Game over
Αγαπημένοι μου,
Στο τραίνο τούτο, στο ταξίδι που λέγεται ζωή, αν θα μπορούσα να το παρομοιάσω έτσι, το δικό μου έφτασε στο τέλος του. Ελπίζω λοιπόν να είστε όλοι εδώ, όχι τόσο για να τιμήσετε τη μνήμη μου μα για να σταθείτε σε εκείνους που αγάπησα. Οι δεσμοί μας ήταν πάντα τόσο ισχυροί που φαντάζομαι πόσο συντετριμμένοι και μόνοι αισθάνονται. Τα άτομα αυτά έκαναν τη ζωή μου τόσο γεμάτη και πολύχρωμη που μερικές φορές ούτε να το φανταστώ δεν άντεχα. Φοβόμουν πως κάτι θα πάρει τη χαρά μου μακριά. Έζησα μια ζωή γεμάτη από αγάπη. Ουσιαστική αγάπη, από εκείνη που δεν σου χαρίζεται και δεν την περιμένεις, την κυνηγάς. Πάντα πίστευα πως στη ζωή ότι δίνεις παίρνεις, κι ας ήξερα πως η ζωή δεν λειτουργεί με κανόνες, και ας μην πίστεψα σε κάτι άλλο. Η σκέψη αυτή ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα μου. Παρ’ όλα τα λάθη και τα στραβοπατήματα ένα αίσθημα δικαίου κατέκλυζε τον οργανισμό μου. Ήμουν το παιδί εκείνο, η γυναίκα αλλά και μάνα αργότερα που όταν η κρίση εμφανιζόταν κράταγε τόσο σφιχτά που θα έκανε τα πάντα ώστε να φέρει τις ισορροπίες. Ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα θα με βοηθούσε, εκείνο που ήθελα ήταν να τους βλέπω όλους ευχαριστημένους. Όλο αυτό λοιπόν αγαπημένοι μου, με οδήγησε στην ευτυχία, την ολοκλήρωση. Είναι σπουδαίο πράγμα να ψάχνεις μέσα σου και να ξέρεις πως ότι ζητούσες είναι εδώ και πιστεύει σε εσένα όπως την πρώτη φορά που χρειάστηκε να πιστέψει, χωρίς πρέπει και περιορισμούς. Στο δικό μου βαγόνι γινόταν πάντα φασαρία, υπήρχαν φωνές χαράς αλλά και θυμού, απογοητεύσεις μα και ελπίδα. Μέσα του πάντα βρισκόταν η οικογένεια μου να με συντροφεύει, η μαμά να φωνάζει και να με ξυπνάει όταν χρειαστεί, ο μπαμπάς να με καθησυχάζει, ο αδερφός μου να μου κρατάει το χέρι. Μα και ο Δημήτρης μου, που μου πρόσφερε ένα καινούριο κόσμο και μια νέα οικογένεια που ήταν πάντα εδώ να μου σταθεί. Ποτέ δεν σκέφτηκε να το βάλει στα πόδια. Αυτός που σήμερα έχει χρέος μα και υποχρέωση να με οδηγήσει στον τελευταίο μου σταθμό, εκείνος που μου χάρισε το πιο ουσιαστικό, την ίδια μου τη ζωή. Εκείνον που μέρα με τη μέρα με έκανε όλο και περισσότερο περιφανή για τις επιλογές μου, τον γιο μου. Μακάρι όλοι τους να ξέρουν πόσο τους αγάπησα. Μακάρι όμως κι εσείς φίλοι μου να το ζήσετε. Σας το εύχομαι. Ας είναι αυτή η τελευταία μου επιθυμία.
Σας ευχαριστώ. Όλους.
Νικολέτα.
Νικολέτα.
Όχι. Δεν έφυγα.
Επειδή καλώς ή κακώς η φύση του επαγγέλματος μας είναι πολύ κοντά στο θάνατο, μη γελιόμαστε, κι αυτή μια στιγμή της ζωής είναι – η τελευταία- ,το παρόν γράμμα αποτελεί ένα πείραμα για το ποια θα ήθελα να είναι τα τελευταία μου λόγια σε όλους εκείνους που μου αφιέρωσαν χρόνο από τη ζωή τους.
Επειδή καλώς ή κακώς η φύση του επαγγέλματος μας είναι πολύ κοντά στο θάνατο, μη γελιόμαστε, κι αυτή μια στιγμή της ζωής είναι – η τελευταία- ,το παρόν γράμμα αποτελεί ένα πείραμα για το ποια θα ήθελα να είναι τα τελευταία μου λόγια σε όλους εκείνους που μου αφιέρωσαν χρόνο από τη ζωή τους.
https://mindlabnk.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου