Σπίτι μου ήταν πάντα ο δρόμος.
Αυτός με μεγάλωσε.
Ότι έμαθα, τα οφείλω σε αυτόν.
Δεν λυπάμαι αλλά και ούτε ζηλεύω για την κατάσταση που βρίσκομαι. Εξάλλου τι να ζηλέψω, την απληστία των ανθρώπων ή τον εγωισμό τους; Μια χαρά είμαι εδώ. Είμαι κοντά σε ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ. Άνθρωποι που με καταλαβαίνουν πραγματικά. Όχι σαν τις φιλίες τις δικές σας που στην πρώτη δυσκολία ξεχνούν το όνομα σας.
Ο δρόμος είναι σαν ένα πανεπιστήμιο που έχει να κάνει με τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Αυτές εξετάζουμε και παρατηρούμε καθημερινά. Και πίστεψε με τα συμπεράσματα μας δεν θα σας αρέσουν…
https://perithorio.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου