-ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΕΙΣΤΕ?…
20ΦΕΒ.
Με την ευκαιρία μιας διαδικτυακής κουβέντας, για τις ανόητες διαφημίσεις προϊόντων που υπόσχονται… «σοκαριστικές» απώλειες κιλών, θυμήθηκα μια ιστορία από τα παλιά:
Μέσα της δεκαετίας του 1970, κάνω ειδικότητα Αναισθησιολογίας στο ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη, και πάω να εξετάσω προεγχειρητικά (προαναισθητικά), ασθενή, για ΩΡΛ επέμβαση. Τον βρίσκω (άνδρας γύρω στα 50 αρκετά παχύς) ξαπλωμένον στο κρεβάτι του, του εξηγώ τί θέλω και τί ακριβώς κάνω, ετοιμάζω και το σημειωματάριο μου και αρχίζω:
-Μπουρ, μπουρ ,μπουρ και φτάνω στο… επίμαχο:
-Πόσα κιλά είστε?
-Εξήντα…
-Δεν καταλάβατε… (τον στραβοκοιτάω… υπολογίζοντας τον γύρω στα 90 με 100 κιλά)… πόσα κιλά είστε σας ρώτησα.
-Εξήντα…
-Θα μου πείτε, πόσα κιλά είστε, επιτέλους?
-Εξήντα…
-Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί μου κρύβετε το βάρος σας. Έχει μεγάλη σημασία για την γενική αναισθησία και μπορεί να αποβεί μοιραίο αυτό για την υγεία σας… ακόμα και για την ζωή σας (ο εκνευρισμός, είχε χτυπήσει limit-up και έμοιαζε με… κακία)
-Εξήντα…
Γύρισα να φύγω και τότε με φώναξε:
-Δεσποινίς…
Ξαναγύρισα κοντά του (μας είχαν προειδοποιήσει ότι κάποιοι είναι παράξενοι και να κάνουμε πάντα… υπομονή, διότι το δίκιο είναι πάντα με το μέρος του ασθενή κλπ κλπ).
Σήκωσε τα σκεπάσματα του και… είδα πως του έλειπαν και τα δυο πόδια από το ριζομήριο…
…………………..
Από τότε, έμαθα να εξετάζω προσεκτικότερα τους ασθενείς μου… έχοντας πάντα κατά νου, την συμβουλή-ορμήνια του καθηγητή μας, του αείμνηστου Σπύρου Μακρή:
«Τον ασθενή, τον εξετάζουμε… ολόκληρο, στα πάντα, γυμνό και με θρησκευτική προσοχή, χωρίς να παραλείπουμε τίποτα απολύτως, ακόμα κι αν είναι… προφανές, ή μας ακούγεται υπερβολικό.
Η ανάλωση του χρόνου μας με τον ασθενή, μετατρέπεται σε… ασφάλεια στην δουλειά μας».
Μέσα της δεκαετίας του 1970, κάνω ειδικότητα Αναισθησιολογίας στο ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη, και πάω να εξετάσω προεγχειρητικά (προαναισθητικά), ασθενή, για ΩΡΛ επέμβαση. Τον βρίσκω (άνδρας γύρω στα 50 αρκετά παχύς) ξαπλωμένον στο κρεβάτι του, του εξηγώ τί θέλω και τί ακριβώς κάνω, ετοιμάζω και το σημειωματάριο μου και αρχίζω:
-Μπουρ, μπουρ ,μπουρ και φτάνω στο… επίμαχο:
-Πόσα κιλά είστε?
-Εξήντα…
-Δεν καταλάβατε… (τον στραβοκοιτάω… υπολογίζοντας τον γύρω στα 90 με 100 κιλά)… πόσα κιλά είστε σας ρώτησα.
-Εξήντα…
-Θα μου πείτε, πόσα κιλά είστε, επιτέλους?
-Εξήντα…
-Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί μου κρύβετε το βάρος σας. Έχει μεγάλη σημασία για την γενική αναισθησία και μπορεί να αποβεί μοιραίο αυτό για την υγεία σας… ακόμα και για την ζωή σας (ο εκνευρισμός, είχε χτυπήσει limit-up και έμοιαζε με… κακία)
-Εξήντα…
Γύρισα να φύγω και τότε με φώναξε:
-Δεσποινίς…
Ξαναγύρισα κοντά του (μας είχαν προειδοποιήσει ότι κάποιοι είναι παράξενοι και να κάνουμε πάντα… υπομονή, διότι το δίκιο είναι πάντα με το μέρος του ασθενή κλπ κλπ).
Σήκωσε τα σκεπάσματα του και… είδα πως του έλειπαν και τα δυο πόδια από το ριζομήριο…
…………………..
Από τότε, έμαθα να εξετάζω προσεκτικότερα τους ασθενείς μου… έχοντας πάντα κατά νου, την συμβουλή-ορμήνια του καθηγητή μας, του αείμνηστου Σπύρου Μακρή:
«Τον ασθενή, τον εξετάζουμε… ολόκληρο, στα πάντα, γυμνό και με θρησκευτική προσοχή, χωρίς να παραλείπουμε τίποτα απολύτως, ακόμα κι αν είναι… προφανές, ή μας ακούγεται υπερβολικό.
Η ανάλωση του χρόνου μας με τον ασθενή, μετατρέπεται σε… ασφάλεια στην δουλειά μας».
https://silia.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου