''Η ΠΡΟΣΙΤΗ ΧΑΡΗ'', του ΝΙΚΟΥ ΒΑΡΑΛΗ

Ότι ήταν αδύνατο να ξεχωρίσω

το νεαρό περίγραμμα από την παχύτατη όχθη

το γνώριζα από πείρα..

Έφεγγε λέει στην σπηλιά ένα πεδίο

ένα διολισθαίνων, ίσως.

Αυτό είναι μου λέγανε το «είναι»

η διακινδύνευση της εικόνας.

Και γω κοίταζα ένα μαραμένο εξωκκλήσι

το ακροκέραμο του κόσμου ως μετάληψη.

Κι ήμουν το ίδιο δεμένος στον αειθαλή τροχό

στην όχθη του ζεϊμπέκικου, τάβλα στο φως.

Τυφλός και αβέβαιος να παίζω στίχους

ένα τίποτα, ντυμένο με τομάρι.

Πώς στο πω;

Το άλλο όνομα του Θεού 

είναι ανάσα 

μια παραλία αρμυρικιών

η προσιτή του χάρη.

Ν.Β.

https://www.facebook.com/nivaralis?hc_ref=ARQT6tzYoLe58sm9KjtI_zhbLtDp0y_OkUT_DjhWincoNeGk5L601_ca_epN9kvQdIk&fref=nf