Ελληνική Μακεδονία ή Μακεδονική Ελλάδα;
Ιστορία σε τιμή ευκαιρίας!
Μέσα στην οικονομικοπολιτική παρακμή που διατρέχει τα τελευταία χρόνια την υπνωτισμένη χώρα μας, μαζί με την ολική αποσάθρωση της κοινωνίας και την πλήρη έλλειψη ηθικής και αξιών, προστίθεται για ακόμη μια φορά το ζήτημα της Μακεδονίας.
Σίγουρα από σπόντα κατοικούμε στην ελληνική γη, δεν εξηγείται διαφορετικά το αριστοφανικό αυτό αστείο. Από την στιγμή που συζητάμε για παραχωρήσεις είμαστε καταδικασμένοι από την ίδια την Ιστορία.
Δεν έχει καμία σημασία να ασχοληθούμε με την ελληνικότητα των Μακεδόνων, καθώς είναι γελοίο να πέσουμε στη λούμπα της αμφισβήτησης. Το ξέρουμε εμείς, το ξέρουν και οι σλάβοι του γειτονικού φοντύ.
Οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και ως όφειλαν έπραξαν για να μεταδώσουν τον πολιτισμό τους σε ολόκληρη την οικουμένη. Η κατάκτηση της ηπειρωτικής Ελλάδας από τον Φίλιππο και η σκληρότητα του Αλέξανδρου ήταν ένα ακόμη δείγμα της δημοκρατικής αδυναμίας απέναντι στην βασιλική ηγεσία της μακεδονικής οικογένειας. Η αγάπη για την πατρίδα μεταφράστηκε σε χαλινάρι στην φαινομενική πολυφωνία που έδωσε και δίνει πάτημα στους εθνομηδενιστές όταν διαστρεβλώνεται και παραποιείται.
Από τη μια, απαιτούμε να μην παραχωρηθεί το όνομα της Μακεδονίας και από την άλλη, κατηγορούμε τον Αλέξανδρο ως σφάχτη και χασάπη. Πως γίνεται βέβαια ένας νεαρός βασιλιάς με στρατό δέκα και παραπάνω φορές μικρότερο αριθμητικά από αυτόν του αντιπάλου του, σε μια αφιλόξενη και ξένη γη και σε ανοιχτά πεδία μάχης να θεωρείται σφάχτης, είναι ένα ακόμα από τα αναπάντητα ερωτήματα της νεογραικίστικης βλακείας.
Σεβάστηκε τους κατακτημένους λαούς και λατρεύτηκε από αυτούς σαν θεός και σωτήρας.
Καλό θα είναι λοιπόν, πρώτα να διδαχθούν και να μάθουν οι δήθεν ειρηνοποιοί και σύγχρονοι παντογνώστες εντός και εκτός συνόρων, τι σημαίνει Μακεδονία και μετά να εκφράσουν την άποψή τους.
Μπορεί η δημοκρατία να στηρίζεται στην προσωπική έκφραση της γνώμης για τα κοινά, όταν όμως κατευθύνεται με σκοπό να βλάψει το σώμα της χώρας και να προξενήσει ταραχή πρέπει να αντιμετωπίζεται ανάλογα.
Οι πολιτικές καρικατούρες δεν έλειψαν ποτέ από την Ελλάδα, σαν μια μηχανή παραγωγής να βγάζει προδότες και μια άλλη να παράγει τον όχλο που θα τους στηρίξει. Φυσικά, δεν φταίμε εμείς μέσα στην γυάλα που κατοικούμε, φταίνε πάντα οι άλλοι, αλλά ο κύκλος δε λέει να σπάσει. Τελικά κάτι πάει στραβά.
Το πιο βασικό από όλα είναι να σεβαστούμε εμείς οι ίδιοι την Ιστορία μας, να την μάθουμε και να την μελετήσουμε, ώστε να μπορούμε να δημιουργήσουμε τις ασφαλιστικές δικλείδες που θα μας θωρακίσουν από κάθε εξωτερική απειλή. Τα κάστρα πέφτουν από μέσα, και στην προκειμένη περίπτωση το ελληνικό κάστρο έχει ανοίξει τις πόρτες του διάπλατα.
