Ένα κερί με δυο φιτίλια

Ένας μήνας ακόμη, ένας τόσος δα Μάης μας χωρίζει από το καλοκαίρι. Θα ανοίξουν τα θερινά τα σινεμά και εμείς στο διάλλειμα αντί να συζητάμε για την ταινία θα κοιτάμε τα αστέρια, θα μετρήσουμε κιόλας μερικά και, αν είμαστε τυχεροί, θα δούμε κανένα να πέφτει. Μετά στον πεζόδρομο, εκεί που έχω σεργιανίσει τα πιο δροσερά μου χρόνια, θα κλέβω γουλιές από την μπίρα σου και θα μεθάω με το άρωμά σου μέχρι να φτάσουμε σπίτι. Ο Απρίλης πέρασε, ο Μάης έρχεται και ο Ιούνης φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός. Κάνε να μην αργήσει άλλο.

Οι τελευταίες εβδομάδες πέρασαν μέσα στην ποίηση. Διάβασα το γάλα και μέλι της Rupi Kaur, την Ώρα του Θάνου Σταθόπουλου, την συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Χρίστου Λάσκαρη και τα Διάφανα Κρίνα του Ανεστόπουλου. Η μόνη πρόζα που κατάφερα να ολοκληρώσω είναι Η μοναδική ιστορία του Julian Barnes, ένα βιβλίο που μου άρεσε πάρα πολύ, ίσως ακόμα περισσότερο και από το Ένα κάποιο τέλος. Ο Μάης θα με βρει να διαβάζω τα άπαντα της Κικής Δημουλά και να συνεχίζω το Έκτο Νησί του Daniel Chavarria. Ελπίζω ολόψυχα ο καλός καιρός και τα πρώτα απογεύματα στο μπαλκόνι να βοηθήσουν κάπως την αναγνωστική μου ξηρασία αλλιώς με βλέπω να το γυρίζω στις συνταγές για σπιτικές μαρμελάδες. Χρήσιμες και αυτές, δεν λέω, αλλά δεν βοηθούν και πολύ την περίοδο που πλησιάζει.

Τον Απρίλη λόγω δουλειάς και εξαντλητικού ωραρίου δεν κατάφερα να δω πολλές ταινίες, παρόλα αυτά ξεχώρισα δύο και νομίζω ότι αξίζουν την προσοχή σας. Η πρώτη είναι το Naked(1993) του Mike Leigh. Με περισσή φλυαρία και βρώμικη ποιητικότητα, ο Leigh μας συστήνει το underground Λονδίνο μέσα από τις περιπέτειες του Johnny, ενός νεαρού μηδενιστή φιλοσόφου. Πραγματικά, είναι σχεδόν ακατόρθωτο να περιγράψει κανείς τόσο την ταινία όσο και το βασικό πρωταγωνιστή της. Αυτό που θα κρατήσω από το Naked σίγουρα είναι ο χαρακτήρας του Johnny και η καταπληκτική ενσάρκωσή του από τον David Thewlis. Η δεύτερη είναι το The Marathon Family (1982) του Slobodan Šijan. Πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας νεκροθαφτών και τι συμβαίνει μεταξύ τους όταν ο υπέργηρος πρόγονός τους πεθαίνει και οι υπόλοιποι πρέπει να μοιράσουν την κληρονομιά. Σε αυτή την ταινία το μαύρο χιούμορ συστήνεται στους θεατές ήδη από τους τίτλους αρχής. Γενικά δεν είμαι οπαδός του συγκεκριμένου είδους, το The Marathon Family όμως το παρακολούθησα με αμείωτο ενδιαφέρον και μεγάλο ενθουσιασμό. 

Δεν το συνηθίζω, αλλά σε αυτά τα αγαπημένα θα αναφέρω και ένα μαγαζί που μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση. Το Alice Cakewitch στα Πετράλωνα συνδυάζει δύο μεγάλες μου αγάπες, τα γλυκά και την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Εκτός από τα καταπληκτικά milkshakes, τα πεντανόστιμα maffins και τα πάνγλυκα donuts, το Alice Cakewitch διαθέτει έναν από τους πιο όμορφους χώρους για εστίαση που έχω δει. Από τότε που τα γλυκοπωλεία έγιναν της μόδας, δεν χάνω ευκαιρία να επισκεφτώ όποιο νέο ανοίγει. Δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά, αν και έχουν ποιοτικά προιόντα και προσεγμένο περιβάλλον, δεν διαθέτουν χώρο με αποτέλεσμα να κάθεσαι στριμωγμένος και να σου βγαίνει η έξοδος ξινή. Στην cupcakery της Αλίκης δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Ο χώρος είναι μεγάλος και ενιαίος, κάθεσαι άνετα χωρίς να αγκαλιάζεις αναγκαστικά τον διπλανό σου και απολαμβάνεις εξαιρετικά εδέσματα. Αν βρεθείτε κοντά στο Κέντρο και λιγουρευτείτε ένα δροσερό milkshake με καρφωμένο ένα muffin από πάνω, τρέξτε γρήγορα στην Ηούς 40-42. Υπόσχομαι πως δεν θα το μετανιώσετε!

Κουτσουρεμένος λόγω εορτών ο Απρίλης αλλά κάτι άφησε φεύγοντας εκτός από τσίκνα και άπλυτα πιάτα. Να δούμε τώρα πως θα κυλήσει ο Μάης με τις ζέστες και την προετοιμασία για την εξεταστική. Ευτυχώς από τις 17 θα έχουμε και το Ταινιόραμα στο Άστυ να βρίσκουμε παρηγοριά στα αριστουργήματα της μεγάλης οθόνης. Τα τελευταία σκαλοπάτια για το καλοκαίρι είναι μπροστά μας.

https://stylerivegauche.wordpress.com/