Την ώρα που η γη σκέπασε το κόκκινο φεγγάρι της..

Posted on 02/02/2018 by Βεατρίκη Α

‘Ήταν χθες το βράδυ, όταν η γη μας βρέθηκε να κινείται αναμεσίς του ήλιου και του φεγγαριού. Οι ακτίνες του ήλιου του ζωοποιού καθώς την αγκάλιαζαν την έκαναν να ‘ματοβάφει το φεγγάρι της . Κι όσο η γη μας σκέπαζε το κόκκινο φεγγάρι της, τόσο και κείνο χανόταν στον ίσκιο της μέχρι που έσβησε στον αστροφωτισμένο ουρανό της..

Έτσι η γη μας σκέπασε το φεγγάρι της. Απ’ τ’ αγκάλιασμα του ήλιου εκείνη το ‘κρυψε στην δικιά της αγκαλιά ..Κι εκείνο σαν να λούφαξε μέσα της..Ποτέ άλλοτε δεν θα μπορούσαν να’ ρθούν τόσο κοντά… Μοναχά μια τέτοια ώρα. Μια μεγάλη αγκαλιά που κράτησε τόσο λίγο,  μια υπόσχεση αγάπης ίσα για το επόμενο συναπάντημα.

      Να, σαν τους ανθρώπους της π’ αγαπιούνται σε καιρούς που δεν τους αφήνουν νάναι μαζί.  Κι έτσι που μένουν μακρυά κι ας αγαπιούνται τόσο, ατενίζουν τις νύχτες μοναχοί κι απ’ άλλη μεριά του σύμπαντος, το φεγγάρι τους, το κίτρινο, τόσο μακρυά τους νάναι όπως κείνος, εκείνη π’ αγαπούν.

Και έτσι, με πίστη περιμένοντας, προσμένουν την μεγάλη εκείνη την ώρα τ’ αγκαλιάσματος της γης με το φως και τις σκιές, για να μπορέσουνε και κείνοι να αγκαλιαστούν με κι’ ον π’ αγαπάνε στα σκοτάδια του απαγορευμένου των ανθρώπων.

Γιατί το σύμπαν το ‘χει και σε κείνους υποσχεθεί

https://beatrikn.wordpress.com/