Όταν γίνεται ένα συλλαλητήριο με σκοπό να αποτελέσει κραυγή προς κάθε κατεύθυνση για την απόρριψη κάθε συζήτησης σχετικά με το όνομα της Μακεδονίας, και δεν καλύπτεται από όλα τα μέσα της χώρας, υποβαθμίζεται από την ίδια την πολιτική εξουσία σε αισχρό βαθμό, δε συμμετέχει η εκκλησιαστική αρχή και αμφισβητείται η συμμετοχή του λαού, τότε τα πράγματα είναι άκρως επικίνδυνα.
Αυτές οι τραγελαφικές καταστάσεις διαρρηγνύουν τα ιμάτια της κεκαλυμμένης καταστροφής από την ίδια την εξουσία που υποτίθεται ότι προασπίζει το εθνικό συμφέρον. Κανένας σεβασμός, λοιπόν, στους πρόθυμους ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθέτησης.
Αντί να πέφτουν βροχή οι παραιτήσεις από τα αξιώματα, ζεσταίνουν τις καρέκλες τους οι ανίδεοι και αχόρταγοι σαλτιμπάγκοι.
Όποιος είναι ευχαριστημένος με αυτή την κατάσταση, δεν μπορεί παρά να σιωπήσει και να μην εκφέρει καμία άποψη. Δεν πρέπει να υπάρχουν χρώματα στην πολιτική, μόνο πατριωτισμός και ανιδιοτέλεια.
Κάθε γενιά χαρακτηρίζεται και από ένα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει. Η γενιά που διανύουμε πρέπει να καταλάβει ότι ήρθε η ώρα να σταθούμε αντιμέτωποι με τους εαυτούς μας και να στηρίξουμε τη χώρα που μας έδωσε το προνόμιο να κομπάζει ο κάθε γραικοραγιάς για την καταγωγή του. Τα πράγματα έχουν φτάσει σε ένα οριακό σημείο που μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στο έθνος και στην ιστορική συνέχεια.
Εξετάζουμε ένα ζήτημα το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο από κάθε εσωτερικό πιόνι του συστήματος και κάθε εξωτερικό ηγεμονίσκο. Το όραμα και η κληρονομιά του οικουμενισμού του ελληνικού πνεύματος με σεβασμό στην κοιτίδα του, δεν πατάει μοναχά στο χώμα αλλά και στην ψυχή.
Ο Φίλιππος, δημιούργησε έναν σκληροτράχηλο στρατό από ακατέργαστους κτηνοτρόφους και ένωσε για πρώτη φορά όλους τους Έλληνες κάτω από μια αρχή. Ο Αλέξανδρος, ξέφυγε από τα γήινα όρια του πατέρα του και κατάφερε κάτι μοναδικό, ενώ ταυτόχρονα μετέδωσε τον πατρογονικό πολιτισμό του στα πέρατα της οικουμένης. Ο φιλόσοφος-στρατηλάτης που θυσίασε την βόλεψή του για να κάνει πράξη όσα κάποιοι αντιμετώπιζαν ως θεωρία, με σεβασμό στους αντιπάλους και αποφασιστικότητα για την επίτευξη του στόχου. Ο θεός και λυτρωτής Αλέξανδρος, αναμορφωτής και πρεσβευτής του αρχαιοελληνικού πνεύματος.
Πρέπει να επιλέξουμε αν θα σταθούμε ισάξιοι των περιστάσεων και αν τύχει και το καράβι της δικής μας Ιστορίας μας φέρει στα αθάνατα νερά της Γοργόνας, να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε στο αιώνιο ερώτημα: ΖΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;
Ότι δεν λύνεται κόβεται.
Αλέξανδρος Γ' ο Μακεδών
Αλέξανδρος Γ' ο Μακεδών
Εμμανουήλ Πηλιτσίδης
- Πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ.
- Συγγραφέας του βιβλίου «Και εγένετο πτώσις» (εκδ. Ρώμη)
- Αναγνώστης του Macroskopio
- Πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ.
- Συγγραφέας του βιβλίου «Και εγένετο πτώσις» (εκδ. Ρώμη)
- Αναγνώστης του Macroskopio
https://www.macroskopio.gr/el
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου