ούτε έχω αυτή την πρόθεση, αλλά σε ένα τόσο ευφάνταστο οικοδόμιμα, αυτό το τέλος μοιάζει κάπως πρόχειρο και βιαστικό.

Η Μυγαλή μοιάζει σαν αυτούς τους εγκληματολογικούς πίνακες με τα πολλά στοιχεία που δεν ξέρεις που αρχίζουν και που τελειώνουν τα βελάκια. Είναι εντυπωσιακό θέαμα από μακριά, αλλά από κοντά είναι μάλλον δύσχρηστο. Παρόμοια αίσθηση μου άφησε και το «Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer» του Sepúlveda, ότι κάτι ήθελε να πει αλλά το έχασε στην πορεία.

Εμένα δεν μου άρεσε. Δεν ήταν κακό βιβλίο, δεν βρήκα όμως και τίποτα το ιδιαίτερο σε αυτό. Αν τύχει και πέσει στα χέρια σας, διαβάστε το. Δεν θα σας πάρει περισσότερο από μια ημέρα να το τελειώσετε και σίγουρα κάποια κομμάτια του θα τα απολαύσετε.

Η Μυγαλή, η δηλητηριώδης αράχνη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση της Μαρίνας Μέντζου.

https://stylerivegauche.wordpress.com/