Το ποίημα της εβδομάδας -- Χωρίς τίτλο

Το ποίημα της εβδομάδας

Χρόνια πριν ένα φίλος μου είχε στείλει να διαβάσω αυτό το κείμενο του Arseny Tarkovsky, πατέρα του κινηματογραφιστή Andrei Tarkovsky. Πριν από λίγες μέρες πέτυχα το παρακάτω ποίημα στο διαδίκτυο και με συγκίνησε το ίδιο βαθιά με το κείμενο που είχα διαβάσει κάποτε. Ελάχιστα μεταφράσματα του Tarkovsky κυκλοφορούν στα ελληνικά. Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι από την συλλογή Έξι Ευρωπαίοι ποιητές των εκδόσεων Gutenberg σε μετάφραση του Αλέξανδρου Ίσαρη.

Χωρίς τίτλο

Θολώνει η όραση – η δύναμή μου,
Έχουν λυγίσει τα δύο ακόντια από διαμάντι·
Σβήνει η ακοή που ήταν γεμάτη παλιούς θορύβους
Κι ανάσες του πατρικού σπιτιού·
Κρέμασαν οι μύες οι δυνατοί
Όπως τα γκρίζα βουβάλια που βγαίνουν στη βοσκή
Και τις νύχτες δεν λάμπουν πια στους ώμους
Οι δυο μου οι φτερούγες.

Είμαι μια λαμπάδα που έλιωσε στη γιορτή,
Μαζέψτε τα κεριά μου το πρωί
Και μάθετε από τούτη τη σελίδα,
Πώς να κλαίτε, τι να εμπιστεύεστε,
Πόση απ’ τη χαρά σας να προσφέρετε
Μέχρι το τέλος, πώς να πεθάνετε ήσυχα,
Πώς στη σκιά κάποιας στέγης
Να πάρετε φωτιά μετά θάνατον – όπως ο Λόγος.

https://stylerivegauche.wordpress.com/