ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ, του ΝΙΚΟΥ ΒΑΡΑΛΗ
French - English Translations / Professor of French Language in Greece
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ
(αναδημοσίευση)
Οι γυναίκες του κάμπου φεύγανε από τον ύπνο πριν βγει ο ήλιος, συναντούσαν το φύλλο του καπνού και στράγγιζαν από αυτό μια δροσιά που δεν θα έβρισκαν ποτέ. Το σπίτι τους ήταν φτιαγμένο με πλιθιά. Τα ζύμωναν βράδυ με χώμα, άχερα, νερό και περιττώματα. Στο πρόσωπο τους χάραζε ο ιδρώτας αυλακιές πικρές της ξηρασίας.
Δεν είχε για αυτές λόγια γεμάτα τρυφερότητα. Καμιά φορά ίσως στη γέννα, ίσως στο θάνατο. Οι μέρες τους ήταν φορτωμένες πέτρες, σκαλιστήρια, ζυμάρια και τριβόλια και μόνο ο ύπνος άφηνε παράθυρο στο όνειρο, μικρό ίσα που να χωράει το κεφάλι μιας καρφίτσας.
Εκείνο που κατάλαβα είναι ότι δεν είχαν ουρανό. « Σαν πρόβατα ήμασταν» μου είπε η Φρειδερίκη (την έβγαλαν έτσι μήπως και πάρουν χρήματα από τη βασίλισσα) « το κεφάλι μας ήταν πάντα κάτω. Που να τολμήσουμε;»
Αν τους ρωτούσε κάποιος τι νόημα είχε η ζωή; Θα λέγαν μια λέξη «υποχρέωση». Αφού γεννήθηκαν έπρεπε να πεθάνουν και στο μεσοδιάστημα η δουλειά μόνο κι η « υποχρέωση»
Όταν περνάν τα χρόνια κάθονται ουρές στο φαρμακείο. Βγαίνουν μετά με δυο γεμάτες σακούλες φάρμακα η κάθε μία. Αρρώστια όμως δεν έχουν, αρρώστια είναι η ίδια τους η ζωή που καλά θα γίνει μόνο με το θάνατο.
Τις γυναίκες τις θλιμμένες του κάμπου Κύριε ακούμπησε
ξέρανε Εσύ το φύλλο του καπνού
και δως τους Εσύ μια μέρα, ένα λιγάκι ουρανό..
Ν.Β.
(φωτ:Δημήτρη Λέτσιου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου